طاق ابروي توام قبله‌ي جان خواهد بود تا که از طارم ميخانه نشان خواهد بود سر ما خاک در دردکشان خواهد بود سرکشان را چو به صاف سرخم دستي نيست چشم ما در پي خوبان جهان خواهد بود پيش از آني که پر از خاک...

آري قمر امشب به خدا تا سحر اينجاست از کوري چشم فلک امشب قمر اينجاست چشمت ندود اين همه يک شب قمر اينجاست آهسته به گوش فلک از بنده بگوئيد آن نغمه‌سرا بلبل باغ هنر اينجاست آري قمر آن قمري خوشخوان طبيعت...

گر چه او کرد دل از سنگ تو تقصير نکردي نالم از دست تو اي ناله که تاثير نکردي که شدي کور و تماشاي رخش سير نکردي شرمسار توام اي ديده ازين گريه‌ي خونين وعده هم گر به قيامت بنهي دير نکردي اي اجل گر سر...

خدا کند که به سر منزل مرا درسي اگر بلاکش بيداد را به داد رسي شبان تيره که در بارگاه دادرسي سياهکاري بيداد عرضه دار اي آه اگر به چشمه‌ي نوشين بامداد رسي جهان ز تيرگي شب بشوي چون خورشيد

حسرت عهد و وداعم با دل و دلدار باقي رفتي و در دل هنوزم حسرت ديدار باقي باز شد وقتي نوشتي «يار باقي کار باقي» عقده بود اشکم به دل تا بيخبر رفتي وليکن غمگسارا همچنان غم باقي و غمخوار باقي آمدي و رفتي...

شرمنده‌ي جواني از اين زندگانيم از زندگانيم گله دارد جوانيم ياري کن اي اجل که به ياران رسانيم دارم هواي صحبت ياران رفته را داده نويد زندگي جاودانيم پرواي پنج روز جهان کي کنم که عشق

يک عمر قناعت نتوان کرد الهي تا چند کنيم از تو قناعت به نگاهي چون بازشوم از سرت اي مه به نگاهي ديريست که چون هاله همه دور تو گردم در آرزوي آن که بيابم به تو راهي بر هر دري اي شمع چو پروانه زنم سر...

سپاه شب به هزيمت چو دود بگريزد چو آفتاب به شمشير شعله برخيزد همه جواهر انجم به پاي او ريزد عروس خاوري از پرده برنيامده چرخ که طوق سازد و بر طاق نصرت آويزد بجز زمرد رخشنده‌ي ستاره‌ي صبح

چنانکه قول و غزل نيز در پناه منست منم که شعر و تغزل پناهگاه منست که اين وظيفه محول به اشک و آه منست صفاي گلشن دلها به ابر و باران نيست اگر که بوي وفا مي‌دهد گياه منست هر آن گياه که بر خاک ما دميده...

دلم در بيقراري چشمه‌ي مهتاب را ماند لبت تا در شکفتن لاله‌ي سيراب را ماند به شبهاي دل تاريک من مهتاب را ماند گهي کز روزن چشمم فرو تابد جمال تو که لاله ساغر و شبنم شراب ناب را ماند خزان خواهيم شد...