عضویت العربیة English
يکشنبه، 2 دی 1403 ( جهش تولید با مشارکت مردم )
حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها: هرکه عبادت‌هاى خالصانه‌اش را نزد خداوند بفرستد، خداوند بهترین مصلحت‌ها را بر او فرو فرستد. مجموعه ورّام ج 2 ص 108
امام علی علیه‌السلام
امام على علیه ‏السلام فرمودند:
اِنَّ اللّه‏َ جَعَلَنى اِماماً لِخَلْقِهِ، فَفَرَضَ عَلَىَّ التَّقْدیرَ فى‏نَفْسى وَمَطْعَمى وَمَشْرَبى وَمَلْبَسى کَضُعَفاءِالنّاسِ، کَىْ یَقْتَدِىَ الْفَقیرُ بِفَقْرى وَ لا یَطْغَى الْغَنِىَّ غِناهُ.
خداوند، مرا پیشواى خلق خود قرار داد و هماهنگى با مردم تهیدست را در امور شخصى و خوراک و پوشاک بر من واجب نمود، تا فقرا از من الگو بگیرند و بى‏نیازى ثروتمندان، آنان را به سرکشى و طغیان نخواند. مردم همیشه به رهبران خود نگاه مى‏کنند و از رفتار و زندگى آنان الگو مى‏گیرند.
الکافى 1: 410
امام على علیه ‏السلام فرمودند:
ـ فَوَاللّه‏ ِـ ما اَغْضَبْتُها وَ لا اَکْرَهْتُها عَلى اَمْرٍ حَتى قَبَضَهَا اللّه‏ ُ عَزَّوَجَلَّ اِلَیْهِ وَ لا اَغْضَبَتْنى وَلا عَصَتْ لى اَمْرا. وَلَقَدْ کُنْتُ اَنْظُرُ اِلَیْها فَتَنْکَشِفُ عَنِّى الْهُمُومُ وَ الأَحْزانُ.
به خدا سوگند هیچ گاه فاطمه علیهاالسلام را به خشم نیاوردم و او را بر کارى ـ که میل نداشت ـ وادار نکردم تا روزى که خداوند او را برد و او نیز هیچ گاه مرا به خشم نیاورد و از فرمان من سرپیچى نکرد و هرگاه که به او مى ‏نگریستم نگرانی ها و غم ها از من زدوده مى‏ شد.
کشف الغمة، ج1، ص 363
امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:
کانَ عَلِىٌّ علیه ‏السلام اِذا هالَهُ شَیْى‏ءٌ فَزِعَ اِلَى الصَّلاةِ. ثُمَّ تَلا هذِهِ الأَیَةَ: وَاسْتَعینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلاةِ. وَ قالَ علیه ‏السلام: ... کان فى آخِرِ عُمْرِهِ یُصَلّى فى‏کُلِّ یَوْمٍ وَ لَیْلَةٍ أَلْفَ رَکْعَةٍ.
هرگاه حضرت علی علیه ‏السلام از موضوعى نگران و هراسناک مى‏شد به نماز پناه مى‏برد. سپس امام صادق علیه ‏السلام این آیه را خواند: «وَاسْتَعینُوا بِالصَّبُرِ وَالصَّلاةِ ... از شکیبایى و نماز یارى بجویید . . . »(بقره/45). و باز فرمودند: حضرت علی علیه ‏السلام در اواخر عمر خود هر شبانه روز، هزار رکعت نماز مى‏خواند.
الکافى 3: 480
امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:
وَاللّه‏ِ ما أَکَلَ عَلِىُّ بْنُ أَبى طالبٍ علیه ‏السلام مِنَ الدُّنْیا حَراما قطُّ حَتّى مَضى لِسَبیلِهِ وَ ما عَرَضَ لَهُ أَمْرانِ کِلاهُما لِلّهِ رِضىً اِلاّ أَخَذَ بِأَشَدِّهِما عَلَیْهِ فى بَدَنِهِ ـ دینِهِ ـ وَ ما نَزَلَتْ بِرَسُولِ‏اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ علیه ‏و‏ آله نازِلَةٌ قَطُّ اِلاّ دَعاهُ ثِقَةً بِهِ وَ ما أَطاقَ أَحَدٌ عَمَلَ رَسُولِ‏اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ علیه ‏و‏ آله مِنْ هذِهِ الأُمَّةِ غَیْرُهُ وَ اِنْ کان لَیَعْمَلُ عَمَلَ رَجُلٍ کانَ وَجْهُهُ بَیْنَ الْجَنَّةِ وَ النّارِ یَرْجُو ثَوابَ هذِهِ وَ یَخافُ عِقابَ هذِهِ.
