میانجی به منزله بال است

امام علی علیه السلام فرمودند:

الشَّفِیعُ جَنَاحُ الطَّالِبِ.

میانجی و شفاعت کننده برای کسی که جویای چیزی است به منزله بال است.

نهج البلاغه، حکمت 60

بعضی از افراد جامعه برای گرفتن حق خود قدرت بیان و اقامه و دلیل ندارند باید آنها را کمک کرد و میانجی شد تا به حق قطعی خود برسند.

نقش شفاعت که بحث مبسوطی را می طلبد در جهان آخرت بیشتر به منزله بال است چون اگر شفاعت محمد و آل محمد علیهم السلام نباشد اکثر خوبان عالم در صحنه قیامت لنگند و اسیر و با شفاعت است که بال پرواز به سوی بهشت را پیدا می کنند.

امام صادق علیه السلام می فرمود:
ما اَحَدٌ مِن الاَوَّلینَ و الآخِرینَ اِلاّ و هُوَ یَحتاجُ الی َشفاعَهِ محمَّدٍ صلی الله علیه و آله وسلم یومَ القِیامَهِ (1)

هیچ کس از اولین و آخرین انسان ها نیست مگر آن که به شفاعت محمد صلی الله علیه و آله در روز قیامت نیاز دارد. اما چه ارزشمند است میانجی کار خیر شدن و کار راه اندازی مردم در دنیا که سبب می شود آنکه کارش انجم گرفت از صمیم دل و اعماق جان میانجی و شفیع را دعا کند و بیاییم کاری کنیم که همواره پشت سر دعاگو داشته باشیم و نه نفرین کننده که دل شکسته هم دعایش و هم نفرینش سریع الاستجابه است.

پی نوشت:
1- محاسن برقی ج 1 ص 293

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.