تغذیه کودک شش ساله

چکیده: تغذیه در دوران کودکی نقش بسیار مهمی دارد و به گونه ای بر روی رشد جسمی و روانی او تاثیر می گذارد. در هر دوره ای لازم است تغذیه بر اساس ویژگی های جسمی  کودک صورت بگیرد. در این نوشتار به بیان تغذیه مناسب برای کودک شش ساله پرداخته ایم. با ما همراه باشید. 

تعداد کلمات: 1145کلمه/زمان تقریبی مطالعه 6 دقیقه

اشتهای خوب کودک ۵ ساله در ۶ سالگی کاهش نمی یابد، حتی امکان دارد باعث تعجب همگان گردد. بعضی از کودکان همواره در حال خوردن هستند، حتی در سایر اوقات بیشتر از زمان صرف غذا، خوراک و چیز دیگر بخورند. حجم صبحانه کمتر می شود و گاهی با معده درد، حالت تهوع و ندرتا استفراغ همراه است. یک رژیم مایع شامل شیر، آب میوه برای کودکان مناسب است. با اینکه کودک ۶ ساله صبح ها احساس گرسنگی نمی کند، اما در وقت خواب اشتهایی فراوان دارد و می تواند با لذت مقدار زیادی غذا بخورد. حتی ممکن است نیمه شب از خواب برخاسته و طلب غذا کند. کودک ۶ ساله غالبأ نسبت به غذا حریص است و غذای زیادی می طلبد ولی معمولا نمی تواند همه آن را بخورد، نباید از او بخواهیم آنچه را که طلب کرده تمام و کمال بخورد. اگر نپذیرد که در دو نوبت غذا بکشد باید موافقت کنیم که این دو نوبت را یکباره در بشقابش بریزد (این احتمال وجود دارد که بار دوم از کشیدن غذا امتناع کند). گاهی برای رعایت احتیاط بهتر است این کار را به خود او واگذاریم، چنین برخوردی عادلانه خواهد بود و زمانی آن را تأیید خواهیم کرد که دریابیم یکی از ویژگیهای کودک ۶ ساله این است که کارهایی را شروع کند اما هرگز آنها را به پایان نرساند. بهبود اشتهای کودک غالبا همزمان با یک تجربه جدید و تغییری در عاداتش پدیدار می شود. بدین ترتیب ملاقات مادر بزرگ یا صرف غذا در رستوران بهمراه افراد خانواده غالبا اشتهای خوبی را در کودک ایجاد میکند حتی اگر این بهبود اشتها موقتی باشد.
 

 کودک ۶ساله غذاهای ساده را ترجیح می دهد، هرچند که غذاهای متنوعی را دوست دارد و می پذیرد که آنها را دوباره امتحان کند. بطور واضح و به روشنی می داند که چه غذایی را دوست دارد و چه غذایی را دوست ندارد. به این دلیل که یک بار گوشت چربی دار خورده است یا جویدن را دوست ندارد، گاه اتفاق می افتد که از خوردن گوشت امتناع می ورزد، گاه بصورت دوره ای بعضی غذاها را نمی خورد، آنچه را که دوست دارد با اشتها می خورد ولی خوراندن غذایی را که دوست ندارد کاری غیر ممکن است. در این سن پسته زمینی سرخ شده در کره، غذای مطلوب اوست و حداکثر تا ۷-۸ سالگی نیز این غذا را ترجیح می دهد، کودک از خوردن بسیاری از دسرهای شیرین بخصوص کیک برنج و کرم ها امتناع می کند اما نباید فراموش کرد که کودک ۶ ساله به دسر توجه چندانی ندارد. شاید اگر این شیرینی ها را در آغاز غذا  سرو می کردند آنها را می خورد. معمولا سبزیجات خام را به پخته آنها ترجیح می دهد، به سفتی غذا اهمیت می دهد و از خوردن غذاهای آبکی و نرم امتناع می ورزد.
 

 بسیاری از کودکان ۶ ساله شروع به خوردن غذا با انگشتهایشان می کنند و بنظر می رسد وسائل غذا خوری وسیله ای بی فایده بین کودک و غذایش هستند. کودک آنها را بدون مهارت بدست می گیرد، حتی غذاهایی مانند پوره سیب زمینی را دوست دارد با انگشتانش بخورد. کودک معمولا چنگال را به قاشق ترجیح می دهد و اگر غذا مناسب چنگال باشد از آن استفاده می کند. برعکس کودکانی وجود دارند که دوست ندارند به غذایشان دست بزنند و حتی ذره ای هم روی لباسشان نمی ریزند. این کودکان با دقت و مراقبت خاصی غذا می خورند و با مهارت خاصی از وسائل غذا خوری استفاده می کنند.
 

