عادت ناله کردن کودکان و مقابله با آن (بخش اول)

هر زمان کودک تان چیزی را به شیوه‌ای خوشایند از شما می‌خواهد، سعی کنید بلافاصله پاسخ دهید.
 

یک کودک نوپا تقریباً برای همه چیز به والدینش متکی است. او برای غذا خوردن، دریافت محبت، حس کردن عشق و هر چیز دیگری که نیاز دارد مجبور است توجه یک بزرگسال را جلب کند و این موضوع می‌تواند کمی پیچیده باشد. ناله، در واقع صدای بچه‌ای است که احساس ناتوانی می‌کند و درخواستش را به صدای بلند و بلندتری می‌گوید تا کسی به او توجه کند و کودکان نوپا اغلب راه دیگری برای بیان خواسته‌شان نمی‌شناسند. همچنین آنها به راحتی کلافه می‌شوند و شروع به ناله و زاری می‌کنند. اما کمک کردن به یک کودک نوپا برای اینکه یاد بگیرد خواسته و نظرش را به نحوی قابل قبول بیان کند خیلی اهمیت دارد، چون او هرچه از ناله کردن بیشتر نتیجه بگیرد، بیشتر احتمال دارد که آن را به عنوان راهی مؤثر برای برقراری ارتباط تلقی کند. در این مطلب می‌توانید با راه‌حل‌ها و توصیه‌هایی برای پیدا کردن راه چاره آشنا شوید.
 

به کودک نوپای خود توضیح دهید که ناله چه معنی‌ای دارد و مطمئن شوید می‌داند که در مورد چه چیزی صحبت می‌کنید. بزرگسالان اغلب فکر می‌کنند که بچه‌ها می‌دانند «ناله کردن» چیست و متوجه هستند که چه صدای ناخوشایندی است اما باید گفت که الزاماً این‌طور نیست.

هنگامی که ناله کردن کودک را می‌شنوید، اشاره کنید که این ناله کردن است و از او بخواهید که از صدای معمولی‌اش استفاده کند. اگر نمی‌تواند تفاوت آنها را تشخیص دهد، به او نشان دهید که صدایش به گوش شما چگونه می‌آِید، بدون اینکه او را مسخره کنید. شما می‌توانید از دو عروسک برای نمایش گفت‌وگویی بین یک کودک نالان و پدر یا مادر کلافه‌شده‌اش استفاده کنید یا خودتان هر دو نقش را بازی کنید.

برخی کارشناسان پیشنهاد می‌کنند که صدای فرزندتان را هم در میانهٔ ناله کردن و هم در طی یک گفت‌وگوی عادی ضبط کنید. وقتی هر دوی شما سرحال هستید، آن را پخش کنید و دربارهٔ آنچه می‌شنوید با او صحبت کنید. توضیح دهید که ناله کردن ناخوشایند است و باعث می‌شود مردم دیگر به حرفت گوش نکنند. استفاده از صداهای معمولی و صداهای غیرقابل قبول را تمرین کنید- به علاوه، شنیدن صدای ناله کردن شما احتمالاً کودک تان را حسابی می‌خنداند.
 

کودکان نوپا اغلب زمانی به ناله کردن متوسل می‌شوند که برای جلب توجه والدین شان تلاش کرده‌اند و در آن موفق نشده‌اند. به همین دلیل است که ناله کردن کودک اغلب هنگامی رخ می‌دهد که شما در حال تلاش برای صحبت با یک دوست، محاسبهٔ دخل و خرج حساب تان یا دنبال کردن یک دستور پخت پیچیده هستید. به طور خلاصه، هر زمانی که شما روی چیز دیگری تمرکز کرده‌اید و کودک به کمک تان نیاز دارد یا فکر می‌کند که به آن نیاز دارد، لحظهٔ اوج ناله کردن کودک است.

گاهی بچه‌ها زمانی ناله می‌کنند که مادر یا پدرشان به آنچه می‌گویند پاسخ نمی‌دهند. شما می‌توانید خم شوید تا هم‌سطح او قرار بگیرید و ارتباط چشمی برقرار کنید. وقتی او ببیند که دارید گوش می‌کنید، می‌تواند قانع شود که بدون ناله کردن بگوید چه می‌خواهد. امتحان کنید!

همچنین هر زمان کودک تان چیزی را به شیوه‌ای خوشایند از شما می‌خواهد، سعی کنید بلافاصله پاسخ دهید. اگر نمی‌توانید چیزی را که می‌خواهد همان موقع و بلافاصله انجام دهید، یک لحظه وقت بگذارید و نشان دهید که متوجه درخواستش شده‌اید و به شکلی حدودی بگویید که کی می‌توانید خواسته‌اش را عملی کنید. مثلاً بگویید: «نفسم، می‌دونم که گرسنه شدی، فقط به اندازهٔ یک دقیقه صبر کن تا من این کیسه‌های خرید رو بذارم توی آشپخونه و بهت غذا بدم.»
 

کودکان نوپا اغلب با مفهوم صبر کردن میانهٔ خوبی ندارند اما نه به دلیلی عمدی، بلکه تنها به این علت که هنوز درک درستی از صبر کردن ندارند. شما می‌توانید انتظار داشته باشید که کودک به ازای هر سال سنش به اندازهٔ یک دقیقه صبور باشد. برای مثال، اگر کودک شما دو ساله است، نهایتاً می‌توان انتظار داشت که دو دقیقه صبر کند. پس به فرزندتان نگویید: «بعداً»، زیرا این کلمه و واژه‌ها و عبارت‌های کلی این چنینی برای یک کودک نوپا مبهم و بی‌معنی است. همچنین به یاد داشته باشید که وقتی فرزندتان بالاخره توانست حتی کمی هم صبر کند، از او تعریف و تمجید کنید.

ادامه دارد...

منبع: سایت مادرشو