با کودک معتاد به گوشی و تبلت چه کنم؟ (بخش دوم)

یک روز پسرم را مقابلم نشاندم و در چشمهایش خیره نگاه کردم، سپس با آرامش و مهربانی به او توضیح دادم که باید بازی کردن با گوشی را بالکل کنار بگذارد. خیلی ناراحت و حتی خشمگین شد. به او گفتم که در کل دنیا تو برایم از هر چیز دیگری محبوب تری و او کاملاً تأیید کرد. به او اطمینان دادم که صلاحش را می خواهم و باز هم پذیرفت. وقتی متوجه جدی بودن من شد، طبق معمول شروع کرد به التماس و خواهش و هزار جور قول دادن. اما من کاملاً قاطع بودم و التماس کردن ها و خواهش هایش نتیجه ای برایش نداشت. به او گفتم که قصدم از این کار تنبیه او نیست و به خاطر آسیب های گوشی چنین تصمیمی را گرفته ام.
  
حدود دو هفته طول کشید تا پسرکم اندکی بهتر شد. درست مثل آدم های معتادی که ترک می کنند، ناگهان حالش بد می شد، گریه می کرد، جیغ می کشید و هر کاری می کرد تا شاید بتواند به گوشی برسد. پس از دو هفته وقتی دنبالش رفتم تا او را از مدرسه برگردانم، وقتی سوار ماشین شد به جای اینکه سراغ گوشی را بگیرد، از اتفاقات مدرسه برایم گفت. دیگر خبری از خشونت و نق زدن نبود، احساس می کردم پسرم آرام، سبک و آزاد شده است.
 
حدود 4 ماه است که دیگر کل بازی ها را از روی گوشی حذف کرده ام و به جز برای عکس گرفتن و یا گوش دادن به موسیقی، کاری به گوشی ندارد. از وقتی بازی ها را حذف کرده ام، وضعیت تحصیلی اش خیلی بهتر شده و از سویی دیگر از آن رفتارهای تکانشی هم خبری نیست. معلمش هم خیلی از او راضی است و در واقع او نزد معلمش به یکی از محبوب ترین دانش آموزان تبدیل شده. برخی اوقات باورم نمی شود این پسر همان بچۀ سابق است و وقتی آن روزهای تلخ را به یاد می آورم حالم بد می شود و البته از سویی خوشحال می شوم که شرایط تغییر کرده است.
 

می دانید، من به هیچ وجه در بحث تکنولوژی متخصص نیستم، اما بالاخره در این زمینه می توانم برخی الگوها را تشخیص دهم. در این روزها وقتی با مادرها دربارۀ این موضوع صحبت می کنم از رفتارهای بد بچه ها شکایت می کنند. وقتی از آن ها در مورد علاقۀ فرزندانشان به بازی با گوشی و تبلت و یا بازی های کامپیوتری می پرسم همه اذعان می کنند که کودکانشان به این نوع بازی ها خیلی علاقه نشان می دهند. هنگامی که از میزان و نحوۀ استفاده شان سؤال می کنم در می یابم که دچار اعتیاد شده اند ولی متأسفانه بیشتر مادران حاضر نیستند بپذیرند که کوچولوی بیچاره شان معتاد است.
 
وقتی می بینم اینهمه بچه اینچنین درگیر گوشی و تبلت و ... شده و آسیب ذهنی و هیجانی می بینند، غصه می خورم. این روزها تحقیقات بسیاری در مورد خطرات و مضرات استفادۀ افراطی کودکان از گوشی و تبلت و ... انجام شده است. یکی از مراکز معتبر علمی طی گزارشی اعلام نموده استفادۀ بیش از دو ساعتِ کودکان از این ابزارها می تواند موجب اعتیاد شده و مشکلاتی همچون بیش فعالی، پرخاشگری، ترس، حساسیت، تحریک پذیری، مشکلات مربوط به اشتها و یا خشونت را به دنبال آورد.
 
