یکی از نکات بسیار مهم و حائز اهمیت که متأسفانه در پس قشنگی های اصطلاحاتی یا سنن صوفیانه پنهان شده یا بهتر است بگوئیم پنهانش داشته اند تا در دسترس همگان قرار نگیرد.

ملا سلطان گنابادی می نویسد: «حضرت قائم عجل الله فرجه فرزند صلبی جناب امام حسن عسکری حی و قائم و مهدی آخرالزمان است و او است (یعنی امام زمان) که در هر زمان به واسطه ی مشایخ

یکی از شاگردان حوزه ی احسائی «سید کاظم رشتی» بود او در جلسه ی علماء نجف که برای امتحان احسائی تشکیل داده بودن حاضر شده حتی حکم تکفیر او را هم امضاء کرده است.

انگلیس که برای اجرای طرح های استعماری خود همیشه در گوشه و کنار به جستجو بوده شخصی را به نام «صوفی در اسلام» از افغانستان به عنوان امام زمان علم کرده و با لباس زهد و صورتی آراسته او

تنها درباره خاستگاه فلسفی تصوف، گفتن و نوشتن که عقاید هندوان و ایرانیان قبل از اسلام، افلاطون و نوافلاطونیان، مانویان و مسیحیان در تکوین و پیدایش تصوف دخیل بوده اند از لحاظ اجتماعی تصوف

اهل تصوف «ولایت جزئیه» که به «ولایت قمریه» هم تعبیر کرده اند مسئله «باب امام» یا «نایب خاص امام» را از آن استنباط می کنند، منظورشان فقط این نیست که

از پی غیبت کبری عده ای باب بودن حضرت حجة ابن الحسن العسکری روحی فداه شده اند که یکی از مشهورترین مدعیان بابیت حضرت امام غائب روحی له الفداء میرزا علی محمد شیرازی است که

یکی از وظایف مقرره اسلام برای جماعت مسلمین تشخیص علمی احکام دین است از راه اجتهاد و پر روشن است که انجام این وظیفه برای افراد مسلمین امکان پذیر نمی باشد و تنها عده معدودی قدرت و

ابن منظور می نویسد: «دست دادن بر یکدیگر برای انعقاد داد و ستد و بستن پیمان و اطاعت را بیعت می گویند و بیعت بستن پیمان و اطاعت است»(1). که نزد اعراب قبل از اسلام هم مرسوم بوده

شیخ ابوالقاسم جنید بن محمد بن جنید الخراز بغدادی اصلش از نهاوند ولی در بغداد ولادت یافت از مشاهیر صوفیه می باشد و نزد آنان معروف و مشهور است. گاهی به قطب اعظم، سید الطائفه،