نویسنده: علی شیرازی
سمیّه، مادر عمار یاسر و كنیز ابوجهل بود. وی در همان آغاز بعثت، به حقانیت اسلام پی برد و به آن ایمان آورد.
ابوجهل آن قدر به او تازیانه زد تا دست از اسلام بردارد؛ ولی وی همچنان استوار و راسخ در عقیده‌ی خود باقی ماند.
عصرها كه می‌شد، مردم جمع می‌شدند و برای ارعاب تازه مسلمانان و سرگرم شدن، این زن تازه مسلمان را با بدن عریان روی ریگ‌های سوزان می‌انداختند، به او تازیانه می‌زدند و او را به داخل آتش پرتاب می‌كردند تا از شدت شكنجه بی‌هوش می‌شد؛ پس از به هوش آمدن، باز ماجرا ادامه می‌یافت!! (1)
ابوجهل روزی او را به قدری زد كه بی هوش به زمین افتاد، پس از مدتی به هوش آمد و گفت:
«آیین من همان آیین محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) است!!»
وقتی كه ابوجهل با شدیدترین شكنجه‌ها، نتوانست سمیّه را از آیین حق باز دارد، تصمیم گرفت وی را به قتل برساند؛ لذا او را در كنار خانه‌ی كعبه آورد، مشركان مكّه اجتماع كردند و ابوجهل در میان جمعیت به سمیّه گفت: «دو راه در پیش داری، یا از اسلام برگرد و یا این كه كشته خواهی شد.»
سمیّه بازگشت از دین مبین اسلام را نپذیرفت و راضی شد كه آغوش خود را برای شهادت بگشاید و به عنوان اوّلین شهیده‌ی اسلام، افتخار بزرگی نصیب مسلمین و خانواده‌ی یاسر كند.
در این جا بود كه ابوجهل دستور داد، دو شتر آوردند و هر پای «سمیّه» را به یك شتر بستند و شترها را در جهت مخالف هم حركت دادند. آن بانوی شجاع دو نیمه شد و به شهادت رسید (2) و به آرزوی خود كه پیوستن به همسر شهیدش، «یاسر» بود، نایل آمد.
پی‌نوشت‌ها:
1. جهاد با نفس، ج3، ص 139.
2. سفینةالبحار، ج1، ص 664.
شیرازی، علی؛ (1394)؛ زنان نمونه، قم: مؤسسه بوستان كتاب (مركز چاپ و نشر تبلیغات اسلامی)، چاپ هشتم.
