نویسنده: محمد غفارنیا
براساس قوانین طبیعت، رشد جسمی و روحی انسان سیر خاصی دارد، ولی هیچ یك از آنها نمی‌تواند مانعی در مقابل اراده خداوند باشد. او می‌تواند این دوران را كوتاه‌تر كند؛ همان گونه كه در مورد حضرت عیسی (علیه السلام) كرد، و آن حضرت در روزهای نخستین تولد، سخن گفت. به حضرت یحیی نیز در كودكی فرمان نبوت و درایت را موهبت فرمود.
یكی از یاران امام جواد (علیه السلام) به نام علی بن اسباط می‌گوید: در زمان نوباوگی و كودكی امام به خدمت ایشان رسیدم. به قامت او خیره نگریستم، تا آن را به ذهن خود بسپارم و هنگامی كه به مصر باز می‌گردم، چگونگی امر را به یاران خود باز گویم. درست در همان لحظه كه چنین می‌اندیشیدم، آن حضرت نشست و گویی كه تمام اندیشه مرا می‌دانست، رو به سوی من كرد وفرمود: «ای علی بن اسباط»، خداوند همان كاری كه در مساله امامت كرده، در نبوت هم كرده است. گاه می‌فرماید: « (وآتَیْنـاهُ الْحُكْمَ صَبِیَّاً) (1): ما به یحیی فرمان نبوت و عقل و درایت را در كودكی دادیم. »، و گاه درباره انسان‌ها می‌گوید: (حتی اذا بلغ اشده و بلغ اربعین سنه... ): هنگامی كه انسان به بلوغ عقلی رسید و چهل ساله شد. (2) بنابراین همان گونه كه ممكن است خداوند حكمت را به انسانی در كودكی بدهد، همچنین می‌تواند آن را در چهل سالگی بدهد. (3)
معمر می‌گوید: حضرت علی بن موسی رضا (علیه السلام) فرمود:
جمعی از كودكان در كودكی یحیی به سراغش آمدند و گفتند: اذهب بنا نلعب: با ما بیا تا بازی كنیم. او در جواب فرمود: ما للعب خلقنا: ما برای بازی كردن آفریده نشده‌ایم. اینجاست كه خداوند درباره او فرمود: «وآتَیْنـاهُ الْحُكْمَ صَبِیَّاً». (4)
پی‌نوشت‌ها:
1-مریم/12.
2-احقاف/15.
3-نورالثقلین. ج3. ص325.
4-نورالثقلین: ج3. ص325.
غفارنیا، محمد، (1387) 142 قصّه از قرآن: همراه با شأن نزول آیاتی از قرآن، قم: جامعه القرآن الکریم، چاپ اول
