بگريست ابر تيره به دشت اندر
بگريست ابر تيره به دشت اندر
شاعر : ملک الشعرا بهار
وز کوه خاست خندهي کبک نر |
|
بگريست ابر تيره به دشت اندر |
ابر سيه چو رايت اسکندر |
|
خورشيد زرد چون کله دارا |
بر دوش نارون، سلب قيصر |
|
بر فرق ياسمين، کله خاقان |
بلبل به ناي برده يکي مزمر |
|
قمري به کام کرده يکي بربط |
لاله به کف نهاده ز نو ساغر |
|
نسرين به سر ببسته ز نو دستار |
در موکبش بهار خوش دلبر |
|
نوروز فر خجسته فراز آمد |
اين يک طراز گلشن و دشت و در |
|
آن يک طراز مجلس و کاخ بزم |
اين باغ را بسازد چون کشمر |
|
آن بزم را طرازد چون کشمير |
وز روي گل به لطف کشد معجر |
|
هر بامداد، باد برآيد نرم |
چون خوبرو عروس بر شوهر |
|
خوي کرده گل ز شرم همي خندد |
چون آفتاب سر زند از خاور |
|
بر خار بن بخندد و سيصد گل |
آنگه کشان پذيره شود مادر |
|
مانند کودکان که فرو خندند |
اکنون همي ز خاک برآرد سر |
|
قارون هر آنچه کرد نهان در خاک |
لل همي بغلتد در فرغر |
|
زمرد همي برآيد از هامون |
باغ از شکوفه چون فلک از اختر |
|
پاسي ز شب چو درگذرد گردد |
هر صبح کفتاب کشد خنجر |
|
برف از ستيغ کوه فرو غلتد |
|