افزایش تجربه عاطفی همسران

چکیده: رابطه عاطفی به مانند ریسمانی بسیار قوی است که در روابط خانوادگی می تواند قوت بحش ارتباط همسرا باشد. در این میان،گاه به خاطر مشکلاتی این رابطه آسیب می بیند. در این نوشتار به بیان روش های افزایش تجربه عاطفی همسران پرداخته ایم. با ما همراه باشید. 

تعداد کلمات 1159 / تخمین زمان مطالعه 6 دقیقه

مداخله ها برای افزایش دادن تجربه های عاطفی بدون رهنمودهای ارتباطی برای تعامل مستقیم دو نفر نمی توان عواطف پوشانده شده و دور از دسترس را برای فرد ملموس کرد. درمانگر می تواند از فردی که دسترسی بیشتری به عواطف خود دارد، بخواهد که با او مشارکت و به او کمک کند و از دانش او درباره تجارب همسرش در روابط جاری و پیشین بهره ببرد. مشاهدات و بینش های همسر می تواند با فرآیندی ارزشمند باشد. در تمرکز اصلی بر یک نفر، درمانگر می تواند تماس با دیگری را استمرار دهد و با حرکات سر، تماس چشمی و تشکر از او برای شنیدن و غیر آن، او را تشویق کند.

 دو همسر باید به شیوه سازگارانه ای عواطف را تجربه و بیان کنند. وقتی هر یک عاطفه را تجربه می کند، باید احساس کند که به او توجه می شود، حرف هایش شنیده می شود و به آن ارزش داده می شود. برای انجام این کار درمانگر و همسر باید مهارت های شنیدن را به کار برند. پس از آنکه صحبت های فرد تمام شد، درمانگر باید پاسخی ارائه دهد که تجربه فرد را اعتبار دهد. انعکاس افکار و احساسات مهم فرد، یک راه است. اگر درمانگر معتقد است که همسر از پس این کار برمی آید، از او بخواهد تا پذیرش و اعتباردهی را انجام دهد.

با طرح پرسش هایی فرد را وادار به تجربه عاطفی کنید. به جای آنکه به فرد بگویید که تجربه عاطفی او درست نیست یا با احساس واقعی او همسان نیست. دسترسی فرد به عواطف اضافی را به عنوان توسعه و گسترش تجربه عاطفی کنونی فرد تلقی کنید. یک راه برای افزایش این تجربه عاطفی به کارگیری سؤالاتی است که از فرد می خواهد عواطف و تجارب خود را شرح دهد (با دسته بندی و توضیح بیشتر).
برای کمک به این زوج ها در برچسب زدن به عواطف ویژه خودشان، فهرست عبارات عواطف غالب که قبلا آورده شد، استفاده می شود.

در برخی زمان ها درمانگر می تواند به فرد کمک کند تا تجربه خود از عواطف را به وراء آنچه آشکارا به زبان می آید، گسترش دهد. می توان از حالت بدنی، آهنگ صدا یا وضعیت نگاه به همسر، همراه با جمع آوری اطلاعات از فرد متوجه شد که او احتمالا عاطفه ویژه ای را تجربه می کند. اگر این عاطفه مهم به نظر آید و علائم غیر کلامی و شواهد بر آن دلالت کند، ممکن است درمانگر به طور آزمایشی برچسبی را برای این احساسات انتخاب کند. این روش مستلزم دانشی در مورد فرد، مشارکت با او درباره اطلاعاتش از این عاطفه و داوری در مورد زمان مناسب در ضمن زمینه جلسه و کلیت درمان است (جانسون، ۱۹۹۶).
تفسیرها فراتر از عواطف ابرازشده می رود و موضوع را در زمینه ای دیگر قرار می دهد که معنایش به شکلی تغییر می کند. تفسیرها فرد را رهنمون می کند که ممکن است شیوه دیگری برای تجربه با درک برخی پدیده ها وجود داشته باشد (مثلا فراهم کردن اسناد متفاوتی مربوط به معنای رفتار فرد). چنین تفسیری در همه دیدگاه های روان شناسی، پذیرفته می شود که یک رفتار ممکن است پیامد یک ضعف مهارتی، یک تعارض درون روانی حل نشده با تهدید نسبت به نیازهای دلبستگی باشد.
تنها یک نشانه برای تفسیر و مداخله کافی نیست. عوامل فرد، زوج و رابطه در اختلال ارتباطی اثر دارد. افزون بر این، اختلال دربردارنده پاسخهای فرد به شرایطی فوری و نزدیک است و از عوامل ریشه ای از جمله شخصیت، خلق و خو و تجارب در روابط کنونی و رابطه پیشین نتیجه شده است.