به خدا سوگند على بن ابى طالب علیه ‏السلام تا روزى که از این دنیا رفت مال حرامى نخورد و هیچ گاه بر سر دو راهى ـ که هر دو راه مورد خشنودى خدا باشد ـ قرار نگرفت مگر این که پر زحمت‏ ترین آنها را برگزید و هر حادثه مهمى که براى پیامبر خدا صلى‏ الله‏ علیه ‏و‏ آله پیش مى ‏آمد ـ به دلیل اعتمادى که به على داشت ـ از او کمک مى‏گرفت. و در میان این امّت هیچ کس نتوانست همانند على علیه ‏السلام: راه پیامبر را ـ بى کم و کاست ـ طى کند و با این همه تلاش و کوشش همواره چون بیمناکان کار مى‏کرد، چشمى به بهشت و چشم دیگر بر آتش داشت، از سویى امیدوار پاداش بهشت و از سوى دیگر هراسناک از کیفر آتش بود.
الارشاد : 255
عبد خیر مى‏گوید: على علیه ‏السلام چهار انگشتر داشتند که به دست مى‏کردند:
یاقُوتٌ لِنُبْلِهِ، وَ فیروزَجٌ لِنُصْرَتِهِ، وَ الْحَدیدُ الصّینىُّ لِقُوَّتِهِ، وَ عَقیقٌ لِحِرْزِهِ ـ وَکان نَقْشُ الْیاقُوتِ: لااِلهَ اِلاَّ اللّه‏ُ الْمَلِکُ الْحَقُّ الْمُبینُ، وَ نَقْشُ الْفیروزَجِ: اَللّه‏ُ الْمَلِکُ الْحَقُّ، وَ نَقْشُ الْحَدیدِ الصّینىِّ: أَلْعِزَّةُ لِلّهِ جَمیعا، وَ نَقْشُ الْعَقیقِ ثَلاثَةُ أَسْطُرٍ: ما شاءَاللّه‏ُ، لاقُوَّةَ اِلاّ بِاللّه‏ِ، أَسْتَغْفِرُاللّه‏َ.
یاقوتى براى نجابت و بزرگى ـ فرزانگى ـ و فیروزه براى پیروزى و حدید چینى براى نیرومندى و عقیق را نیز براى محافظت. نقش نگین یاقوت: «لا إلهَ إلاّ اللّه‏ المَلِکُ الحَقُّ المُبین» و نقش فیروزه: «اللّه‏ُ المَلِکُ الحَقُّ» و نقش حدید: «ألعِزَّةُ للّه‏ جَمیعا» و در نگین عقیق سه سطر نقش بسته بود: «ماشاءَ اللّه‏ُ، لاقُوَّةَ إلاّ بِاللّه‏ِ، أستَغفِرُاللّه‏».
الخصال: 199
امام علی علیه ‏السلام فرمودند:
یا أهْلَ الْکُوفَةِ اِذا أَنَا خَرَجْتُ مِنْ عِنْدِکُمْ بِغَیْرِ رَحْلى وَراحِلَتى وَغُلامى فَاَنَا خائِنٌ، وَکانَتْ نَفَقَتُهُ تَأْتیهِ مِنْ غَلَّتِهِ بِالْمَدینَةِ مِنْ یَنْبُع...
اى مردم کوفه اگر ـ مرا دیدید ـ با اندوخته‏اى بیشتر از وسائل شخصى زندگى و مرکب و غلام خود از نزد شما برگشتم، بدانید که خائن بوده‏ام ـ آن حضرت در مدت حکومت از بیت المال مصرف نمى‏کرد ـ و هزینه زندگى او از زمین‏هاى کشاورزى که در ینبع داشت تأمین مى‏شد.
