راه را گرد نشانده‌ست سحاب دوستان! وقت عصيرست و کباب خويشتن کردن مستان و خراب سوي رز بايد رفتن به صبوح درکشيدن، که چنينست صواب نيمجوشيده عصير از سر خم

نبيذ غارجي رسم کرامست سپيده‌دم که وقت کار عامست که من مخمورم و ميلم به جامست مرا ده ساقيا جام نخستين نبيذ يکمني دادن کدامست وليکن لختکي باريکتر ده

اي ماهروي شرم نداري ز روي ما؟ اي با عدوي ما گذرنده ز کوي ما با هر کسي همي گله کردي ز خوي ما نامم نهاده بودي بدخوي جنگجوي رستي ز خوي ناخوش و از گفتگوي ما جستي و يافتي دگري بر مراد دل

ملکت چو چراگاه و رعيت رمه باشد ملکت چو قرآن، او چو معاني قرانست لشکر چو سگان رمه و دشمن چون گرگ جلاب بود خسرو و دستور شبانست ما را رمه‌بانيست نه زو در رمه آشوب وين کار سگ و گرگ و رمه با رمه بانست...

خلدست وليکن نه درو جوي عقارست چرخست وليکن نه درو طالع نحسست چون روي پريرويان با رنگ و نگارست چون ابروي معشوقان با طاق و رواقست منزلگه جود و کرم و حلم و وقارست بازيگه شمس و قمر و ببر و هزبرست

که مهجور کردي مرا ازعشيقا غرابا مزن بيشتر زين نعيقا نبايد به يک دوست چندين نعيقا نعيق تو بسيار و ما را عشيقي شدي زير سنگ زمانه سحيقا ايا رسم و اطلال معشوق وافي

فرو مرد قنديل محرابها چو از زلف شب بازشد تابها بپوشيد بر کوه سنجابها سپيده‌دم، از بيم سرماي سخت فکنده به زلف اندرون تابها به ميخوارگان ساقي آواز داد

وندرين بستان چندين طرب مستان چيست بوستانبانا! حال و خبر بستان چيست وين نواها به گل از بلبل پردستان چيست گل سر پستان بنموده، در آن پستان چيست اور مزدست، خجسته سر سال و سرماه در سروستان بازست، به...

گلها شکفت بر تن گلبن به جاي موي بنمود چون ز برج بره آفتاب روي آمد به بانگ فاخته و گشت جفتجوي چون ديد دوش گل را اندر کنار جوي گاهي سرود گوي شد و گاه شعرخوان بلبل چو سبزه ديد همه گشته مشکبوي

صبح نخستين نمود روي به نظارگان آمد بانگ خروس مذن ميخوارگان روي به مشرق نهاد خسرو سيارگان که به کتف برفکند چادر بازارگان قوموا شرب الصبوح، يا ايها النائمين باده فراز آوريد چاره‌ي بيچارگان