غروب روز بیست و یکم خرداد 1361، چرخهای یک فروند هواپیمای بوئینگ 747 نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، در انتهای باند فرود فرودگاه دمشق از گردش باز ایستاد. لحظاتی بعد شماری از مقامات بلند پایه سیاسی- نظامی دولت سوریه، همراه سفیر وقت جمهوری اسلامی ایران وارد باند فرودگاه شدند.
بر اساس فرمان امام خمینی و ابلاغیه شورای عالی دفاع، پس از اشغال لبنان و گسترش اشغالگری به مرزهای سوریه، در گام نخست هیئتی عالیرتبه به منظور مذاکره با رهبران دمشق، ارزیابی موقعیت مناطق اشغالی و برآورد نیازهای ضروری مردم سوریه و لبنان عازم دمشق گردیده بود و در بازگشت این هیئت به تهران بود که تصمیم گرفته شد گروهی از رزمندگان جمهوری اسلامی ایران به منظور یاری مردم مظلوم لبنان، عازم منطقه شوند.
اينك یگاني با پرونده اي پرافتخار در فتح خرمشهر كه با نام «قوای محمد رسول اللّه صلیاللهعلیهوآله » شناخته مي شد و تلفیقی از نیروهای تیپ 27 محمد رسول اللّه صلیاللهعلیهوآله و تیپ 58 تکاور ارتش تحت فرماندهی حاج احمد متوسلیان بود، مورد استقبال پرشور مردم سوریه قرار گرفته بود؛ جاويد الاثر متوسليان اين استقبال را چنين ترسيم كرده است: «به طور کلی مردم لبنان، فلسطین و سوریه قطع امید کرده بودند از اینکه احدی از نیروهای نظامی متحدشان در کشورهای عضو جبهه پایداری به کمک آنها بیاید. این مردم تنها ملجأ و پشتیبان خودشان را نیروهای ایرانی میدانستند و همه بر روی این نظر متفق هستند که تنها نیرویی که میتواند آنها را نجات دهد، جمهوری اسلامی ایران است. از همین بابت هم عموم مردم سوریه، فلسطینیها و لبنانیها، چه از شیعیان و چه از برادران اهل تسنّن، استقبال چشمگیری از نیروهای ما به عمل آوردند.»
ايران از همان روزهاي نخست پيروزي انقلاب اسلامي ادبيات سياسيش را منطبق با نگاه اسلامي كرده بود؛ بر همين اساس سرنوشت جهان اسلام در ديپلماسي ايران جايگاه ويژه اي يافت. از ديگر سو عمق استراتژيك نبرد بيداري اسلامي با پرچمداري امام خميني (ره) و نظام سلطه در سرزمين هاي اشغالي رغم مي خورد و از اين رو نبرد با اسرائيل اصلي ترين منازعه دو تفكر بود.
چندین روز از حضور فعال و پر قدرت نیروهای ایرانی در سوریه میگذشت، ولی دولتمردان سوری هنوز تصمیم خاصی برای مقابله و رویارویی با نظامیان صهیونیست نگرفته بودند. کاسه صبر نیروها لبریز شده بود و کار به حدی بالا گرفت که حاج احمد برای تعیین تکلیف بچهها، با دولتمردان سوری صحبت کرد، ولی با یکسری تعارفات ديپلماتيك مواجه گرديد؛ تعارفاتي كه چنين پاسخ گرفت: «شما بهتر میدانید که هنوز تکلیف جنگ ما با صدام یکسره نشده است. اگر حاضر شدیم به اینجا بیاییم، برای این است که ثابت کنیم محور جهاد اسلام است. اگر به هر علت قرار است حضور ما در سوریه صرفا درحد برگ برندهای در مذاکرات سیاسی باشد، ما اهل آن نیستیم.»
با شروع عملیات رمضان در ادامه نبرد با متجاوزان عراق، سخن حضرت امام خمینی مبنی بر اینکه "راه قدس از کربلا میگذرد" و "ابتدا باید تکلیف جنگ ما با صدام یکسره شود"، گویا کلید حل معمایی بود که سرداران جوان به دنبال آن بودند.
نبردها در لايه اي ديگر و در ستيز با صدام كه پس از شكست هاي پياپي از حمايت بيشتري از سوي بلوك شرق و غرب برخوردار شده بود ادامه يافت و جبهه نبرد با اسرائيل از سوي مبارزان مقاومت در لبنان، فلسطين و ... ادامه يافت.
اينك روزهايي است كه امنيت مرزهاي جغرافيايي كشور برقرار گشته و عراق در چنان شرايطي است كه رييس جمهور كشورمان به عنوان اولين رييس جمهور در دنيا پس از سقوط صدام به صورت رسمي به آن قدم مي گذارد و دست دوستي با دولت برخواسته از ملت عراق مي فشرد. اما نبرد در عمق استراتژيك همچنان ادامه دارد. حزب الله لبنان اگرچه در جنگ 33 روزه پيروز ميدان بود اما همينك پنجه در پنجه مزدوران صهيونيست در عرصه سياسي لبنان انداخته و ضرورت نخستش جلوگيري از فروريختن جبهه لبنان در نبرد سياسي است.
حماس نيز با مصالحه ابومازن با اشغالگران و محاصره نوار غزه در شرايط سختي به سر مي برد؛ شرايطي كه رژيم صهيونيستي به صراحت از نسل كشي دم مي زند و باز آفريني افسانه هولوكاست در واقعيت سرزمين مردان مقاومت.
اين در شرايطي است كه سران عرب نيز نه تنها با رضايت به تماشا نشسته اند، بلكه گاه براي ساكنان كاخ هاي تل آويو كف و سوت مي زنند؛ مگر نه آنكه دولت كويت حكم به اخراج كليه كساني داد كه براي بزرگداشت شهيد مغنيه مراسمي برگزار كرده بودند؟
اينك راه كربلا اگرچه همچنان زير سايه چكمه هاي آمريكايي ها است اما به اقرار شرق و غرب به روي ايرانيان بازتر از غرب است؛ هنوز نوبت راه قدس نرسيده است؟
.jpg "شخصیت معنوى امام خمینی (رحمه الله)")
