آیا سرمایه داشتن همسر جزء ملاک های برتر است؟

جوان، نباید بخاطر نداشتن سرمایه از ازدواج کردن منصرف شود و آن را به تعویق بیاندازد. چون این نگرش بر خلاف دستورات بزرگان دین است.
 

برای انتخاب کردن شریک زندگی، هر فردی دارای معیارهای خاصی است که با دیگران متفاوت است. اما یکی از آن ملاک ها این است که شریک زندگی آنها ثروتمند باشد. برخورداری از ثروت و تمکن مالی از جمله اموری است که در تداوم زندگی مشترک نقش مهمی را ایفا می‌کند. بنابراین، باید یک حداقلی از سرمایه بهره داشته باشند که امورات زندگی را به پیش ببرند. برخی از خانواده ها توجهی به صفات دیگر خواستگار ندارند. یعنی؛ برای آنها مهم نیست که خانواده خواستگار در چه سطح فرهنگی، مذهبی و اجتماعی قرار دارد. همین که از لحاظ مالی تامین باشد و در زندگی خود مشکل مالی نداشته باشد کافی است. 

سوال؛ آیا ثروتمندی و برخوردار بودن از زندگی مرفه، از جمله معیارهای اصلی برای ازدواج کردن است؟ 

جواب : ما برای اینکه جواب این سوال را پیدا کنیم ناگزیر هستیم که در مرحله اول در منابع دینی خود تحقیق کنیم و در مرحله دوم زندگی افراد سرمایه دار را مورد آنالیز قرار دهیم. 
 

در قرآن و منابع روایی هیچ تاکیدی نشده که تمکن مالی را شرط شایستگی برای ازدواج بداند. بلکه ازدواج را برای افراد بی بضاعت موجب استغنا و بهرمند شدن از فضل الهی می‌داند.( و البته باید مردان بی‌زن و زنان بی‌شوهر و کنیزان و بندگان شایسته خود را به نکاح یکدیگر درآورید، اگر آن مردان و زنان فقیرند خدا به لطف و فضل خود آنان را بی‌نیاز و مستغنی خواهد فرمود و خدا رحمتش وسیع و نامتناهی و (به احوال بندگان) آگاه است) [1] 

نکته: سرمایه برای ازدواج لازم است اما تمام شرط نیست. 
 

جوان، نباید بخاطر نداشتن سرمایه از ازدواج کردن منصرف شود و آن را به تعویق بیاندازد. چون این نگرش بر خلاف دستورات بزرگان دین است. اولیای الهی همیشه به جوانان سفارش می‌کنند که ترک ازدواج بخاطر ترس از فقر باعث بدگمانی به پروردگار می‌شود. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند :کسی که ازدواج را از ترس فقر ترک کند قطعا به خدا گمان بد برده است. [2] 
 

سیره عملی بزرگان دین ما اینگونه بوده است که با کمترین نگرانی و باور و یقین قلبی به فضل خداوند، جوانان کم درآمد را به خواستگاری می‌فرستادند و به سرپرستان دختران نیز سفارش می‌کردند که مسائل اقتصادی را مانع ازدواج دختران قرار ندهند. بیشترین سفارش اسلام بر این بود که از لحاظ دین، ایمان و اخلاق در درجه بالایی باشند، چون چند شب بی پولی را می‌توان تحمل کرد اما یک عمر بد اخلاقی را نمی‌شود تحمل مرد. 
 

برخی از افراد نمی‌دانند که بین آسایش و آرامش تفاوت بسیاری وجود دارد و بخاطر همین خیال می‌کنند کسی که سرمایه داشته باشد در زندگی خود آرامش هم دارد اما لزوما هر سرمایه داری در زندگی خود آرامش ندارد. چون با ثروت می‌توان آسایش را تامین کرد (خانه خوب، لوازم خوب، ماشین، ویلا، تفریح و مسافرت) اما آرامش را نوع رفتار و کردار شما هست که تامین می‌کند. 

به گفته برخی محققان، رفاه و توسعه اقتصادی بالا نیز مانند فقر اقتصادی به ثبات خانواده آسیب می‌رساند. بر حسب پژوهش های انجام شده جوامع بسیار فقیر و جوامع بسیار ثروتمند، بالاترین میزان طلاق را دارا هستند و کشورهای که از حیث توسعه اقتصادی در سطح متوسط هستند، میزان طلاق پایین تری دارند. [3]

توجه: وجود حداقل سرمایه را نمی‌شود انکار کرد، چون نیاز ضروری است. اما این که تمام شرط و نگاه ما به ازدواج این باشد که طرف مقابل سرمایه دار باشد، باید بدانیم که سرمایه زیاد گاهی اوقات زمینه طغیان و آفت های گوناگون اخلاقی را فراهم می‌آورد و زندگی را برای شما جهنم خواهد کرد. خداوند، ازدواج را مشروط به سرمایه دار بودن نکرده است و خود تامین مالی زندگی جدید را بر عهده گرفته است، پس زیاد سخت گیر نباشید. 
 

در برخی از تحقیقات دیده شده که، درآمد خانگی بالا با رضایت جنسی پایین تری در زنان همراه است. چون برای کسب درآمد بالا نیاز دارید ساعت کاری بیشتری و استرس کاری زیادتری داشته باشید و همین ها سبب خستگی می‌شود و در عدم رضایت جنسی زنان تاثیر گذار است. 
 

اگر در زندگی خود می‌خواهید پشتوانه ای داشته باشید که در تمام سختی ها و مشکلات همراه شما باشد و شما را تنها نگذارد، باید ملاک شما برای ازدواج، دینداری فرد باشد چون فرد دیندار سعی می‌کند تا یک حامی و همراه خوبی برای شما باشد و دستورات الهی را انجام دهد و خداوند هم حامی شما خواهد بود. اما اگر با فردی که فقط سرمایه دار است اما از دینداری و صفت اخلاقی خالی است ازدواج کنید، پشتوانه الهی را از دست خواهید داد. پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند : کسی که با زنی تنها بخاطر ثروتش ازدواج کند، خداوند او را به خودش واگذار می‌کند، پس با فرد دیندار ازدواج کن. [4] 

پی نوشت : 
[1] قرآن کریم، سوره مبارکه نور، آیه 32
[2] اصول کافی، جلد 5، صفحه 330
[3] حسین بستان، اسلام و جامعه شناسی خانواده، قم : پژوهشکده حوزه و دانشگاه، سال چاپ 1383، صفحه 199
[4] علامه مجلسی، بحارالانوار ، جلد 100، صفحه 235