الغارات: 44
زاذان مى‏گوید:
اِنَّهُ کانَ [الامام علی علیه ‏السلام] یَمْشى فِى الْأَسْواقِ وَحْدَهُ وَ هُوَذاکَ یُرْشِدُ الضّالَّ وَ یُعینُ الضَّعیفَ وَ یَمُرُّ بِالْبَیّاعِ وَ الْبَقّالِ فَیَفْتَحُ عَلَیْهِ الْقُـرْانَ وَ یَقْرَءُ: «تِلْکَ الّدارُالْأخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذینَ لایُریدُونَ عُلُوّا فِى‏الْأَرْضِ وَ لافَسادا وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقینَ.»
امام علی علیه ‏السلام به تنهایى دربازار مى‏گشت و گمشده را راهنمایى و ناتوان را کمک مى‏کرد و به هنگام عبور از پیش فروشندگان و کسبه، قرآن کریم را در برابر آنها مى‏گشود و این آیه را براى آنها مى‏خواند «خانه آخرت ـ سعادت ابدى ـ را براى کسانى قرار دادیم که قصد سرکشى و فساد در زمین ندارند و عاقبت ـ نیک ـ تنها از آن پرهیزکاران است».
المناقب 2: 104
ضرار بن ضمره یکى از اصحاب ویژه حضرت علی علیه ‏السلام بر معاویه وارد شد، معاویه گفت: على را براى من توصیف کن. ضرار با اصرار معاویه لب به سخن گشود و گفت:
إذْ لابُدَّ فَإنّهُ: ـ کان وَ اللّه‏ِ بَعیدَ الْمَدى شَدیدَ الْقُوى یَقُولَ فَصْلاً وَیَحْکُمْ عَدْلاً یَنْفَجِرُ الْعِلْمُ مِنْ جَوانِبِهِ وَ تَنْطِقُ الْحِکْمَةُ مِنْ نَواحِیهِ یَسْتَوْحِشُ مِنَ الدُّنْیا وَ زَهْرَتِها وَ یَسْتَأْنِسُ بِاللَّیْلِ وَ ظُلْمَتِهِ کانَ وَاللّه‏ِ غَزیرَ مالْبَصیرَةِ طَویلَ الْفِکْرَةِ ... یُعْجِبُهُ مِنَ اللَّباسِ ما قَصُرَ وَ مِنَ الطَّعام ما جَشَبَ، کانَ وَاللّه‏ِ کَأَحَدِنا یُدْنینا اِذا أَتَیْناهُ وَ یُجیُبنا اِذا سَأَلْناهُ وَ کانَ مَعَ تَقَرُّبِهِ اِلَیْنا وَ قُرْبِهِ مِنّا لا نُکَلِّمُهُ هَیْبَةً لَهُ.
به خدا سوگند او دست نایافتنى و دور از دسترس و داراى نیروهاى پرتوان بود، سخنانى روشنگر مى‏گفت و به عدل حکم مى‏راند، از هر سوى او علم مى‏جوشید و از تمامى رفتار او حکمت مى‏تراوید، از دینا و زیورهاى آن وحشت داشت و به شب‏زنده‏دارى و خلوت شب‏انس مى‏ورزید. بخدا سوگند او داراى بصیرتى فراوان و اندیشه‏هایى بلند بود. لباس کوتاه و طعام خشک و بى‏نان خورش را ـ که نشانه تواضع و فقر بود ـ دوست مى‏داشت. به خدا سوگند چونان یکى از خود ما بود، هرگاه نزد او مى‏رفتیم ما را به نزدیک خود فرا مى‏خواند و خواسته‏هاى ما را پاسخ مى‏گفت و با این همه مهرورزى و اظهار نزدیکى و یگانگى، به دلیل هیبتى که داشت جرأت گفتگو با او را نداشتیم.
حلیة الاولیاء 1: 84
آنگاه که حضرت علی علیه ‏السلام به دلیل رعایت مساوات در تقسیم بیت‏المال مورد عتاب قرار گرفتند، فرمودند:
لَمّا عُوتِبَ عَلَى التَّسوِیَةِ فِى‏العَطاءِ ـ أَتَأْمُرُونّى أَنْ أَطْلُبَ النَّصْرَ بِالْجَوْرِ فیمَنْ وُلِّیتُ عَلَیْهِ؟! وَاللّه‏ِ ما أَطُورُ بِهِ ما سَمَرَ سَمیرٌ وَ ما أَمَّ نَجْمٌ فِى السَّماءِ نَجْما، لَوْ کانَ الْمالُ لى لَسَوَّیْتُ بَیْنَهُمْ فَکَیْفَ وَ اِنَّما الْمالُ مالُ اللّه‏ِ.
