تفاوت علایق و گرایش ها در زنان و مردان

میل به خودنمایی و خودآرایی مخصوص زنان است.
 

چکیده: یکی از تفاوت های زنان و مردان، میل به خودنمایی است که این امر در زنان بیشتر است. در این نوشتار به مصادیق این میل اشاره خواهد شد.

 تعداد کلمات 744 / تخمین زمان مطالعه 4 دقیقه
 

از دیگر ویژگی های روانی زنان علاقه به زیبایی و دلبستگی به زیورآلات و مظاهر دنیوی است و این ویژگی در مردان کمتر است. حضرت علی (علیه السلام) می فرمایند: «همت و تلاش حیوانات برای شکمشان است، و همت حیوانات درنده برای تجاوز و ستم است، و همت زنان برای زینت و فساد در دنیاست، و به درستی که مؤمنان، مهربان و آرام و خدا ترس اند».[1] همچنین، خودآرایی، خودنمایی، پوشیدن لباس های توجه انگیز، علاقه به دوستی های دونفره (بر عکس پسران)، تجمل گرایی در امور زندگی و حتی در چیدن سفره و پخت غذا از ویژگی هایی است که زنان با مردان در آن تفاوت آشکاری دارند[2]
 

حتی در گرایش به بازی ها  و نوع تفریحات میان زن و مرد تفاوت هست؛ دختران دختران بیشتر به بازی های آرام، سبک، لطیف و احساسی روی می آورند و پسران به بازی ها ورزش های خشن و سنگین. زنان در بروز و ظهور عصبانیت با مردان متفاوت اند و عصبانیت خود را بیشتر به شکل غیر مستقیم، یعنی مقاومت منفی، که گاه به شکل قهر، کینه توزی و سکوت یا شایعه پراکنی است، بروز می دهند؛ اما مردان عصبانیت خود را بیشتر به صورت خشونت های فیزیکی اعمال می کنند و میل بیشتری به رقابت دارند.
در آموزه های دینی، به ویژه قرآن کریم، به تجمل گرایی، خودنمایی و گرایش به جاذبه ها در زن توجه شده است. قرآن کریم، در آیه هجدهم سوره زخرف، مأنوس بودن با زر و زیور را از ویژگی های زنان برشمرده است.[3] همچنین، در آیه ۳۳ سوره احزاب آمده است: «ای زنان، در برابر نامحرم ظاهر نشوید و خودنمایی نکنید؛ مانند خودنمایی دوران جاهلیت نخستین»؛[4]
خداوند در آیه دیگری می فرماید: «زنان [در برابر نامحرمان[ با زینت ها و آرایش هایشان خودنمایی نکنند.»[5]
از اینکه قرآن کریم فقط زنان را از خودنمایی و نمایاندن جاذبه های جنسی خود در برابر نامحرم نهی کرده، و از خودنمایی مردان سخنی نگفته است، بر می آید که خودنمایی از ویژگی های خاص زنان است و در مردان کمتر یافت می شود.
 شهید مطهری درباره آثار این ویژگی (خودنمایی) و نیز اختصاص آن به زنان می نویسد:
علت اینکه در اسلام دستور پوشش به زنان اختصاص یافته، آن است که میل به خودنمایی و خودآرایی مخصوص زنان است. در تصاحب قلبها و دل ها، مرد شکار است و زن شکارچی؛ همچنان که در تصاحب جسم و تن، زن شکار است و مرد شکارچی. میل زن به خودآرایی از حس شکارچی گری او ناشی می شود. در هیچ کجای دنیا سابقه ندارد که مردان لباس های بدن نما بپوشند و آرایش های تحریک کننده به کار برند. این زن است که به حکم طبیعت خاص خود می خواهد دلبری کند و مرد را دلباخته، و در دام علاقه خود اسیر سازد. بنابراین، تبرج و خودآرایی مخصوص زنان است و دستور پوشش و حجاب نیز برای آنان مقرر شده است.[6]
شاید بتوان گفت که دلیل قوی بودن حیا در وجود زن نیز آن است که ویژگی خودآرایی تعدیل و کنترل، و از آسیب های احتمالی آن جلوگیری شود. امام صادق (علیه السلام) درباره حیای زنان می فرمایند: «حیا ده جزء دارد که نه جزء آن در زنان، و یک جزء آن در مردان نهاده شده است».[7]
صفت حیا سبب ترس از انجام دادن کارهای خلاف می شود. وجود این صفت در زنان موجب می شود که آنان، با احساس آسیب پذیری جنسی (این آسیب پذیری هم ناشی از جذابیت جنسی زن برای مرد، و هم ضعف قوای بدنی زن در دفاع از خویش است)، پیشاپیش خود را از زمینه های خطر دور سازند.
 
منبع: کتاب «سبک زندگی (همسرداری از منظر دینی با رویکری روان شناختی)»
نوشته: علی احمد پناهی
 

 

پی نوشت :
[1] . قال علی(علیه السلام): إن البهائم همها بطونها وإن السباع همها التعدی والظلم وإن النساء همهن زینه الدنیا و الفساد فیها و ان المؤمنین مشفقون مستکینون خائفون (حسن بن علی بن شعبه، تحف العقول، ص 194).
[2] . محمدصادق رحمتی، روانشناسی اجتماعی معاصر، ص۱۸8-۱۸۷.
[3] .سوره زخرف، آیه 18.
[4] . سوره احزاب، آیه 33.
[5] . سوره نور، آیه 60.
[6] . مرتضی مطهری، مجموعه آثار (مسئله حجاب)، ج۱۹، ص436.
[7] .محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج 100، ص 244.