حمایت های اجتماعی می تواند موجب نجات انسان در بحران های جسمی و روحی باشد.

کمک به دوستی که در حالت بحرانی است

خودکشی، اقدامی مهلک است. هر سال تقریبا ۳۰۰۰۰ نفر در آمریکا مرتکب خودکشی می شوند و خودکشی هشتمین علت اصلی مرگ در آمریکاست (CDC ، ۲۰۰۰). از هر پنج دانش آموز دبیرستانی تقریبا یک نفر افکار خودکشی داشته است. اکنون خودکشی سومین علت اصلی مرگ در بین جوانان آمریکایی ۱۵ تا ۲۴ ساله است.

عوامل دخیل در خودکشی

اغلب خودکشی ها با اختلال های خلقی، مخصوصا افسردگی و اختلال دو قطبی ارتباط دارند. اما مشکلات جسمانی و عاطفی دیگر مانند اختلال های اضطرابی شدید، نظیر اختلال وحشتزدگی یا اختلال استرس پس از آسیب؛ اختلال های شخصیت؛ بیماری جسمانی جدی؛ اسکیزوفرنی؛ اعتقاد به اینکه فرد باری بر دوش دیگران است؛ الکلیسم و سوء مصرف دارو؛ مشکلات تحصیلی یا شغلی، مخصوصا بیکاری طولانی؛ و مشکلات اجتماعی نیز ممکن است درگیر باشند. احساس درماندگی نقش مهمی در تعدادی از خودکشی ها دارد. مواجه شدن با کسانی که مرتکب خودکشی شده اند ممکن است خطر خودکشی را در نوجوانان افزایش دهد.

اقدامات خودکشی بعد از رویدادهای استرس زا، مخصوصا رویدادهایی که از دست دادن حمایت اجتماعی را شامل می شوند، مثل از دست دادن همسر، دوست، یا خویشاوند، شایع تر هستند. معلوم شده افرادی که تحت استرس
قرار دارند و به فکر خودکشی می افتند کمتر از افرادی که خودکشی گرا نیستند، قادر به حل کردن مؤثر مشکلات هستند . مخصوصا مشکلات میان فردی. افراد خودکشی گرا شاید به جای گرفتن جان خود، نمی توانند به روش دیگری برای حل کردن مشکلات خود فکر کنند.

به نظر می رسد که عوامل زیستی هم نقش دارند. به هم خوردن تعادل شیمیایی در مغز که انتقال دهنده سروتونین را شامل می شود، در تفکر و رفتار خودکشی دخالت دارد. کاهش موجودی سروتونین در مغز با افسردگی ارتباط دارد، بنابراین ارتباط خودکشی با سروتونین شگفت آور نیست. اما شاید نقش سروتونین در مهار کردن فعالیت سیستم عصبی و جلوگیری از رفتار تکانشی، از جمله تکانه های صدمه زدن به خود، نقش مستقیم تری باشد. خودکشی و اقدامات خودکشی در خانواده ها جریان دارند. تقریبا از هر چهار نفر یک نفر که دست به خودکشی زده می گوید، عضوی از خانواده او مرتکب خودکشی شده است. اما ارتباط های علیتی معلوم نیستند. آیا کسانی که دست به خودکشی می زنند اختلال هایی را به ارث می برند که می توانند به خودکشی منجر شوند؟ آیا محیط خانواده اعضای آن را در معرض احساس های ناامیدی قرار می دهد؟ آیا خودکشی عضوی از خانواده فکر خودکشی کردن را در فرد القا می کند با این برداشت را در او ایجاد می کند که به گونه ای مقدر شده که دست به خودکشی بزند.

چه کسی بیشتر در معرض خطر خودکشی قرار دارد؟

برخی گروه ها در برخی جوامع بیشتر از گروههای دیگر در معرض خطر خودکشی قرار دارند.
چند واقعیت را درباره خودکشی در نظر بگیرید:

نوجوانان و جوانان بیشتری در اثر خودکشی می میرند تا در اثر سرطان، بیماری قلبی، ایدز، نقایص تولد، سکته، ذات الریه و آنفلوآنزا، و بیماری ریوی مزمن.
خودکشی در بین دانشجویان بیشتر از گروه های هم سنی است که به دانشگاه نمی روند. هر سال تقریبا ۱۰۰۰۰ دانشجو دست به خودکشی می زنند. با این حال، میزان خودکشی با افزایش سن بیشتر می شود و در بین سالخوردگان ۶۵ ساله به بالا بیشتر است.
زنان بیشتر از مردان دست به خودکشی میزنند اما مردان تقریبا چهار برابر بیشتر از زنان در کشتن خود موفق می شوند.
در بین افرادی که دست به خودکشی می زنند، مردان استفاده از تفنگ یا حلق آویز کردن خود، در حالی که زنان استفاده از قرص های خواب را ترجیح می دهند. مردان گرایش دارند از روش سریع تر و مهلک تر استفاده کنند.
میزان خودکشی در افراد سالخورده ای که جدا شده یا طلاق گرفته اند در برابر سالخوردگانی است که متأهل هستند.

