آنچه از اختلال خوردن باید بدانید (بخش دوم)

خطر پرخوری عصبی در اثر پرخوری دوره‌ای مکرر و استفراغ عمدی مکرر به وجود می‌آید.
 

پرخوری عصبی نیز مانند بی‌اشتهایی عصبی می‌تواند جان فرد را به خطر بیندازد. این بیماری روانی با افسردگی، عزت نفس بسیار پایین، اعتیاد به الکل، و رفتارهای خودآسیبی در ارتباط است. یکی از مشخصه‌های افرادی که از پرخوری عصبی رنج می‌برند، پرخوری دوره‌ای مکرر است که پس از آن بدن را وادار می‌کنند به واسطه‌ی استفراغ یا مصرف ملین آن را خارج کند. آنها این کار را می‌کنند چون از سایز بدن‌شان خجالت می‌کشند. زنان بیش‌تر از مردان پرخوری عصبی، و در کل اختلالات خوردن را تجربه می‌کنند. بر اساس پژوهش‌ها برآورد می‌شود که از هر ۱۰۰ زن تقریبا ۸ نفر از پرخوری عصبی رنج می‌برند که بیش‌تر در زنان ۱۶ تا ۴۰ ساله مشاهده می‌شود.
 

درست مانند دلایل بی‌اشتهایی عصبی، علت اصلی پرخوری عصبی با قطعیت مشخص نیست. عوامل بسیاری می‌تواند ریسک ابتلای فرد را به این اختلال افزایش دهد. عوامل محرک شامل این موارد است:
– مشکلات روانی، از قبیل عزت نفس پایین، اختلال اضطراب، افسردگی، کمال‌گرایی، استرس پس از سانحه و اختلال وسواس فکری عملی.
– جنسیت. پرخوری عصبی اغلب در زنان مشاهده می‌شود تا مردان.
– وراثت. اگر خواهر و برادر یا والدین‌تان دچار اختلال پرخوری عصبی هستند، خطر ابتلای شما به همان اختلال بیش‌تر است.
– مطالبات اجتماعی. مثلا نوجوانانی که احساس می‌کنند باید وزن کم کنند اما روی دوستان‌شان تاثیر گذاشته‌اند.
– مقتضیات حرفه‌ای. مثلا یک مدل که باید بسیار لاغر باشد یا ورزشکارانی که وزن‌شان را به دقت کنترل می‌کنند.
 

همان‌طور که در بالا توضیح داده‌شد، پرخوری دوره‌ای مکرر علامت اصلی پرخوری عصبی است. در پی این پرخوری فرد به استفراغ، رژیم بسیار سخت و ورزش شدید روی می آورد. اما تشخیص علائم پرخوری عصبی در زندگی فرد چندان آسان نیست، چون گاهی پرخوری دوره‌ای مکرر در جامعه امری عادی است. همه‌ی ما می‌دانیم خوردن یک سرگرمی است که می‌تواند استرس را کم کند. شاید تصور کنید فرد مبتلا به این اختلال باید پوست و استخوان باشد اما همیشه این‌طور نیست. این فرد می‌تواند وزن عادی یا حتی اضافه وزن داشته‌باشد.

با این حال برخی نشانه‌ها وجود دارد که می‌تواند علامت پرخوری عصبی باشد، از جمله:
– همیشه بعد از غذا به سرویس بهداشتی می‌رود تا بالا بیاورد (البته این بارها انجام می‌شود)
– ورزش بیش از حد
– تغییر در ظاهر مانند تورم گونه‌ها یا فک، پارگی رگ‌های خونی در چشم، آسیب به مینای دندان
– پایبندی بیش از حد به تلاش‌های کاهش وزن یا شکل ظاهری بدن
 

خطر پرخوری عصبی در اثر پرخوری دوره‌ای مکرر و استفراغ عمدی مکرر به وجود می‌آید. در اثر این پاکسازی شدید اندام‌های مختلف آسیب می‌بیند:
– ایجاد جای زخم در انگشتانی که برای القای استفراغ استفاده شده‌است
– ساییدگی مینای دندان در اثر استفراغ عمدی (ترشح اسید معده)
– تورم غده‌های بزاقی در گونه‌ها
– کمبود پتاسیم در خون
– حساسیت دندان به گرما یا سرما
– قرار گرفتن مری در معرض اسید معده‌ی زیاد که می‌تواند سبب ایجاد زخم، خراش یا باریک شدن آن شود
– مشکلات گوارشی، کم آبی شدید
– مشکلات قلبی که نتیجه‌ی عدم توازن الکترولیت است

روش‌های درمان بیماران مبتلا به پرخوری عصبی به شرح زیر است:
– درمان‌های روان‌شناختی (روان‌درمانی) توسط روان‌پزشک برای کنترل اختلال رفتاری
– داروهای ضد افسردگی اغلب می‌تواند به کنترل پرخوری عصبی کمک کند، هرچند بیمار افسرده به نظر نمی‌رسد. اما اگر دارو قطع شود باعث بازگشت پرخوری عصبی می‌شود.
 

اختلال پرخوری دوره‌ای (BED) شایع‌ترین اختلال خوردن در امریکا است که ۳.۵ درصد از زنان، ۲ درصد از مردان، و بیش از ۳۰ درصد کسانی که به دنبال کاهش وزن هستند از آن رنج می‌برند. این اختلال نخستین بار در ۱۹۵۹ توسط آلبرت استانکرت (روان‌پزشک و پژوهشگر) به عنوان “پرخوری شبانه” توصیف شد و اصطلاح “اختلال پرخوری دوره‌ای” برای توصیف رفتار “پرخوری دوره‌ای” بدون عامل شبانه ساخته‌شد.