 بسیاری از مداخلات برای کمک به افراد در مرتبط کردن عواطف خود با شناخت ها، رفتار و محیط بیرونی به کار می رود. عواطف در خلا نیستند، بلکه افکار و عواطف درهم تنیده اند. کمک به فرد برای احساس و درک این رابطه ها کاملا سودمند است. درمانگر به فرد کمک می کند تا دریابد که چگونه این پاسخ های عاطفی از افکار و رفتار فرد ناشی شده است، همانگونه که بر شناخت ها و رفتار تأثیر می گذارد. درمانگر می تواند بیان کند که چگونه این رابطه ها در درون فرد و نیز در میان افراد روی می دهد. او این پرسش را طرح می کند: در آن موقعیت چه احساسی داشتید؟
مارکمن، استنلی و بلومبرگ (۱۹۹۴) عبارت XYZ را برای یادگیری بیان احساسات خود پیشنهاد داده اند. انجام X در موقعیت Y، باعث احساس Z در من میشود. این چارچوب به فرد کمک می کند که عواطف را به رفتاری که آنها را فرا می خواند مرتبط کند. همچنین با سؤالاتی مانند: وقتی در مورد آنچه اتفاق افتاده است، فکر می کنید، چه عواطفی دارید؟ از فرد می خواهید که تجارب عاطفی را به افکارش مرتبط کند. به فرد کمک کنید تا عواطف را عناصر بهنجار، طبیعی و بسیار مرتبط با افکار رفتارها بداند، این تجربه های عاطفی را مجاز بداند و آن را کمتر بیگانه و عجیب تلقی کند.

درمانگر می تواند عمق تجربه عاطفی را افزایش دهد و واکنش های عاطفی به امور تهدید کننده را تشویق کند. این راهبردها متمم روش ها است:
- یک عبارت را در لحظه های انتخاب شده تکرار کنید تا تأثیر عبارت را افزایش دهید.
- استعاره و تصورات عمیق و شدید به کار برید تا تجربه را افزایش دهید. استعاره ها تصورات عینی و ویژه ای پیشنهاد می دهند که معمولا شامل احساس هایی است، مانند: سرت را به دیوار می کوبی! در این مثال تصور کردن، درد بدنی ناشی از زدن سر به دیوار، مشکل نیست، اما استعاره ها و تشبیه ها، زبانی برای افراد فراهم می کند که عناصر تجربی نیرومندی را بر می انگیزاند. درمانگر باید به تأثیر استعاره بر همسر دیگر هم توجه کند.
- رفتار خود (درمانگر) را به شیوه عاطفی تغییر دهید، مانند تغییر وضعیت بدنی با به کارگیری آهنگی که تجربه عاطفی را تأکید می کند.
- از فرد بخواهید که تجربه درونی عاطفی خود را به همسرشان بیان کند تا تجربه درونی و ذهنی به تجربه میان فردی تبدیل شود. - - تمرکز بر تجارب عاطفی مهم را به گونه ای استمرار دهید که زوجین، از تجربه عاطفی خارج نشوند (جانسون، ۱۹۹۶).
- عبارت های کلیدی را تکرار کنید. مردم عبارات کلیدی را به دلایل گوناگونی در گفتارشان به کار می برند. بیشتر عبارات کلیدی نوعی میانبر فراهم میکند و معنای عاطفی مثبت یا منفی دربردارد. برای مثال، مربی برخی از رشته های ورزشی برای تهییج بازیکنان عبارات خاصی دارند.
- برای ایجاد محیط عاطفی تر از علائم غیر کلامی استفاده کنید. از کم کردن فاصله، صحبت با آهنگ نرم و آرام و بیان عواطف به همسر استفاده کنید (اپشتاین و باکوم، ۲۰۰۲، ص۳۸۹).