با نوجوان دبیرستانی خود چگونه رفتار کنم؟

اکثر اوقات والدین نوجوان را به تنبلی، و از زیر کار در رفتن متهم می کنند، در حالیکه اینگونه نیست. 
 

 بسیاری از والدین، وقتی نوجوان قدم به دبیرستان می گذارد، از انجام وظایف اصلی خود غافل می شوند. آنها بیشتر توجه خود را به خطرات آزادی ای که دختر یا پسر طلب می کند و برنامه های غیر درسی که در دبیرستان برگزار می شود (مثل شرکت دانش آموزان در برنامه های هنری) معطوف می کنند.
 
وقتی دانش آموز از دبیرستان فارغ التحصیل می شود متوجه می شوند که در این چهار سال که فرزندشان در دبیرستان تحصیل کرده است توجه کافی به فرزند خود برای یادگیری بعضی از مسائل مهم نکرده اند. این مسائل مهم، همان آماده کردن جوان برای دستیابی به یک زندگی مستقل است و این وظیفه ی والدین است، نه کادر آموزشی دبیرستان.
 

هدف این است که جوان را به دانش عملی، مهارت، و مسئولیت پذیری لازم برای کنترل موفق رفتارها و اداره ی خود، بعد از فارغ التحصیلی از دبیرستان و ترک خانه، مجهز کنیم. به خصوص که از این چهار سال تحصیلی (۴۸ ماه) می توان برای آماده سازی عملی نوجوان، و برداشتن قدم بعدی به سوی استقلال استفاده کرد. در حالی که می کوشیم حد آزادی را مشخص کنیم،
 

برای شروع فهرستی از کارهای ضروری را که شایسته است جوان بتواند برای اداره ی زندگی خود انجام دهد در این جا ذکر می کنیم:

 
سپس به مهارت های اصلی زندگی می رسیم که آنها را در این موارد لازم دارد: مدیریت اوضاع در برخورد با تغییراتی که در زندگی پیش می آید؛ زمان بندی؛ زمان دهی؛ اولویت بندی؛ طرح ریزی؛ هدفگذاری؛ و نظم و انضباط کافی برای پذیرفتن مسئولیت های اداره ی زندگی.
 

اغلب اوقات آنچه والدین رویدادهای عادی یک زندگی مستقل در نظر می گیرند، اکنون یکی از ضروریات جداشدن جوان از خانواده است. وقتی نوجوان (دختر یا پسر) وارد محیط دبیرستان می شود والدین باید برای آماده سازی او فهرستی از مهارت های خروج تهیه کنند و مشخص کنند هریک از موارد فوق کجا کاربرد دارد و سپس تصمیم بگیرند کی و چگونه طی این چهار سال که جوان در دبیرستان تحصیل می کند به این موارد بپردازد و آنها را به کار بندد.
 
همچنین والدین باید تصمیم بگیرند کی و کجا انتقال مسئولیت پذیری انجام شود. بنابراین لازم است از خود بپرسند: «آیا کاری که ما برای نوجوانمان انجام می دهیم در حال حاضر خودش می تواند انجام دهد؟» برای مثال، والدین نباید هر روز صبح مثل ساعت زنگ دار نوجوان را از خواب بیدار کنند، باید اجازه دهند خودش برای بیدار شدنش و زمان آن تصمیم بگیرد.
 
والدین نباید مثل سرویس خشکشویی خود را موظف بدانند لباس های فرزند جوانشان را بشویند، بلکه باید این کار را به خود او واگذار کنند. والدین علاوه بر پول توجیبی که برای جوان مقرر کرده اند، نباید پول بیشتری در اختیار او بگذارند، چرا که باید یاد بگیرد متناسب با بودجه ای که دارد خرج کند. اگر جوان نیاز دارد برای کارهای درمانی (پزشکی) و دندانپزشکی به پزشک متخصص رجوع کند بهتر است والدین به او این فرصت را بدهند تا خودش از پزشک متخصص وقت بگیرد.
 
اطلاعاتی که باید به جوان منتقل شود و مهارت هایی که باید بیاموزد آنقدر ساده و عملی هستند و نمی شود در دبیرستان تدریس شوند، اما برای یک زندگی مستقل لازم و ضروری هستند. به همین دلیل والدین باید به جوان در مورد یادگیری مهارت های لازم کمک کنند، هرچه والدین این مهارت ها را کامل تر به فرزند خود آموزش بدهند، نوجوانی که خود را برای سال های بعد بهتر آماده کرده با موفقیت بیشتری می تواند خود را با مرحله ی بعدی نوجوانی که به زودی فرا می رسد وفق دهد.
 
چون در مرحله ی پایانی نوجوانی و طی سال های دبیرستان، برنامه ی آموزش رسمی و غیررسمی جوانان بسیار سنگین است، والدین گاهی اوقات از رفتارهای او نگران و ناامید می شوند. اکثر اوقات والدین نوجوان را به تنبلی، و از زیر کار در رفتن متهم می کنند.
 
نویسنده: کارل پیکارد
 
منبع: کتاب «دوران نوجوانی فرزندتان را دریابید»