اختلال پرخوری دوره‌ای معمولا به چاقی مفرط منجر می‌شود، هرچند ممکن است در وزن نرمال اتفاق بیفتد. یک مورد حادتر همایندی مرضی (وجود هم‌زمان دو بیماری، مثل اسکیزوفرنی و سوء مصرف مواد) وجود دارد- ۷۸.۹ درصد مبتلایان به اختلال پرخوری دوره‌ای و ۶۳.۶ درصد مبتلایان به اختلال پرخوری دوره‌ایِ غیربالینی دچار اختلال‌های بالینی محور I هستند.

افرادی که از اختلال پرخوری دوره‌ای رنج می‌برند بارها کنترل خود را در برابر خوردن از دست می‌دهند. تفاوت اختلال پرخوری دوره‌ای و پرخوری عصبی این است که پس از دوره‌ی پرخوری رفتارهای جبران‌کننده از قبیل پاکسازی، روزه‌داری، یا ورزش شدید انجام نمی‌شود. به همین دلیل شاید کسانی که از اختلال پرخوری دوره‌ای رنج می‌برند چاق باشند، از این گذشته این اختلال ممکن است به شرایط جدی دیگری از قبیل بیماری قلبی عروقی بینجامد. هم‌چنین ممکن است افرادی که با این اختلال دست به گریبان هستند شدیدا احساس گناه، پریشانی، و خجالت کنند که با پرخوری دوره‌ای‌شان در ارتباط است. این احساسات می‌تواند در پیشرفت اختلال خوردن موثر باشد.
 

مانند بی‌اشتهایی و پرخوری، هیچ‌کس با اطمینان کامل نمی‌داند علت اختلال پرخوری دوره‌ای چیست. اما یک چیز قطعی است، افرادی که اختلال پرخوری دوره‌ای دارند معمولا به مدت طولانی افسرده بوده‌اند. این‌که افسردگی سبب اختلال پرخوری دوره‌ای می‌شود یا برعکس، یا این دو رابطه‌ی علت و معلولی دارند هنوز با قطعیت مشخص نیست.

ممکن است محرک پرخوری هیجان‌هایی مانند شادی، خشم، ناراحتی، یا بی‌حوصلگی باشد. با این حال بسیاری از آدم‌ها ادعا می‌کنند پرخوری دوره‌ای در هر حالت روحی که باشند رخ می‌دهد. هم‌چنین مشخص نیست آیا رژیم گرفتن با پرخوری دوره‌ای در ارتباط است یا نه. برخی پژوهش‌ها نشان داده‌است حدود نیمی از افرادی که مبتلا به اختلال پرخوری دوره‌ای هستند قبل از آغاز رژیم یک دوره پرخوری داشته‌اند. متخصصان نیز گفته‌اند اختلال پرخوری دوره‌ای معمولا در میان ورزشکاران رقابت‌پذیر، از جمله شناگران یا ژیمناستیک‌کارها دیده می‌شود که برای جلب نظر جامعه تناسب اندام “ایده‌آل” خود را حفظ می‌کنند.
 

بسیاری از افراد مبتلا به اختلال خوردن دوره‌ای سعی کرده‌اند خودشان را کنترل کنند، اما باز هم نمی‌توانند در درازمدت آن را کنترل کنند. حتی برخی از آدم‌ها کار، دانشگاه، یا فعالیت‌های اجتماعی را موقتا رها می‌کنند تا به پرخوری برسند. افراد چاقی که اختلال پرخوری دوره‌ای دارند اغلب حس بدی نسبت خود دارند و ممکن است از دورهمی‌های اجتماعی خودداری کند. کسانی که پرخوری می‌کنند، خواه چاق باشند یا نه، اغلب احساس خجالت می‌کنند و سعی می‌کنند مشکل خود را پنهان کنند. آنها اغلب به قدری خوب پنهان‌کاری می‌کنند که دوستان نزدیک و اعضای خانواده‌شان از اختلال شدید پرخوری دوره‌ای در آنها آگاه نیستند.

نشانه‌ها و علائم اختلال پرخوری دوره‌ای به این شرح است:
_ رژیم مزمن با وجود این‌که وزنی به شدت پایین‌تر از نرمال دارد
_ نوسان وزن دائم
_ درگیری فکری نسبت به محتوای کالری و چربی خوراکی‌ها
_ اقدام به الگوهای خوردن تشریفاتی، مثلا خرد کردن خوراکی به قطعات کوچک، تنها خوردن و یا پنهان کردن خوراکی
_ افسردگی یا دوره‌ی لتارژی (اختلال توجه به زمان و مکان، حالتی که هوشیاری بیمار کاهش یافته است ولی بیمار در کما نیست، م.)
_ اجتناب از آیین و مراسم اجتماعی، خانوادگی، و دوستانه؛ ممکن است فرد منزوی و گوشه‌گیر شود
_ عدم کنترل در مصرف خوراکی
_ پرخوری بسیار زیاد حتی زمانی که فرد احساس گرسنگی نمی‌کند
_ سهم وعده‌ی غذایی بیش‌تر از میزان نرمال برای یک فرد
_ این افراد سریع‌تر از یک فرد نرمال غذا می‌خورند
_ آن‌ها خوردن را تا زمانی ادامه می‌دهند که احساس پُری و ناراحتی می‌کنند

ادامه دارد...

منبع: تحریریه سایت کسب و کار بازده – مینا بنادکوکی