حبیب الله، امیر و پادشاهی بود که نوسازی در افغانستان را پایه گذاری کرد. زمانی که امیرحبیب الله به فرمانروایی منطقه منصوب شد، لقب سراج الملة و الدین (فانوس دین و مردم) را برای خود برگزید. او

نسب‌شناسان متفق‌اند که همه بربران به برنس و مادغِس نسب می‌برند و از آنجا که فرد اخیر به ابتر ملقب بود، بربران را به دو شاخه برانس و بتر تقسیم کرده‌اند. تردیدی نیست که اطلاق نام بربر بر آنها که

ناحیه‌ای است در جزیرة‌العرب بر کناره‌ی دریای سرخ که مرز معینی ندارد. لیکن با توجه به نقشه‌ها و تعریفهای عرب، واژه‌ی حجاز بر کوههای «سراة» اطلاق می‌شود. این بلندیها (= نجد) را از سواحل

موقعیت جغرافیایی قلمرو مرینیان و برخورداری از نوار ساحلی نسبتاً طولانی دریای مدیترانه از یک سو و کشمکش با مسیحیان اندلس که مقابله با آنها جز با نیروی دریایی قوی ممکن نبود، ابوالحسن و ابوعنان

توصیفات مکرر مورخان مبنی بر استفاده از گروه‌های نظامی سواره‌نظام، پیاده نظام، شمشیرزنان، نیزه‌اندازان و تیراندازان در هر حمله یا محاصره مهمی، گویای این مهم است که ابزارآلاتی چون شمشیر و نیزه،

اشیاخ، سلطان و عامه سپاهیان از عمامه کتانی بلندی که پهنای زیادی نداشت به همراه پارچه سفیدی که کتفهای‌شان را می‌پوشاند، استفاده می‌کردند؛

اشیاخ، سلطان و عامه سپاهیان از عمامه کتانی بلندی که پهنای زیادی نداشت به همراه پارچه سفیدی که کتفهای‌شان را می‌پوشاند، استفاده می‌کردند؛

در دوره مرینیان، در تشریفات جنگی تغییراتی رخ داد؛ به عنوان نمونه، استفاده گسترده از طبل و پرچم از ممیزات دوره ابوالحسن بود که پیش از آن مسبوق به سابقه نبود. ابن خلدون تصریح کرده است که به

نیروی زمینی مرینیان در این دوره را می‌توان به دو دسته لشکریان جنگی و نگهبانان خاص تقسیم کرد. از جزئیات شرح وظایف این دو به درستی اطلاعی در دست نیست، اما می‌توان حدس زد که سلاطین

زادسپرم (ZĀDSPRAM) نویسنده و محقق زردشتی قرن نهم میلادی است. او یکی از چهار فرزند گشن جم (Gušn-Jam) بود. در میان برادرانش به نام‌های زُروان‌داد (Zurvāndād)، منوچهر