هرگز کودک خود را با کلمه‌ها و شیوه‌های مختلف کم و زیاد تهدید نکنید. قرار نیست کودک مان را مطیع و بدون هیچ ‌نظر و عقیده‌ای تربیت کنیم.

راه و روش حرف زدن با کودکان

به حرف زدن ترغیبش کنیم :

اگر می‌خواهید کودک تان بیشتر فکر کند، برداشت‌های آزاد و شخصی داشته باشد و دیدگاه‌ها و احساسش را نشان بدهد، بهتر است کاری کنید تا تشویق به توضیح دادن شود. به عنوان مثال، از او چیزهایی بپرسید که می‌دانید برای جوابشان لازم است کمی بیشتر حرف بزند. سؤال‌هایی که پاسخ آنها بله یا خیر نیست می‌تواند یک نمونه باشد. مثلاً به جای پرسیدن «خونهٔ مامان‌بزرگ خوب بود؟» بپرسید «چه چیزی امروز بیشتر تو خونهٔ مامان‌بزرگ تو رو خوشحال کرد؟».

پس به کودکان خود اجازه دهیم افکار درون ذهن شان را بیرون بریزند، حتی اگر در حد چند کلمهٔ نامفهوم و بی‌معنی باشد. مهارت استفاده از زبان که مهم‌ترین وسیله در ارتباط با دیگران و همچنین کشف دنیای پیرامون خواهد بود، لازم است از همان بدو تولد توسط والدین آموزش داده و تقویت شود.

از فهمیدنش مطمئن شویم :

اگر حس می‌کنید کودک تان واکنش درستی به درخواست‌ها و حرف‌های شما نشان نمی‌دهد، شاید گیج شده است. پرسش و درخواست تان را دوباره تکرار کنید تا متوجه شوید او موضوع را به خوبی فهمیده است. به عنوان مثال، از او بخواهید بگوبد شما چه گفته‌اید، اما نه با عصبانیت و تحکم! کمک کنید کودک تان در کنار کمک شما، خودش به دلایل مسائل مختلف فکر کند تا قدرت تحلیل کردن را به او یاد بدهید.

کودکانه حرف نزنیم :

با بچه‌ها با زبان خودتان صحبت کنید، شاید کمی نرم‌تر و شمرده‌تر از آنچه با یک بزرگسال حرف می‌زنید، اما یادتان باشد که کودکان بسیار باهوش‌تر از آن هستند که تصورش را کنید و لازم نیست صدای خود را کودکانه کنید یا با کلمات خیلی بچه‌گانه با آنها حرف بزنید. کودکان مکالمات شما و دیگران با یکدیگر را می‌شنوند و مدام کودکانه حرف زدن شما با خودشان را زیاد جالب نمی‌‌دانند، به ویژه وقتی بزرگ‌تر می‌شوند.

همچنین بسیاری از والدین از اینکه کودک شان به اشتباه کلمه‌ای را می‌گوید خوشحال می‌شوند و جواب او را نیز با همان زبان کودکانه تکرار می‌کنند. این کار شاید ابتدا برایتان خوشایند باشد، اما کودک را تشویق به استفادهٔ بیشتر از تلفظ غلط کلمه‌ها خواهد کرد تا توجه شما و دیگران را به خودش جلب کند. پس لازم است با زبان صحیح و بدون هیچ غلطی با کودک تان صحبت کنید تا معنای درست کلمه‌ها را یاد بگیرد.

وسط حرف کودک نپریم :

اگر کودک برای تان ماجرایی را تعریف می‌کند تا آخرین جمله‌اش به او گوش بدهید و حرفش را قطع نکنید. اگر مدام وسط حرف کودک بپرید یا وسط صحبتش نظر بدهید، او علاقه‌اش برای مطرح کردن دیدگاه‌های مختلف را از دست می‌دهد. مثلاً اگر کودک تان اتفاقاتی را که امروز در مهدکودک افتاده است برایتان تعریف می‌کند با پرسش‌های مختلف او را سردرگم نکنید یا از ماجرا منحرف نشوید، پس سکوت کنید و احساس خود را فقط با لبخند یا تعجب نشان بدهید.

تندتند و بی‌پایان با کودک حرف نزنیم :

تمام افراد در مسیر یک مکالمه می‌توانند تعداد محدودی موضوع را به خاطرشان بسپارند و به همین دلیل است که کودکان وقتی بیشتر از ظرفیت خود می‌شنوند، دیگر تمایلی به گوش کردن ادامهٔ حرف شما ندارند. اگر دوست دارید چیزهای زیادی به فرزندتان بیاموزید، ابتدا و در هر مکالم، آن را به چند بخش کوتاه تقسیم کنید تا نتیجهٔ بهتری داشته باشید. پس یادتان باشد تندتند و خیلی سربسته و کلی با کودکان حرف نزنید، چون آنها نمی‌توانند چند موضوع و کار را همزمان یاد بگیرند و انجام بدهند، پس او را قدم به قدم با انجام کارهای خوب آشنا کنید.

کودک را تهدید نکنیم :

هرگز کودک خود را با کلمه‌ها و شیوه‌های مختلف کم و زیاد تهدید نکنید. قرار نیست کودک مان را مطیع و بدون هیچ ‌نظر و عقیده‌ای تربیت کنیم، برعکس، لازم است به کودکان فرصت اندیشیدن و اشتباه کردن بدهیم. تهدید کردن کودک باعث خواهد شد تا اعتمادبه‌نفس او از بین برود و در آینده هم در درون خودش و هم در ارتباط با دیگران دچار مشکل شود.

بگذاریم خودش حرفش را تمام کنم :

اگر کودک شما خیلی آرام و آهسته صحبت می‌کند، سعی کنید وسط حرفش نیایید و مدام جمله‌هایش را کامل نکنید. بلکه، با آرامش و صبر و حوصله اجازه بگذارید تا او خودش حرف‌هایش را تمام کند و از این راه به ترس و دلهرهٔ خود برای صحبت کردن در حضور دیگران مقابله کند.

به شیوهٔ حرف زدن مان دقت کنیم :

بچه‌ها فقط به صحبت‌های شما توجه نمی‌کنند، بلکه وضعیت، حرکات بدن، اضطراب، نگرانی، لحن و تن صدای تان راهم می‌بینند و می‌شنوند. پس هنگام حرف زدن با کودکان به این موارد نیز توجه کنید. یعنی اگر حال تان خوب نیست و از چیزی ناراحت هستید، بهتر است کودک تان را در این ناراحتی سهیم نکنید یا اصلاً سعی نکنید با او در این مورد درد دل کنید.

از کودک تعریف کنیم :

برای کودکان نوپا، آرام نشستن و شلوغ نکردن سخت و طاقت‌فرساست و اگر از او برای گاهی و در زمان لازم ساکت بودنش تعریف نکنید، احساس می‌کند به او توجهی نکرده‌اید. به دنبال آن اگر کودک نتواند توجه مثبت یعنی تعریف و تمجید والدینش را جلب کند، به سراغ امتحان کردن و جلب توجه منفی خواهد بود و به مرور زمان اگر او حس کند در جلب توجه منفی موفق‌تر از جلب توجه مثبت است، شیوه‌ای را که نتیجهٔ بهتری دارد انتخاب خواهد کرد، پس در تعریف کردن از کودک تان بسیار سخاوتنمد باشید.

ادامه دارد...

منبع: سایت مادرشو