این مقاله بخشی از یک مطالعه گسترده درباره‌ی تاریخ بیمارستان‌های امپراتوری عثمانی است؛ و بر جداول و نشریاتی تکیه دارد که آمار روزانه بیمارستان‌های نظامی و عمومی دوره‌ی «تانزیمات» Tanzimat را ارائه

بهاءالدوله از سلسله جلیله سادات نوربخش بوده که مورد احترام مریدان خود بوده‌اند. پدربزرگ او سید محمد نوربخش بوده که مقبره او اینک در چیتگر جاده کرج قرار دارد.

برابر یکی از کتاب‌های اوستا بنام یسنا در فصل نهم تعداد کسانی که در بین مردم آریائی به گیاه درمانی پرداخته‌اند، به ترتیب عبارتند‌ از:

در اسلام به علم پزشکی اهمیت بسیار داده شده و پس از علم حلال و حرام یعنی علم فقه از شریفترین علمها بشمار آمده و در حدیث شریف «علم ابدان» در کنار «علم ادیان» قرار گرفته است چه آنکه اگر تن سالم نباشد

پزشکان مسلمان درباره‌ی اخترشناسی درست مانند جادو نظریات مختلف داشتند. بسیاری از پزشکان خود اخترشناس بودند، مانند یحیی بن جریر تکریتی (حـ 421 هـ.ق /1030 م) یا علی بن رضوان (فتـ 641 هـ.ق /

پزشکی پیش از اسلام، پزشکی عامیانه‌ای بوده که سخت تحت تأثیر عوامل جادویی و سحری قرار داشته است. پس از آشنایی یافتن جهان اسلام با هلنیمآبی، با این پزشکی عامیانه به وسیله‌ی یک نظام فوق العاده پرورده‌ی

از لحاظ سنتی علم درمان بیماری به سه بخش می‌شود؛ یعنی، جراحی، علم پرهیز و تغذیه، و بالاخره داروشناسی، در پزشکی سده‌های میانه حوزه‌ی اخیر شاید بیشترین اهمیت را در عمل داشته است. امّا در داروشناسی نیز

علی بن عباس مجوسی می‌گوید: «علم پزشکی را می‌توان به سه بخش نمود. نخست علم «چیز‌های طبیعی»، دوّم علم «چیز‌های ناطبیعی» و سوّم علم «چیز‌های فوق طبیعی».

از قرار معلوم در روزگاران قدیم تصور بر این بود که بیماری‌‌ها مسری و سرایت پذیرند، اما سرایت پذیری بیماری هنوز به عنوان یک اصل کلی پذیرفته یا به عبارت درنیامده بود. توکودیدس در شرح طاعون سال 430

ابومنذر زیادة الله ابن عبدالله اغلبی (سلطنتش از 291-297 هـ.ق/ 903 تا 909 م) اسحاق ابن عمران را که برخلاف اسمش پزشکی مسلمان از مردم بغداد بود به مال و مقام و وعده‌هایی که بدان‌ها وفا نکرد ترغیب کرد که