مرینیان که به کوماط بن مرین نسب می‌برند، از بطون بربران زناته بودند که به همراه دیگر شعب مختلف آن به صورت اتحادیه‌های قبیله‌ای عمدتاً در مناطق صحرایی مغرب زندگی می‌کردند. آنان که اغلب

هنگامی که ترکیبی از وفاداری واعتراض جای خود را به خروج بدهد و یک گروهی بسیار ناکارآمد منابع بسیج یافته‌ی خود را هدر دهد، یا به صورت گروهی غیر مؤثر درمی‌آید، و یا حامیان خود را به گروه‌های دیگری

جریان حرکت اسلامی تونس، در آغاز یک حرکت منحصراً اصلاح دینی و اخلاقی بود که در عرصه‌ی اندیشه و عمل تحت تأثیر «جماعت تبلیغ پاکستان» قرار داشت، به گونه‌ای که اعضای آن به صورت گروه‌های مختلف

بورقیبه راهی کاملاً معکوس با هویت تونس در پیش گرفت: او قدرت خود را بر حزب منحصر به فرد و بر طبقه‌ی بورژوازی حامی خود بنیان نهاد و مدرنیته‌ای سطحی و ظاهری پدید آورد که به تهی شدن ذهن جامعه از

بسیاری از تبیین‌ها در خصوص ریشه‌های بنیادگرایی اسلامی در قرن بیستم میلادی به عوامل تاریخی، همچون سلطه‌ی غرب، هجمه‌ی فرهنگی غرب، ادغام کشورهای اسلامی در اقتصاد جهانی و آسیب‌پذیری آنها در برابر

در هفتم نوامبر سال 1987 م، زین‌العابدین بن علی، نخست‌وزیر تونس، با همکاری حبیب عمار، فرمانده گارد ملی، با استناد به اصل 57 قانون اساسی، طی کودتایی، بورقیبه را عزل کرد و خود به جای وی نشست. او خبر

دو پدیده‌ی متفاوت، عنوان ملی‌گرایی به خود می‌پذیرند. از یک سو می‌توان از ملی‌گرایی هدایت شده از طرف حکومت سخن گفت؛ از سوی دیگر آن نوع ملی‌گرایی است که در روند تحقق خود در چارچوب یک کشور در

تشکیلات نظامی با ابطال انتخاباتی که به پیروزی جبهه‌ی نجات اسلامی در انتخابات قانون‌گذاری اواخر سال 1991 م منجر شد، خطا و اشتباه بزرگی مرتکب شد. بدین‌ترتیب، آنها در الجزایر، غیر از جنگ داخلی، هیچ راه

از بارزترین عواملی که به تقویت حرکت اسلامی الجزایر منجر شد و به این جریان امکان داد که به مبارزات جدی با دولت دست بزند، سیاست سرکوب‌گرانه‌ای بود که دولت اقتدارگرا در برابر جریان چپ‌گرا و دموکرات

اسلام‌گرایان که در بسیج عمومی در جریان جنگ هفت‌ ساله‌ی آزادی‌بخش الجزایر نقش محوری داشتند، پس از استقلال و روی کار آمدن دولت بن‌بلا، سیاست حمایت از دولت استقلال را ادامه دادند. در نخستین خطبه‌ی نماز