شاید بتوان اندیشه ارسطو را بدین صورت بیان کرد: هر زیبایی یک خیر است، اما هر خیری زیبایی نیست!

تقلید به عنوان کارکرد هنر، تطهیر عواطف به عنوان تاثیر هنر، و نسبت متناسب به عنوان خاستگاه زیبایی است.

در دوره یونانی‌گرایی روش زندگی از بسیاری جهات تغییر کرد. سلطنت مطلقه، کشورهایی با سرزمین‌های پهناور و جمعیت میلیونی، جای دموکراسی آتنی و دولت شهرهای کوچک یونانی را گرفت.

قابلیت ادراک، شرط یکپارچگی و وحدت اثر هنری است. ارسطو مثل اکثر یونانی‌ها معتقد بود که وحدت، علت بیشترین خوشنودی در هنر است.

ویژگی‌ها و وضعیت زندگی رومی جهاتی مشخص از هنر رومی را تبیین می‌کند، مانند به کارگیری مقیاس‌های عظیم در معماری.

ارسطو معیار منطقی را در هنر، نسبی می‌دانست و فقط معیار زیباشناختی را مطلق لحاظ می‌کرد.

فیثاغورثیان «تقلید» را به مفهوم تقلید بازیگر می‌دانستند؛ دموکریتوس آن را به مفهوم تقلید یک شاگرد از استاد. تنها افلاطون بود که آن را به معنای تقلید یک کپی کار از یک الگو و مدل می‌فهمید.

تراژدی، تقلیدی است از کنش و رفتاری جدی و کامل با دامنه و اندازه‌ای مشخص؛ که به لحاظ زبانی با انواع تزئینات هنری آراسته شده است.

هنگامی که یونانیان به زیبایی اشاره می‌کردند، تقریبا فقط به زیبایی اخلاقی می‌پرداختند تا به زیبایی زیباشناختی.

ارسطو معتقد بود که، در تقلید، هنرمندان واقعیت را نه تنها آنگونه که هست، بلکه زشت‌تر و یا زیباتر نیز می‌توانند ارائه کنند.