راه کارهایی برای ارتقای وضعیت زندگی زناشویی

همسران باید مهارت های ارتباطی با یکدیگر را به درستی به کار بگیرند. 
 

 هر چه وضعیت زندگی همسران، سالم و سازنده، و روابط زناشویی روزمره آنها صمیمی و عاشقانه باشد، به همان اندازه روابط جنسی آن ها سالم تر و رضایت بخش تر خواهد بود. البته در میزان تأثیر پذیری زن و مرد از رویدادهای زندگی، به ویژه در مسائل زناشویی و خانوادگی، تفاوت های جنسیتی وجود دارد؛ اما به هر حال روابط جنسی همسران، کم وبیش تحت تأثیر اتفاقات روزمره و نحوه تعامل و روابط آن ها در طول روز است.
 
به طور کلی، مردان نسبت به زنان، اولویت بیشتری برای خود عمل جنسی قایل اند؛ در حالی که زنان دارای جهت گیری های مختلفی اند که رویکردهای متفاوتی را رقم می زند. تمایلات جنسی زن به گونه ای چشمگیر از رخدادهای زندگی او تأثیر می پذیرد. اگر کارهای منزل، بچه داری و دیگر مسائل زندگی بر خانم سنگینی کند، بچه اش سرما بخورد یا طلبکاران جلو او را بگیرند، یا در کار و فعالیت حرفه ای اش با پروژه سخت و دشواری دست و پنجه نرم کند، رابطة جنسی برای او هیچ جایی نخواهد داشت. در مقابل، اگر همین مشکلات بیکاری یا بدهکاری و هزاران مشکل دیگر برای مردی پیش بیاید، او به رابطه جنسی به چشم قرص خواب، می نگرد. رابطه جنسی، فرصتی برای رهایی مرد از سختی ها و فشارهای شدید روزانه است.
 
او با اوج لذت جنسی، می خواهد از فشار درونی خود رهایی یابد؛ اما در چنین شرایطی، زن به یک آرامگاه عاطفی نیازمند است تا بتواند تنش های آن روز را از تن و جان خود بیرون براند و آمادگی لازم را برای پذیرش جنسی پیدا کند. او با این تنش زدایی و کسب آمادگی روانی می تواند با برقراری یک رابطه دل انگیز جنسی، از تمام هم وغم دنیا رهایی یابد و روح و روانش را طراوت تازه ای ببخشد.
 
بنابراین برای داشتن یک رابطه جنسی دل انگیز و رضایت بخش، باید به بهبود و ارتقای وضعیت زندگی اندیشید و برای آن برنامه مناسبی داشت. ارج نهادن به خواسته ها و دلخوشی های همسر، توجه به ناگفته ها و گوش دادن به درد دل های او، رسیدگی و حل مشکلات و مسائل زندگی، ترمیم زخم های عاطفی، کمک به همسر در کارهای منزل، تأمین نیازمندی های زندگی، و بهبود معاش و رفاه لازم، همه و همه نه تنها بر روابط زناشویی، بلکه بر کیفیت روابط جنسی تأثیر بسزایی دارد.
 
همسران برای بهبود و ارتقای وضعیت زندگی زناشویی و در ضمن آن روابط جنسی، نیازمند مهارت یابی در زمینه های ارتباطی، همدلی و حل مسئله اند. در مهارت های ارتباطی، باید به انواع گذرگاه های ارتباطی، از جمله ارتباط کلامی و چشمی توجه داشت.
 

 ارتباط کلامی، مهم ترین گذرگاه ارتباطی انسان هاست. اثری که سخن دارد و کلماتی که بر زبان جاری می شود، ماندگارترین و اثرگذارترین نقش ونگارها را در ذهن و قلب انسان ها به یادگار می گذارد. قدرت کلمه، شگفت انگیز است. در زبان عربی، کلمه از ریشه «کلم» به معنای «زخم و جراحت» مشتق شده است.[1] هر کلمه ای که از زبان خارج می شود، همچون تیری است که بر دل شخص مقابل اصابت می کند و اثر آن همیشه می ماند؛ گویی در وجود او جراحت و زخمی ایجاد کرده باشد. پس باید مراقب سخنان و الفاظ خود باشیم. البته می توانیم با این ابزار شگفت انگیز به صورت مثبت و سلامت آفرین، قلب همسرمان را جراحی کنیم.
 