 دیدن کودک ۶ ساله سر میز غذا بخصوص برای صرف شام، از نظر تربیتی و آموزشی درست نیست. او به این جامعه تعلق ندارد و ترجیح می دهد غذایش را کنار رادیو، در حال گوش دادن به برنامه کودک صرف کند. حرکات او پشت میز غذاخوری بی نظم است، گاهی برمی خیزد و گاهی می نشیند و به محض اینکه نشست ساق پایش را پیچ و تاب می دهد. اگر ساق پای شما با پایه میز در نزدیک او باشد، متوجه خیزهای نیرومندش می شوید. اگر لازم باشد که با بزرگترها پشت یک میز غذا بخورد باید اجازه داده شود با جوراب ستر میز حاضر شود.
در ابتدا بطرف غذایش حمله می کند، بازوانش را پیچ و تاب می دهد و غذایش را واژگون می کند، بزودی شروع به تاب خوردن روی صندلیش می کند که گاهی روی دو پایه و حتی گاهی روی یک پایه قرار می گیرد.
پدر تحملش را از دست می دهد و ممکن است قبلا به کودک تذکر داده باشد که سر میز غذا رفتار خوبی داشته باشد. وقتی کودک ۶ ساله غذا می خورد لقمه های بزرگی می گیرد و غالبا با دهان پر صحبت می کند. اگر بدنش خیلی فعال نباشد، زبانش بسیار فعال است. اگر او را بخاطر رفتارش سرزنش کنند، فکر می کند که برادرها و خواهرها و والدینش نیز شایسته این سرزنش هستند. چنانچه او را به تنهایی سر میز بنشانند، نتیجه ای عکس آنچه که انتظار داریم حاصل میشود. کودک در این حال گندتر غذا میخورد. اگر بشقاب غذا را از او بگیریم، خشمگین می شود با شروع به گریه می کند. بازگرداندن بشقاب غذا به او ، اوضاع را به حالت اول در می آورد. اما اگر با والدینش سر میز غذا باشد، بهترین محرک برای وادار کردن او به تمام کردن غذایش این است که بگوئیم هرکس زودتر غذایش را تمام کند، برنده خواهد بود.
لازم به ذکر نیست که رفتار تمام کودکان ۶ ساله با شرحی که در اینجا ارائه دادیم، یکسان نخواهد بود. اما اکثر آنها حداقل چند مورد از این خصوصیات را دارند. برخی کودکان واقعأ سر میز غذا همراه سایر افراد خانواده ، بهتر از زمانی که تنها هستند، غذا می خورند. اما بسیاری از کودکان دوست دارند در تخت خواب با کنار رادیو غذا بخورند. بنظر می رسد آنچه را که برایشان بهتر است درک می کنند، چرا که وقتی بطور استثنایی به او اجازه می دهند سر میز، شام بخورد، بهتر رفتار می کند و نسبت به نتیجه کار احساس غرور می نماید.
راندن کودک از سر میز غذا، بخاطر ارتکاب خطا، کاملا اشتباه است. اگر کودک اصرار دارد که بطور مرتب همراه افراد خانواده باشد، معمولا با برادر با خواهرش به نشستن پشت میز کوچکش اکتفا می کند.
دستمال سفره یک وسیله تمدن امروزی است که کودک ۶ ساله صلاحیت استفاده از آن را ندارد. اکنون دیگر از بستن پیش بند بچگانه هم امتناع می کند و دوست ندارد دور گردنش چیزی را گره بزنند. اگر دستمال در بشقابش باشد، فراموش می کند از آن استفاده کند و اگر روی زانویش قرار داشته باشد، خیلی زود آن را روی زمین می اندازد. اگر احساس کند که کمی غذا دور لبهایش باقی مانده با دستش آن را پاک می کند، هرچند که به آنها یادآوری شود از دستمال سفره خود استفاده کنند. در مجموع این والدین هستند که مسئول تمیز کردن دست و صورت کودک می باشند.