در حالی که قاضی به دعاوی عمومی مردم رسیدگی می‌کرد، رفع تخاصم از پاره‌ای منازعات مهم‌تر، از سوی شخص خلیفه یا سلطان یا قاضی خاص منصوب وی که اقتدار ویژه سلطنت و انصاف در قضاوت را

بزرگداشت خاندان پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و تکریم آنان همواره مورد عنایت حکومتگران مسلمان بود؛ همین ضرورت موجب شد تا در دوره مستعین عباسی (خلافت: 248-253ق) دیوان نقابت

تشکیلات قضایی مرینیان همچون سایر نظام‌های قضایی مغرب و اندلس، از شهودی عادل با نام «عدول» در امر قضا بهره می‌گرفت

تشکیلات قضایی مرینیان همچون سایر نظام‌های قضایی مغرب و اندلس، از شهودی عادل با نام «عدول» در امر قضا بهره می‌گرفت

قضاء از مهم‎‌ترین مناصب حکومتی، خاصه در نظام خلافت اسلامی بود که گاه خلیفه شخصاً به عنوان بالاترین مرجع رسیدگی کننده به امور دینی به رفع شکایات و ترک مخاصمات می‌پرداخت و گاه از جانب

منصب حجابت از مناصب مهم در تاریخ تشکیلات حکومتی مغرب و اندلس بود، اما در دوره مرینیان، خاصه با ظهور وزرای قدرتمند نظامی، اهمیت خود را بیش از پیش از دست داد و جایگاه آن تنزل

کتابت از مناصب مهم حکومتی مغربیان در سده هشتم بود که فراز و فرودهای بسیار داشت. گاه جایگاه کاتبان در اثر تقرب بیش از پیش حاجبان و وزرا، نزد سلطان تنزل می‌یافت و آنان در کتابت

موقعیت جغرافیایی مغرب اقصی، خاصه وجود برخی عوارض طبیعی، چون سلسله جبال اطلس، پراکندگی شهرها و نواحی آنجا را موجب شده بود؛ این امر حاکمان مغرب را وامی‌داشت تا جهت تسهیل در امور

یکی از مهم‌ترین وظایف حکومت برقراری نظم و امنیت بود؛ از این‌رو، سلاطین برای دستیابی بدین مهم از تشکیلات شرطه بهره می‌گرفتند. در این دوره همچون ادوار گذشته شرط وظیفه داشت از یک سو،

منصب وزارت از مناصب مهم حکومتی بود که وزیر از جانب سلطان با ولیعهدش امور محوله را انجام می‌داد. از بررسی جایگاه و وظایف وزرا به درستی می‌توان دانست که اقتدار ابوالحسن و ابوعنان مرینی