البته باید توجه نمود حتی یک بار استفاده از چنین ابزارهایی نیز بی مخاطره نخواهد بود. یک روز و برای اولین بار پسرم بعد از مدرسه به خانۀ دوستش رفت. وقتی دنبالش رفتم احساس کردم حالش خیلی خوب نیست و همان حالاتی را که پس از استفاده از گوشی در او بروز می کرد را آن روز مجدداً مشاهده کردم. وقتی از او پرسیدم در خانۀ دوستش چه کار کرده اند، متوجه شدم بیشتر وقتشان را صرف بازی های ویدویی کرده اند.
 
البته ممکن است موراد استثنایی هم وجود داشته باشد. از جمله دختر خودم که ممکن است تنها ماهی یک بار برای بازی سمت گوشی برود. ولی در هر صورت مطمئن باشید همین یک بار استفاده هم آسیب زا خواهد بود. در پایان چند توصیۀ مهم را در این زمینه به مادران عزیز گوشزد می کنم:
 
1. اگر احساس می کنید کودکتان به این ابزارها اعتیاد پیدا کرده، بهتر است برای همیشه آن ها را از دسترسش خارج کنید
قبل از اینکه بخواهید به سمت درمان های روانشناختی و یا حتی دارویی بروید، بهتر است اول از هر چیز دسترسی او به گوشی و تبلت و ... را از بین ببرید. مطمئن باشید با این کار به احتمال زیاد حال و روز فرزندتان بهتر خواهد شد. 2 هفته صبر کنید، اگر در این مدت نتیجه گرفتید باز هم ادامه دهید و در غیر این صورت بهتر است از یک متخصص کمک بخواهید.
 
2. نگران این نباشید که فرزندتان سواد استفاده از این ابزارها را نیاموزد
این روزها بچه ها در زمان مورد نیاز و در سن مشخص در محیط تحصیلی، استفاده از تکنولوژی و رایانه را خواهند آموخت پس بهتر است هر چیزی را به وقت خود موکول کنید. هر چند بازی های موبایلی و یا رایانه ای چیز زیادی به سواد رایانه ای فرزندتان نخواهند افزود!
 
3. ببینید فرزندانتان غیر از بازی های رایانه ای به چه کارهایی علاقه دارند
در این سال ها متوجه شده ام معمولاً کودکانی که ضریب هوشی بالایی دارند به این ابزارها معتاد می شوند. بازی های رایانه ای به این دلیل برای چنین کودکانی جذاب هستند که با سرعت فکر کردنشان هماهنگند. اما مشکل اینجاست که وقتی به دنیای واقعی باز می گردند، دنیا برایشان خیلی کُند و آزار دهنده خواهد شد. بنابراین کودک نیاز به چیزی دارد تا با کمک آن مغزش را سیراب کند.
 
پس از آن پسرم برای خودش سرگرمی هایی پیدا کرد که انجامشان برای من بسیار دشوار بود. مثلاً 10 نوع مختلف از انواع و اقسام مکعب های روبیک برای خود خرید و یکی از تفریحاتش ساخت دوینوهای بسیار بزرگ و پیچیده بود. اگر شما نیز ذهن کودک خود را به سمتی غیر از بازی های رایانه ای هدایت کنید، خواهید دید چه استعدادهایی دارد و چه کارهایی می تواند انجام دهد. در واقع بازی های رایانه ای تلف کردن و نابودی استعدادها را به همراه خواهد داشت.
 
4. محدودیت، محدودیت و محدودیت
اگر به خاطر فعالیت های مدرسه مجبورید رایانه و یا گوشی را در اختیار فرزند خود قرار دهید، محدودیت هایی را برای استفاده از آن ها وضع کنید. برنامه های غیر ضروری و هر نوع بازی را از روی گوشی حذف کنید.
 
البته قطعاً کودک شما این محدودیت ها را دوست ندارد. اما باید به او بفهمانید همۀ این محدودیت ها به خاطر این است که دوستش دارید و صلاحش را می خواهید. و مطمئن باشید روزی می رسد که به خاطر این محدودیت ها از شما تشکر و قدردانی خواهد کرد.
 
منبع: سایت فمیلی لایف