سرانجام خوشی ها
امام علی علیه السلام فرمودند:
مَا قَالَ النَّاسُ لِشَیْ ءٍ طُوبَى لَهُ إِلَّا وَ قَدْ خَبَأَ لَهُ الدَّهْرُ یَوْمَ سَوْءٍ.
مردم به چیزی نگفتند خوش به حالش مگر آنکه روزگار بر آن روز بدی را پنهان دارد.
نهج البلاغه: حکمت 278
شرح حدیث:
بیان امام علیه السلام نظر به این حقیقت دارد که دیدگاه مردم خیلی قابل اعتماد نیست چرا که آنها علم غیب ندارند و نمی دانند همین شخص را که در ناز و نعمت و یا قدرت و مکنت می بینند روزی هم دارد که ورق برگردد و روزگار بدی داشته باشد. و شاید هم نظر حضرت به موضوع چشم زخم باشد که می خواهد بفرماید که بعضی با گفتن خوش به حالش صاحب نعمت و شوکت را چشم می زنند او را به روزگار بد می نشانند.
مسئله سومی که از گفتار امام استفاده می شود این است که افراد متنعم و متمکن در مال و قدرت و سلامتی به فکر از دست دادن همه این امکانات باشند چون انسان همیشه همه چیز برایش فراهم نیست بر روز گرفتاری بیندیشد و یا خود را آماده کند تا از پای نیفتد.
باید عبرت و اعتبار از حوادث سرلوحه کار ما قرار گیرد امام علیه السلام می فرمودند:
عِبَادَ اللَّهِ اءَیْنَ الَّذِینَ عُمِّرُوا فَنَعِمُوا؟ وَ عُلِّمُوا فَفَهِمُوا ؟ وَ اءُنْظِرُوا فَلَهَوْا ؟ وَ سُلِّمُوا فَنَسُوا؟
اءُمْهِلُوا طَوِیلاً وَ مُنِحُوا جَمِیلاً وَ حُذِّرُوا اءَلِیما وَ وُعِدُوا جَسِیما؛
ای بندگان خدا کجا هستند آنهایی که سالیان دراز عمر کردند و از نعمت های الهی استفاده نمودند دانش آموختند و فهمیدند به ایشان فرصت دادند و عمر را بیهوده صرف کردند سلامتی داشتند ولی فراموش کردند مهلتی طولانی و عطایای شایسته نصیبشان شد از عذاب دردناک آنها را ترساندند و پاداش های نیکو نویدشان دادند.(1)
شرح ابن میثم
یعنى مردم چیزى را در دنیا تحسین نکردند، مگر این که روزگار زمینه نابودى آن را براى روزى فراهم کرد و هر بالقوّه اى ناگزیر از رسیدن به فعلیّت است.(2)
پینوشتها:
1- نهج البلاغه، خطبه 82
2- ترجمه شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج 5، ص 657 و 658
منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت، 1390.
مسئله سومی که از گفتار امام استفاده می شود این است که افراد متنعم و متمکن در مال و قدرت و سلامتی به فکر از دست دادن همه این امکانات باشند چون انسان همیشه همه چیز برایش فراهم نیست بر روز گرفتاری بیندیشد و یا خود را آماده کند تا از پای نیفتد.
باید عبرت و اعتبار از حوادث سرلوحه کار ما قرار گیرد امام علیه السلام می فرمودند:
عِبَادَ اللَّهِ اءَیْنَ الَّذِینَ عُمِّرُوا فَنَعِمُوا؟ وَ عُلِّمُوا فَفَهِمُوا ؟ وَ اءُنْظِرُوا فَلَهَوْا ؟ وَ سُلِّمُوا فَنَسُوا؟
اءُمْهِلُوا طَوِیلاً وَ مُنِحُوا جَمِیلاً وَ حُذِّرُوا اءَلِیما وَ وُعِدُوا جَسِیما؛
ای بندگان خدا کجا هستند آنهایی که سالیان دراز عمر کردند و از نعمت های الهی استفاده نمودند دانش آموختند و فهمیدند به ایشان فرصت دادند و عمر را بیهوده صرف کردند سلامتی داشتند ولی فراموش کردند مهلتی طولانی و عطایای شایسته نصیبشان شد از عذاب دردناک آنها را ترساندند و پاداش های نیکو نویدشان دادند.(1)
شرح ابن میثم
یعنى مردم چیزى را در دنیا تحسین نکردند، مگر این که روزگار زمینه نابودى آن را براى روزى فراهم کرد و هر بالقوّه اى ناگزیر از رسیدن به فعلیّت است.(2)
پینوشتها:
1- نهج البلاغه، خطبه 82
2- ترجمه شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج 5، ص 657 و 658
منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت، 1390.