نویسنده: علی شیرازی
«فاطمه كُبری» (دختر امام حسین (علیه السلام))، در علم، عبادت و معنویت مقام بالایی داشت. وی، پیوست شب زنده دار و روزه دار بود (1) و از زنان زاهد، مجاهد و نمونه محسوب می‌شد.
ایشان به همراه همسرش، «حسن مُثنّی» (فرزند امام حسن مجتبی (علیه السلام))، در كربلا حضوری فعّال داشت و شاهد مصایب دردناك عاشورا بود.
هنگام هجوم وحشیانه‌ی امویان به خیمه‌ها، فاطمه مورد هجوم و غارت قرار می‌گیرد و گوشواره‌هایش را وحشیانه از گوشش به در می‌آورند. (2)
این سختی‌ها و شكنجه‌ها، نتوانست از روحیه‌ی قوی و شجاعت كم نظیر فاطمه بكاهد. او دختر حسین (علیه السلام) و خواهر زاده‌ی زینب است. او پیام رسان عاشورا است و باید همچون دختر علی (علیه السلام)، پایه‌های كاخ ستمگران را در هم فرو ریزد. از این رو در مركز قدرت «عبیدالله» (كوفه) با خطبه‌ای غرّا، ستم بنی امیه را افشا می‌كند (3) و به دنیا پرستان می‌فهماند كه خون حسین در رگ‌های فاطمه‌اش، جوشان است.
پس از عاشورا، ولیدبن عبدالملك مروان، همسر فاطمه را مسموم می‌كند و به شهادت می‌رساند. آن شهید بزرگوار را كه از مجروحین حادثه‌ی كربلا است، در قبرستان بقیع به خاك می‌سپرند. (4)
چون فاطمه شدیداً به همسرش وفادار بود، روی قبر شوهر خود خیمه‌ای برپا می‌كند و به مدت یك سال به سوگواری می‌پردازد، روزه می‌گیرد و شب زنده داری می‌كند.
پس از آن با عبدالله بن عمروبن عثمان بن عفان ازدواج می‌كند. (5) سرانجام در سن نود سالگی و در سال 110 هجری، به دیدار حق می‌شتابد و در «مصر» به خاك سپرده می‌شود.
پی‌نوشت‌ها:
1. الفصول المهمه، ص 154.
2. فاطمه بنت الحسین (علیه السلام)، ص 45.
3. احتجاج طبرسی، ج2، ص 27.
4. ریاحین الشریعه، ج3، ص 283.
5. اعلام النساء، ص 515.
شیرازی، علی؛ (1394)؛ زنان نمونه، قم: مؤسسه بوستان كتاب (مركز چاپ و نشر تبلیغات اسلامی)، چاپ هشتم.