بنابراین بکوشید نه تنها نوع کلمات، بلکه لحن کلامتان مثبت و دل انگیز باشد. توجه داشته باشید که فرمانده و سکان دار زبانتان، ذهن و فکرتان است. تا نگرش شما به همسرتان و کنش های او مثبت نباشد، نمی توانید سخنان زیبا بر زبان جاری کنید. جمله ای کوتاه، کلامی محبت آمیز، و به طور کلی ارتباط کلامی مؤثر با همسرتان، می تواند تأثیری شگرف بر روح و روان او بگذارد. شما می توانید با کلمات زیبا، احساسی و دل انگیز، هیجانات جنسی او را برانگیزید؛ جمله هایی مانند: تو خیلی زیبایی؛ تو محبوب و معشوق منی؛ وقتی تو را در آغوش می کشم و نگاهت می کنم، گویی تمام زیبایی های دنیا را به من می دهند؛ بدن تو حرف ندارد؛ اندام تو دل و جان را از من می رباید.
 

اثربخشی ارتباط کلامی وقتی افزایش می یابد که به همراه آن، ارتباط غیر کلامی، از جمله ارتباط چشمی مناسب و نافذی وجود داشته باشد. زبان بدن، بر پیام های ارتباطی بسیار مؤثر است. چهره شما، پیشاپیش میزان واقعی علاقه تان را به برقراری این رابطه نشان می دهد. لبخند و تبسم، نگاه معنادار، چشم غره با اخم، حالت نشستن و قدم زدن، نشانگر کیفیت روابط زناشویی شماست و البته میزان آمادگی و درخواست های جنسی شما. تبسم، بی آنکه هزینه ای داشته باشد، آفریننده لحظات خوشی است. وقتی زن و شوهر به یکدیگر نگاه می کنند خداوند نیز با نظر رحمت با ایشان می نگرد و هنگامی که شوهر دست در دست همسرش می نهد، گناهان آن دو از میان دستان به هم پیوسته شان فرو می ریزد[2].
 

 تمامی ارتباط های زن و شوهر باید در یک جا به وحدت برسند و آن تحقق نمی یابد، مگر اینکه آن ها به هم برسند؛ همدیگر را در آغوش بگیرند و دست نوازش بر سر و بدن یکدیگر بکشند. این گونه ارتباط ها، انس و مودت را در بین آن ها می آفریند و اگر انس و مودتی بین همسران نباشد، خوشی و خرمی در زندگی شان برقرار نمی گردد. در آغوش گرفتن، سبب احساس امنیت و آسودگی می شود؛ و محرومیت از تماس جسمانی، به اضطراب و ناامنی، و سرانجام به دلسردی و ناامیدی در زندگی می انجامد.
 
نوازش عاشقانه، نیاز متفاوتی است که بدون تماس جنسی نیز ضرورت زندگی زناشویی است. تماس جنسی مهم است، اما نمی تواند جایگزین «نوازشم بدون قصد و هدف جنسی باشد. در یک بررسی، هفتاد درصد از زنان گفته اند که آغوش مهربان و نوازش ساده شوهرشان را بر انجام آمیزش ترجیح می دهند. نوازش بدون انتظار اضافی بهترین دارو برای ایجاد و تقویت عشق پیوسته میان همسران است.[3]
 
مردان نیز به ارتباط های لمسی همسرشان نیازمندند، اما بیشتر زنان اند که از شوهرشان شکایت دارند که تنها زمان هم بستر شدن از نوازش ایشان برخوردار می شوند. چنین برخوردی، این احساس را به خطا در زن به وجود می آورد که «من به طور عمیق دوستت ندارم، اما چون می خواهم از بدنت لذت ببرم و نیازم را رفع کنم، تو را نوازش می کنم». اگر مرد می خواهد شریک زندگی اش پذیرای فعالیت جنسی باشد، باید هر روز با مهربانی او را در آغوش بگیرد و نوازش کند. وقتی زن با همه وجود احساس محبوبیت کند، اگر نوازش ها به هم بستری نیز بینجامد، احساس اجباری مورد استفاده قرار گرفتن از بین می رود و به جای آن، احساس علاقه مندی به رابطه جنسی و شور عشق بیشتر به وجود می آید.
 
هنگامی که با این وضعیت، زن و شوهر هم بستر می شوند و رابطه جنسی برقرار می گردد، احساس وحدت و پیوند به اوج خود می رسد و این همان حکمت الهی در ایجاد مودت و رحمت در بین همسران است.[4]
 

نویسنده: مسعود نورعلیزاده

پی نوشت:
 [1] . خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۵، ص۳۷۸.

منبع: کتاب «سلامت و اختلال جنسی همسران (رویکردی اسلامی و روان شناختی)»