ابوالقاسم يا ابوالحسن محمدبن هاني (326-362ق) از اعقاب مهلب بن ابي صفره (م83ق، فاتح خراسان و هند) و شاعر بزرگ شيعي مغرب. او را ابن هاني اندلسي گويند تا ابن هاني حکمي (ابونراس) اشتباه نشود. پدرش اهل

ابوالحسن مهذب الدين احمدبن منير (473-548ق) شاعر بزرگ عرب و از مفاخر ادباي شيعه. شعرش دقت تعبير و سلامت و جزالت الفاظ را با انسجام و لطافت معاني درهم آميخته است. در زادگاه خود طرابلس قرآن را از

ابوالحسن علي (221-283ق) فرزند عباس بن جريج (= جرجيس) از موالي عبيدالله بن علي بن جعفر عباسي، در بغداد متولد شد. پدرش رومي الاصل و مادرش ايراني الاصل بود. او در بغداد پرورش و تعليم يافت و همانجا

ابوبکر محمد (223-321ق) فرزند حسن بن عتاهيه ازدي شافعي، از ادبا و زبانشناسان و فرهنگ‌نويسان بزرگ عرب. در عهد معتصم عباسي در بصره- کوچه‌ي صالح متولد شد و در همان شهر نزد استاداني چون ابوحاتم

ابوعبدالله حسين بن احمد (ح295-370ق) لغوي نحوي، از بزرگترين عربي دانان زبانشناس، که به سال 314 از زادگاه خود- همدان- براي دانش‌پژوهي به بغداد رفت. در آنجا از دانشمنداني چون: ابن مجاهد (م324ق)

ابوالفتح محمد (519-584ق) فرزند عبيدالله (نشتکين، نوشتکين) بن عبدالله بغدادي، شاعر و نويسنده‌ي شيعي مذهب عربي و مشهورترين شخصيت در نظم و نثر زمان خود. او را تعاويذي يا سبط ابن التعاويذي نيز خوانده‌اند....

تائیه‌ی دعبل، قصیده‌ای شیوا به زبان عربی از شاعر نامدار عرب ابوعلی حسن بن علی خزاعی ملقب به دعبل (م 246 ق). این قصیده دارای 59 تا 120 بیت (بر پایه‌ی روایات مختلف) است. مطلع قصیده این است:

تائیه‌ی ابن فارض، قصیده‌ای مشتمل بر 750 یا 763 بیت در تصوف و عرفان، که چون قافیه‌های آن با حرف تاء ختم می‌گردد آن را تائیه خوانده‌اند. ولی نامهای دیگری نیز دارد. برخی نوشته‌اند که ناظم قصیده نخست آن را...

تائیه‌ی ابن عامر، قصیده‌ای عرفانی، با قافیه‌ی مختوم به «ت» که بدین جهت به تائیه معروف است و خود ابن عامر آن را «ذات الانوار» نامیده است. سراینده‌ی تائیه ابوالفضل عزالدین عامر بن عامر ملقب به اوشیذر، حکیم،...

امل دنقل، شاعر طنزپرداز و متمرد برجسته‌ی مصری دهه‌ی 60 میلادی است. شعر و شهرت او از دیوان «البكاء بین یدی زرقاء الیمامة» آغاز شد. با وجود عمر كوتاه شعریش به كمك زبان طنز، به عنوان پتانسیل نهفته‌ی زبانی،...