آیا به من امر مى‏کنید و اصرار مى‏ورزید تا پیروزى را به بهاى ستم بر کسانى که مسؤولیت سرپرستى آنها بر دوشم نهاده شده است به دست آورم؟! به خدا سوگند که تا روزگار در گردش است و ستارگان آسمان در پى هم حرکت مى‏کنند، چنین کار ناروایى نخواهم کرد. اگر این مال ثروت شخصى من بود در تقسیم آن مساوات را رعایت مى‏کردم، چه رسد به این که مال، مال اللّه‏ است.
نهج البلاغة، خطبه : 124
موسى بن سلمه مى‏گوید: از جعفر بن عبداللّه‏ در مورد یکى از ستون‏هاى مسجد النبى صلّى‏ الله‏ علیه ‏و‏ آله که منسوب به حضرت على علیه ‏السلام است پرسیدم، در پاسخ گفت:
اِنَّ هذِهِ الْمُحَرِّسَ، کانَ عَلِىُّ بْنُ أَبى طالِبٍ علیه ‏السلام یَجْلِسُ فى صَفْحَتِها الَّتى تَلِى‏الْقَبْرَ مِمّا یَلى بابَ رَسُولِ‏اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ علیه ‏و‏ آله یَحْرُسُ النَّبِىَّ صلى‏ الله‏ علیه ‏و‏ آله.
این همان ستون محرّس است که حضرت على بر پاى آن از جانب قبر که درِ منزل پیامبر اکرم صلى‏ الله‏ علیه ‏و‏ آله بوده، مى‏نشست و از پیامبر پاسدارى مى‏نمود.
وفاء الوفاء 2: 448
بریده اسلمى گوید:
کُنّا اِذا سافَرْنا مَعَ النَّبِىِّ صلى‏ الله‏ علیه ‏و‏ آله کانَ عَلِىٌّ علیه ‏السلام صاحِبُ مَتاعِهِ یَضُمُّهُ اِلَیْهِ فَاِذا نَزَلْنا یَتَعاهَدُ مَتاعَهُ فَاِنْ رَأى شَیْأً یَرُمُّـهُ رُمَّـةً، وَ اِنْ کانَتْ نَعْلٌ خَصَفَها.
هرگاه که با پیامبر اکرم صلّى‏ الله‏ علیه ‏و‏ آله به سفر مى‏رفتیم، على علیه ‏السلام مسؤول توشه و بار پیامبر بود، آنها را از خودش جدا نمى‏کرد، و هنگامى که در جایى منزل مى‏کردیم توشه و اثاث پیامبر را وارسى نموده و اگر نیاز به ترمیم و اصلاح داشت اصلاح مى‏کرد و اگر کفش و نعلین پیامبر نیاز به تعمیر و دوخت داشت آن را انجام مى‏داد.
بحارالانوار 37: 303
امام على علیه‏ السلام ‏فرمودند:
کانَ الْحَسَنُ فِیحَیاةِ رَسُولِ‏اللّه‏ِ صلّى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله یَدْعُونی أَبَاالْحُسَیْنِ وَکانَ الْحُسَیْنُ یَدْعُونی أَبَا الْحَسَنِ، وَیَدْعُوانِ رَسُولَ‏اللّه‏ِ صلّى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله أَباهُما، فَلَمّا تُوُفِّىَ رَسُولُ‏اللّه‏ِ صلّى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله دَعَوانی بِأبیهِما.
در طول زندگانى پیامبر اکرم صلّى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله، حسن مرا ابوالحسین مى‏ خواند و حسین مرا ابوالحسن. و هردو، پیامبر اکرم صلّى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله را پدر مى ‏خواندند، وقتى پیامبر اکرم صلّى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله رحلت فرمودند، آنان مرا پدر خواندند.
مقاتل الطالبیین ص 24