این خط لوله ایران را به شهر بندری بانیاس سوریه در ساحل مدیترانه متصل می کند. این خط لوله که از عراق عبور می کند به ایران اجازه می دهد تنگه هرمز را برای انتقال نفت کنار بگذارد و تحریم‌های آمریکا را در بحبوحه افزایش ترس از بسته شدن تنگه هرمز در صورت تقابل مستقیم نظامی بین آمریکا و متحدانش با ایران، دور بزند.
به گفته منابع آگاه ، این خط لوله از دو بخش تشکیل می شود. اول ایران یک خط لوله 1000 کیلومتری جدید از طریق عراق به سمت سوریه می سازد که از دشت نینوا در شمال عراق عبور کرده و از طریق استان دیرالزور وارد قلمرو سوریه می شود و از آنجا به ساحل سوریه می رسد. دوم، ایران خط لوله کرکوک-بانیاس را که طی جنگ ایران و عراق در 1982 بسته شد ، باز می کند. این خط لوله در سال 2000 به مدت سه سال احیا شد ولی طی حمله های هوایی آمریکا به عراق در 2003 به شدت آسیب دید. طبق این طرح ، ساخت و نگهداری از این خط لوله بر عهده تهران خواهد بود.
ظرفیت کل این خط لوله حدود 1.25 میلیون بشکه در روز تخمین زده می شود که تقریبا معادل نصف صادرات نفت خام ایران قبل از اعمال تحریم های آمریکاست ولی این مقدار حداقل ده برابر کمتر از کل مقدار نفت خامی است که در حال حاضر از طریق تنگه هرمز منتقل می شود.
طبق گفته منابع، از نظر بغداد این پروژه چندان از نظر اقتصادی به صرفه نیست. عراق می تواند نفت خام خود را به بانیاس و سایر کشورهای همسایه در مدیترانه صادر کند. بغداد هنوز رسماً به این پیشنهاد تهران پاسخ نداده است. در واقع ایران قبلا هم در مورد طرح این خط لوله با عراق صحبت کرده بود ولی این مذاکرات در 2014 وقتی گروه داعش بخش‌های وسیعی از سوریه و عراق را گرفت متوقف شد.
تنگه هرمز یک مسیر کشتیرانی حیاتی برای نفت ایران است که در حال حاضر 17 میلیون بشکه در روز مواد خام و مشتقات نفتی از طریق آن منتقل می شود. بیشتر این محصولات به بازارهای آسیا و اروپا فرستاده می‌شوند. تنگه هرمز اخیراً به مرکز درگیری های بین المللی پس از تصمیم واشنگتن به ایجاد ائتلافی برای حفاظت از آن تبدیل شده است. واشنگتن ایران را مقصر حمله به نفتکش ها در تنگه هرمز می داند ولی تهران بارها این اتهام را رد کرده و ادعا می کند آمریکا سعی دارد تحریم‌های نفتی یک جانبه خود را از طریق فشار نظامی اعمال کند.