افسانه هایی درباره خودکشی

شاید شنیده باشید افرادی که تهدید به خودکشی می کنند فقط توجه می خواهند؛ آنهایی که جدی هستند، صرفا به آن اقدام می کنند، در واقع این درست نیست که افرادی که تهدید به خودکشی می کنند فقط توجه می خواهند. اکثر کسانی که مرتکب خودکشی می شوند درباره قصد خود هشدار می دهند یا با متخصص بهداشت روانی مشورت می کنند. بدانید که بسیاری از افرادی که مرتکب خودکشی می شوند قبلا اقدامات ناموفقی انجام داده اند. در واقع، تحقیق جدیدی نشان داد که در بین نوجوانانی که دست به خودکشی زده اند و در بخش اورژانس بیمارستان درمان شده اند، میزان خودکشی به انجام رسیده بعدی ۱۰ برابر بیشتر از زنان و ۲۰ برابر بیشتر از مردان بوده است. این را نیز بدانید که برخلاف عقیده رایج، بحث کردن درباره خودکشی با فردی که افسرده است، باعث نمی شود که او دست به خودکشی بزند. قول گرفتن از فرد برای اقدام نکردن به خودکشی قبل از تماس گرفتن با متخصصان یاری رسان، ممکن است عملا از برخی خودکشی ها جلوگیری کند.

برخی تصور می کنند که فقط افراد «دیوانه» جان خود را می گیرند. اما فکر کردن به خودکشی لزوما علامت اختلال زیربنایی نیست، بلکه ممکن است افراد وقتی که فکر می کنند گزینه های دیگری ندارند، به فکر خودکشی بیفتند.صرف نظر از افسانه های مربوط به خودکشی، اگر کسی محرمانه به شما بگوید که به فکر خودکشی افتاده است، می توانید کارهایی انجام دهید.

اکنون چه چیزی می گویید؟ اکنون چه کاری انجام می دهید؟

اگر کسی به شما بگوید که به فکر خودکشی افتاده است، امکان دارد بترسید و دستپاچه شوید یا احساس کنید که بار سنگینی بر دوش شما گذاشته شده است، حق دارید. در چنین مواردی هدف شما باید این باشد که او را ترغیب کنید با یک متخصص بهداشت روانی مشورت کند، یا هر چه سریعتر خودتان با یک متخصص مشورت کنید. اما اگر این فرد از صحبت کردن با کسی خودداری کند و احساس کنید وقت کافی برای مشورت ندارید، چند کار می توانید انجام دهید:

به صحبت کردن ادامه دهید. آن فرد را تشویق کنید با شما یا کس دیگری که قابل اعتماد است صحبت کند. با سؤال هایی نظیر «چه اتفاقی افتاده است؟» «از چه چیزی دلخوری؟» «دوست داری چه اتفاقی بیفتد؟» آن فرد را از خودش بیرون بکشید. سوال هایی از این قبیل ممکن است آن فرد را ترغیب کنند نیازهای ناکام شده را ابراز کند و مقداری تسکین یابد. این سؤال ها وقت فکر کردن نیز به شما می دهند.
شنونده خوبی باشید. برای کسی که افکار خودکشی را بیان می کند یا احساس می کند افسرده، ناامید، یا بی ارزش است، حمایت کننده باشید. امکان دارد که او باور داشته باشد که وضعیت ناامیدکننده ای دارد که هرگز اصلاح نخواهد شد، اما به او امکان بدهید که بداند حضور شما به خاطر این است که می خواهید به او کمک کنید. نشان دهید که می فهمید او چقدر ناراحت است. نگویید «این قدر احمق نباش».
توصیه کنید که چیزی غیر از خودکشی ممکن است مشکل را حل کند، حتی اگر در آن لحظه آشکار نباشد. بسیاری از افراد خودکشی گرا فقط دو راه حل را می بینند - مرگ یا راه حل سحرآمیزی برای مشکلاتشان. درمانگران سعی می کنند چشم بندهای ذهنی را از افراد خودکشی گرا بردارند.
بر این موضوع تأکید کنید که خودکشی آن فرد چقدر می تواند برای شما و افراد دیگری که دلسوز هستند، زیان بار باشد.
از آن فرد بپرسید چگونه قصد دارد دست به خودکشی بزند. افراد دارای برنامه های دقیق و سلاح، بیشتر در معرض خطر قرار دارند. بپرسید آیا می توانید آن سلاح را برای مدتی در اختیار بگیرید. گاهی پاسخ مثبت است.
به کسانی که تهدید به خودکشی کرده اند نگویید کار احمقانه یا دیوانه واری انجام می دهند. در ضمن، نباید بر تماس گرفتن با افراد خاص، مانند والدین یا همسر اصرار ورزید. ممکن است از همان ابتدا، تعارض با این افراد به تفکر خودکشی منجر شده باشد.
به آن فرد توصیه کنید هم اکنون شما را برای دریافت کمک حرفه ای همراهی کند. با بخش اورژانس محلی، خط قرمز خودکشی، مرکز مشاوره یا درمانگاه دانشگاه و یا کلانتری محل، تماس بگیرید. توضیح دهید که دوست شما تهدید به خودکشی کرده و به کمک فوری نیاز دارید.

شما می توانید برای دریافت کمک به منابع زیر نیز مراجعه کنید :

انجمن پیشگیری از خودکشی آمریکا: وب سایت آنها، www.suicidology .org اطلاعاتی را درباره پیشگیری از خودکشی در اختیار می گذارد.
بنیاد پیشگیری از خودکشی آمریکا: وب سایت آنها، www.afsp.org طلاعاتی را درباره خودکشی در اختیار می گذارد و به سایت های دیگر خودکشی و سلامت روان مرتبط می شود.
انجمن روان شناسی آمریکا: وب سایتwww.apa.orgAPA ، اطلاعاتی را درباره عوامل خطر، علایم هشدار، و پیشگیری در اختیار می گذارد.
مؤسسات ملی سلامت روان: وب سایت آن، www.nimh.nih.gov، حاوی اطلاعاتی درباره افسردگی و اختلال های روانی دیگر است.

نویسنده: جفری نوید و اسپنسر راتوس

منبع: کتاب «بهداشت روانی»