ارتباط جنسی در دوران عقد (بخش اول)

[1] . البته همسران جوان توجه کنند لزومی ندارد که حتما در شب زفاف آمیزش کامل داشته باشند؛ هرچند بهتر است با ایجاد آمادگی لازم و تمایل هر دو آنها، این عمل در آن شب و با رعایت آداب اسلامی شب زفاف انجام گیرد. باید توجه داشت که برخی افراد به دلیل نداشتن آرامش لازم در آن شب با انجام ناقص آن، دچار مشکلات و اختلالات جنسی می شوند.

[2] . از نظر شرعی، استمتاع و لذت بری همسران از همدیگر جایز است و اگر یکی از آنها با دست با دیگر اعضای بدن همسر به لذت و حتی انزال (خروج منی) برسد، عمل حرامی انجام نداده است و این گونه رفع نیاز کردن، حکم خودارضایی ندارد (سیدمحمدتقی علوی و محمدحسین قدیری، مشاوره زیر گنبد فیروزه ای: احکام روان شناختی در حوزه مشاوره و روان درمانی، ص ۷۲).

[3] . باید توجه داشت که لذت جویی و ارضای جنسی، فرایندی روانی - ارگانیکی، یا به عبارت دیگر، عاطفی- جسمانی است. توضیح اینکه ارضای کامل و آرامش آور غریزه جنسی هنگامی به وقوع می پیوندد که شخص در دو جنبه جسمی (فیزیولوژیکی) و عاطفی (هیجانی) در خصوص پاسخ دهی به آن اقدام کنند. به دیگر سخن، وقتی نیاز جنسی به عنوان یک انرژی غریزی در شخص به راه می افتند و در درون او ناآرامی ایجاد می کند و خواستار پاسخ به آن است، شخص باید در دو طیف به موازات هم، برای ارضای آن اقدام کند: ۱. جنبه جسمی و ارگانیکی، که با تحریک های فیزیکی و در نهایت با انزال منی در مرد و ارگاسم در زن به وقوع می پیوندد؛ ۲. جنبه روانی و عاطفی، که با مصاحبت های عشق ورزانه و برانگیختگی های هیجانی تحقق می یابد و لازمه آن، شرکت همسر در فرایند ارضاست. در روابط همسران، به همراه تنش های جسمی و فیزیولوژیکی که موقع ارگاسم به وجود می آید، فرد اوج لذت جنسی را نیز تجربه می کند که با احساسات و هیجانات وصف ناپذیری همراه است (بنجامین جیمز سادوک و ویرجینیا آلکوت سادوک، خلاصه روان پزشکی: علوم رفتاری/روان پزشکی بالینی، ترجمه فرزین رضاعی، ج۲، ص 277؛ بهنام اوحدی، تمایلات و رفتارهای جنسی طبیعی و غیر طبیعی آنان، ص 4۸).
فقط در این صورت است که ارضای جنسی به صورت کامل انجام می شود و سکینه و آرامش وصف ناپذیر حکم فرما می گردد. بسیاری از افراد، از این جنبه دوم غافل اند و تصور می کنند که با تحریک فیزیکی در شخص آلت تناسلی و ارضای جسمانی، تمام پروسه ارضا تکمیل می شود و نیاز جنسی پاسخ کامل خود را می گیرد؛ در حالی که اگر این تصور درست بود، شخص باید بعد از خودارضایی احساس تأمین شدگی و آرامش کامل می کرد؛ چراکه انرژی روانی حاصل از نیاز جنسی به طور کامل خاموش نشده است. از این رو با خودارضایی هنوز این انرژی در سیستم روانی به عنوان یک انرژی طغیانگر باقی است و تنش روانی آن بیشتر می شود. همچنین در تحلیلی دیگر باید توجه داشت که در خودارضایی، ارضا با منبع تحریک (که معمولا بیرونی و تصویربرداری های برآمده از محرک های بیرونی است) جدا می افتد و چون فرد به آن منبع اصلی دسترس ندارد، ارضایش کامل نمی شود؛ دیگر اینکه تماس های بدنی با همسر نیز خود از منابع مهم سکونت و آرامش است. لتسکنوا إلیها: «تا در کنار همسرتان آرامش یابید.» (روم، ۲۱).