سازمان ها و کنفرانس های بین المللی بازیگرانی دارند و با هدفی خاص به وجود می آیند. از سازمان ملل متحد به عنوان یکی از بزرگ ترین سازمان های بین المللی گرفته

برای اولین بار اجلاسیه بیلدربرگ در اواسط ژوئن 2011 برگزار شد. اگرچه این سازمان دارای پیشینه تاریخی 45 ساله است اما تاکنون هیچ گونه نشانه ای از ارتباط سازمان یافته

شهید مزاری: «این مسأله که ما طی سه صد سال محکوم بودیم در تاریخ افغانستان محو شده بودیم و کسی ما را با هویّت هزاره قبول نداشت و هزاره گفتن و هزاره بودن در این

سفسطه بزرگ عصر ما این باور بوده که نظم بین المللی لیبرال بر پیروزی عقاید و بر گشایش طبیعی پیشرفت انسانی متکی است. این تصور بی اندازه جذابی است که عمیقاً در

دموکراسی های جهان نیاز دارند تا تفکر در این باره را آغاز کنند که چگونه می توانند از منافع و اصولشان در جهانی که یک بار دیگر به طور شدیدی به چالش کشیده شده است،

به هرحال همانند توقع پایان رقابت قدرت بزرگ، امیدها برای "پایان تاریخ" ایدئولوژیک نیز بر مجموعه ای از شرایط تاریخی ای استوار بودند که ثابت شد زودگذر هستند.

در آسیا، رقابتی سه قطبی وجود دارد، نه دو قطبی. درواقع، هندوستان سومین قدرت بزرگ هژمون شبه قاره آسیاست. هند نمونه برجسته دیگری است که نشان می دهد

چین و ایالات متحده تنها بازیگران صحنه آسیا نیستند. در واقع، چین تنها قدرت بزرگ آسیایی نیست که با جاه طلبی ها و آرزوهایش خواهان دسترسی به منزلت و نفوذ جهانی بزرگ تر است.

چینی ها عبارت خاص خود را برای "کشور شکوفا و یک ارتش نیرومند دارند [1] شصت سال پیش، چین، کشوری عقب مانده بود؛ در واقع، به دلیل منازعه داخلی از هم گسیخته شده،

یکی از این خطوط اشتباه در طول مرزهای غربی و جنوب غربی روسیه امتداد می یابد. در گرجستان، اوکراین و مولداوی؛ در دولت های بالتیک (استونی، لاتویا و لیتوانی)؛