پیامدهای منفی آرایش زنان در ملأعام از منظر اسلام (بخش دوم)

با افزایش حضور زنان آرایش کرده و بدحجاب در جامعه، آمار طلاق و خیانت­ های زناشویی بالا می ­رود.
 

چکیده : آسیب ها و پیآمدهای منفی فردی، خانوادگی و اجتماعی به واسطه حضور زنان آرایش­ کرده و بدحجاب در جامعه، گسترش می ­یابد که به تدریج جامعه را به سمت فساد، تباهی و نابودی می ­کشاند. با ما همراه باشید.

تعداد کلمات 1004 /  تخمین زمان مطالعه 5 دقیقه

هرچند اصل آرایش و زیباسازی زنان امری مطلوب و پسندیده است و از نظر اسلام نوعی آراستگی برای زنان قلمداد می گردد، اگر آرایش در مجامع عمومی و در برابر نامحرمان صورت پذیرد یک انحراف محسوب شده و از سوی اسلام منع شده است. در قسمت اول این مقاله به مهم ترین دلیل ممنوعیت آرایش زنان در ملأعام از منظر اسلام، یعنی آسیب­ ها و پیآمدهای منفی که به واسطه حضور تحریک کننده زنان در بین نامحرمان دامن گیر فرد و خانواده  می ­گردد اشاره کردیم. در این بخش به سایر پیامدهای خانوادگی و اجتماعی می­ پردازیم.
 

انسان دارای انرژی عاطفی محدودی است که باید آن را در زندگی آینده خود نثار همسر و فرزندانش کند، اما آرایش های آن چنانی باعث می شود به تدریج مرز عفاف و حدود و حریم های بین زن و مرد خدشه دار شود و روابط نامشروع به وجود آید.
چه بسا مردانی به دلیل روبه رو شدن با زنی آرایش کرده دل داده او شده اند و خواستار برقراری رابطه با وی گردیده اند، غافل از اینکه این زن شوهر دارد. از سوی دیگر ممکن است این مرد نیز از جهاتی – همچون وضعیت اقتصادی مناسب – نسبت به همسر فعلی زن، دارای امتیازهایی باشد و به همین دلیل مورد توجه زن قرار گرفته و او نیز در فکر برقراری رابطه با آن مرد افتاده است. نتیجه ای که این روند به دنبال خواهد داشت این است که در صورت پای بندی افراد به مبانی اخلاقی و دینی، طلاق افزایش خواهد یافت، همان گونه که آمارهای قطعی و مستند نشان می دهد که با افزایش حضور آرایش کرده زنان در جامعه و گسترش بی حجابی و بدحجابی در کشورمان، طلاق و از هم گسیختگی زندگی زناشویی به طور مداوم بالا رفته است.^[1]

اما در صورتی که افراد به مبانی دینی و اخلاقی پای بند نباشند، آنچه در جامعه اتفاق می افتد گسترش خیانت به همسران است. بارزترین مصداق این پی آمد را می توان در کشورهای غربی دید که برقراری روابط پنهانی زنان و مردان موجب تولد فرزندان نامشروع گردیده است. در این زمینه اخبار تکان دهنده ای نیز منتشر گردیده است، به عنوان نمونه بر اساس آزمایش های DNA ثابت شده است که از فرزندان خانواده ها در آمریکا، به پدران خانواده تعلق ندارند، بلکه محصول خیانت همسران به شوهرشان هستند. به همین دلیل پدران بعد از متوجه شدن این مساله، حاضر به پرداخت نفقه بچه ها نیستند و در دادگاه ها نیز به دلیل گستردگی این مساله بخش ویژه ای برای پدران فریب خورده تشکیل شده است.^[2]
 

هرچند ممکن است دختران و زنانی که آرایش کرده در جامعه و میان نامحرمان حضور می یابند در توجیه اقدام خود این امر را مساله ای خصوصی و شخصی تلقی کنند، اما واقعیت­ های اجتماعی گویای آن است که حضور تحریک آمیز این گونه زنان در جامعه آثار منفی و مخربی را بر جای می گذارد که به ذکر دو مورد اکتفا می کنیم:
 

آرایش زن، جذابیت او را در نظر جنس مخالف بیشتر کرده و مرد را در آرزوی رسیدن به دلخواهش غرق می کند. با افزایش زنان آرایش کرده در جامعه و از آن جا که ارضای غریزه جنسی در تمامی موارد دلخواه ممکن نیست، این آرزو تکرار و تشدید می­ شود، در نتیجه التهاب و هیجان روحی بینندگان هر لحظه با دیدن صحنه ای تازه افزایش می یابد و در نهایت باعث برهم خوردن تعادل روحی این افراد می­ گردد.

در جامعه ای که حجاب، متانت، عفت و حیا ارزش تلقی می شود، زن پایه های این ارزش را از رفتار و کردار خود، به بینش و باور خویش سرایت می دهد و از طرفی نه تنها زنان دیگر بلکه مردان را نیز به ارزش های جامعه متوجه می سازد و جامعه را به سلامت و ارزش های واقعی سوق می دهد. اما اگر زن،  روش­ها و منش­ های خود را تغییر دهد  و به خودنمایی و آرایش­ های ظاهری بپردازد، ارزش هایی چون حجاب و حیا و وقار را خدشه دار می کند و با گسترش گناه و روابط نامشروع، اجتماع را به تباهی و فساد می کشاند.^[3]

زنی که تن و اندام خود را در معرض دید همگان می گذارد و آنچه را که به جنسیت او مربوط می شود، به کوچه و بازار می کشد، در حقیقت می خواهد با تکیه بر زنانگی خویش، جای خود را در جامعه باز کند نه با تکیه بر انسانیت خویش.در واقع او بدین ترتیب اعلام می کند که آنچه برای او اصل است، زن بودن اوست، نه انسان بودن و نه اندیشه و لیاقت و کارآیی او. حال آنکه اسلام با ممنوع کردن آرایش زنان در جامعه خواهان آن است که زن و مرد مسلمان با جنبه های انسانی خود در اجتماع حاضر گردند نه با جنبه های حیوانی.
زن با بدحجابی و آرایش، نه تنها جدّی به کار نمی پردازد، بلکه نیروی کارآمد دیگران را نیز دچار سستی و رکود می سازد؛ در نتیجه چرخه فعالیت کاری جامعه را به کندی رهنمون می سازد.
از طرفی خانواده هایی که غیرت دینی دارند، از حضور دختران و زنان خود در چنین جامعه ای نگران هستند و از حضور پرشور آن ها در فعالیت های اجتماعی جلوگیری می کنند. در نتیجه حضور مثبت زنان در جامعه کم رنگ خواهد شد.^[4]

منبع:
موسوی؛ سید حسن (1394)، مد و مدگرایی و جایگاه آن در سبک زندگی اسلامی، انتشارات بوستان کتاب، قم، چاپ اول.

 پی نوشت :