عيد رمضان آمد، المنه لله ماه رمضان رفت و مرا رفتن او به و آنکس که بود رفتني او رفته بده به آنکس که بود آمدني آمده بهتر ساقي بدهم باده، بر باغ و به سبزه برآمدن عيد و برون رفتن روزه

اي درخت ملک! بارت عز و بيداري تنه رسم بهمن گير و از نو تازه کن بهمنجنه فرخت باد اورمزد و بهمن و بهمنجنه اورمزد و بهمن و بهمنجنه فرخ بود بر سر انگشت سبزي بر سر و سبزش نه بر سرانگشت معشوقان نگر سبزي...

که در نوا فکندمان نواي او فغان ازين غراب بين و واي او که مستجاب زود شد دعاي او غراب بين نيست جز پيمبري سته شدم ز استماع ناي او غراب بين نايزن شده‌ست و من

داد مظلومان بده اي عز مير ممنين حاسدان بر من حسد کردندو من فردم چنين ما همه جفتيم و فردست ايزد دادآفرين شير نر تنها بود هرجا و خوکان جفت جفت بفسرد چون بشکفد گل پيش ماه فرودين حاسدم بر من همي پيشي...

پلاسين معجر و قيرينه گرزن شبي گيسو فروهشته به دامن بزايد کودکي بلغاري آن زن بکردار زني زنگي که هرشب از آن فرزند زادن شد سترون کنون شويش بمرد و گشت فرتوت

جسم ما زنده به جان و جان تو زنده به تن اي نهاده بر ميان فرق جان خويشتن گوي اندر روح تو مضمر همي‌گردد بدن هر زمان روح تو لختي از بدن کمتر کند ور نيي عاشق، چرا گريي همي بر خويشتن گر نيي کوکب، چرا...

کز بيخ بکندي ز دل من حزن من اي باده! فداي تو همه جان و تن من بيداري من با تو خوشست و وسن من خوبست مرا کار به هر جا که تو باشي با تست همه عيش تن و زيستن من با تست همه انس دل و کام حياتم

چو مار شکنجي و ماز اندر آن برآمد ز کوه ابر مازندران شکم کرده هنگام زادن گران بسان يکي زنگي حامله پسر همچو فرتوت پنبه سران همي‌زاد اين دختر بر سپيد

طلعت خورشيد داري، قامت فردوسيان اي بت زنجير جعد، اي آفتاب نيکوان دلربا و دلفريب و دلنواز و دلستان نافريد ايزد زخوبان جهان چون تو کسي گرت خوانم حور، حوري، ورت خوانم جان، چو جان گرت خوانم ماه، ماهي،...

بر دل منه ز بهر جهان هيچ بار غم اي دل چو هست حاصل کار جهان عدم همچون تنور گرم مشو از پي شکم افکنده همچو سفره مباش از براي نان ايزد فکنده خوان کرم در سپيده دم تو مست خواب غفلتي و از براي تو