عبدالله بن یحیی در محضر مقدّس حضرت امیرالمؤمنین (ع) روی کرسی نشست و چون «بسم الله الرحمن الرحیم» نگفت و سخن آغاز کرد، از کرسی به زمین افتاد، سر او شکست و خون جاری شد.
حضرت امیر (ع) فرمودند:
آیا میدانی که رسول الله (ص) مرا حدیثی فرمود از جانب خدای عزّوجّل که: هر امری که اسم خدا در آن ذکر نشود ابتر است، یعنی عاقبت خیر ندارد.
عبدالله بن یحیی عرض کرد: بلی پدر و مادر فدای تو باد، دیگر ترک بسم الله نمیکنم.
حضرت فرمودند:
در این هنگام بهره و سعادت خواهی دید.
عرض کرد: یا امیرالمؤمنین تفسیر «بسم الله الرحمن الرحیم» چیست؟
حضرت فرمود: بنده در وقت قرائت قرآن یا هر کاری که میخواهد انجام دهد بگوید:
«بسم الله الرحمن الرحیم» یعنی به برکت این اسم این کار را انجام میدهم و هر امری که ابتدای آن بسم الله الرحمن الرحیم باشد آن کار مبارک است.
و حضرت رضا (ع) فرمودند:
بسم الله الرحمن الرحیم به سوی اسم اعظم الهی از سیاهی چشم به سوی سفیدی آن نزدیکتر است.
حضرت امیر (ع) فرمودند:
آیا میدانی که رسول الله (ص) مرا حدیثی فرمود از جانب خدای عزّوجّل که: هر امری که اسم خدا در آن ذکر نشود ابتر است، یعنی عاقبت خیر ندارد.
عبدالله بن یحیی عرض کرد: بلی پدر و مادر فدای تو باد، دیگر ترک بسم الله نمیکنم.
حضرت فرمودند:
در این هنگام بهره و سعادت خواهی دید.
عرض کرد: یا امیرالمؤمنین تفسیر «بسم الله الرحمن الرحیم» چیست؟
حضرت فرمود: بنده در وقت قرائت قرآن یا هر کاری که میخواهد انجام دهد بگوید:
«بسم الله الرحمن الرحیم» یعنی به برکت این اسم این کار را انجام میدهم و هر امری که ابتدای آن بسم الله الرحمن الرحیم باشد آن کار مبارک است.
و حضرت رضا (ع) فرمودند:
بسم الله الرحمن الرحیم به سوی اسم اعظم الهی از سیاهی چشم به سوی سفیدی آن نزدیکتر است.
