یکی از مباحث مهم در زمینه هستی‌شناسی معنا، پاسخ به این پرسش است که معنا به لحاظ وجودی کجاست و قیام وجودی آن به چه چیزی است؟ یکی از دیدگاه‌ها آن است که قیام وجودی معنا

فردیناند سوسور (1857 ـ 1913) بنیان‌گذار زبان‌شناسی مدرن، تحلیل خاصی از ماهیت زبان و خاستگاه معنا ارائه می‌دهد که مبنای ساختارگراییقرار می‌گیرد. وی در کتاب دوره زبان‌شناسی

نظریه‌‌های بسیار متنوعی درباره چیستی معنا ارائه شده است.[x] در «نظریه تصوری معنا»،[xi] معنا یک «هویت ذهنی»[xii] و یک تصویر[xiii] ذهنی است که قیام به ذهنیّت فرد دارد.

نگارنده در این مقاله نشان خواهد داد هستی‌شناسی معنا به عنوان بخشی از مباحث سمانتیک، نشانه‌شناسی و نظریه‌پردازی تفسیری، دغدغه‌ای صرفاً نظری و فلسفی نیست

اشکال اصلی این بود که معجزه، خارق عادت و برخلاف جریان عادی و نظام علیت است پس عقل¬گریز بلکه عقل¬ستیز است و اگر موافق این نظام است، پس چه خارقی خواهد بود؟

و معجزات مستند به دو قسم اخیر هستند. غزالی برای سازگاری نظام اسباب و وقوع خارق عادات ومعجزات، راه‌هایی را پیشنهاد می‌کند؛ از جمله اینکه اگر آتش بدن پیامبر را نمی‌سوزاند،

ادعای نمایندگی و پیامبری از جانب خدا، دریافت وحی و ارتباط با غیب، پدیده‌ای بس سترگ است و از آنجا که عقل کاوشگر انسانی برای اثبات هر پدیده‌ای، مستند آرام بخشی می‌خواهد،

پیوسته و در همه موارد، افعال و صفات اخلاقی یکی از دو جهتِ «هدایت» یا «ضلالت» را واجدند، انسان در کارها و تلاش های خود، در حقیقت و در نهایت امر، در پی تأمین سعادت خویش است و

خودسازی و تهذیب اخلاق هنگامی برای انسان میسّر است که به اختیار و توانایی خود در به دست آوردن کمالات و ارزش ها معتقد باشد؛ زیرا اگر انسان در کارهایش مجبور باشد و

نظام فلسفى ملاصدرا به دلیل مبتنى بودن بر اصالت وجود، اقتضا مى کند تا اندیشه هاى ایشان در حوزه فلسفه اخلاق نیز مقرون به نوعى نگرش هستى شناسانه تنظیم شود.