امروزه، ارتباط با جهان و به عبارتی دیگر حضور در جهان، واقعیت و البته هدفی مهم در عرصه فرهنگی به شمار می آید. اهمیت بسیار ویژه ارتباطهای فرهنگی در محیط جهانی، در بیشتر کشورها به قصد تدارک انتقال اندیشه و فرهنگی خود به جهانیان صورت می گیرد. اصلی ترین نمود فرهنگ و یکی از ارکان مهم هویت فرهنگی، زبان یا زبان و ادب آن فرهنگ است. انتقال زبان و ادب یک کشور که به شیوه های مختلف صورت می گیرد، انتقال روح، درک و هویت اجتماعی افراد آن کشور، به فراسوی حصار مرزهای زبانی است.
بی شک بردن متن به جهان، به تغییر جهان متن و اصلاح و تکامل آن می انجامد که البته رسیدن به این اصل، مستلزم ترجمه آثار یک زبان به زبانهای دیگر است و نهادهای مسئول و مرتبط باید با ترجمه آثار زبانی خود، بر شمار مخاطبان آن آثار و به تبع آن، مخاطبان آن فرهنگ بیفزایند. امروزه بهترین و رایج ترین روش انتقال معانی و اطلاعات، فضای مجازی است که با کمترین هزینه و در سریع ترین زمان، امکان تبادل و تعامل با جهان را فراهم می سازد و این خود فرصتی برای مسئولان و نهادهای مسئول از جمله: فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شورای گسترش زبان و ادب فارسی، انجمن ترویج زبان و ادب فارسی و هم چنین مجلات و مقالات دانشگاهی و غیردانشگاهی و... است تا با ترجمه فعالیت‌های خویش، به زبانهای پرکاربرد دنیا، به معرفی و انتقال ادب و فرهنگی ایران - اسلامی دست یابند. امری که در بیشتر کشورها توسط نهادهای مسئول انجام شده، و بخش ترجمه و زبانهای خارجی را در فضای مجازی راه اندازی کرده و به زبان و ادب خود هویت جهانی بخشیده اند.
با بررسی نقش متولیان و نهادهای مسئول و مربوط به حفظ، انتقال و گسترش زبان و ادب فارسی در فضای مجازی، می بینیم که زبان و ادب فارسی، علی رغم آن که دربردارنده عناصر ماهوی فرهنک والای ایرانی اسلامی است ،متاسفانه به دلیل کم توحهی و برنامه ریزی نادرست، در امر ترجمه، نقش درخوری در محیط بین المللی و جهانی ایفا نمی کند. حال آن که در مقایسه ای اجمالی با دیگر زبان های منطقه و جهان، ترجمه کارهای متولیان و نهادهای مذکور، تنها به دو زبان عربی و انگلیسی، می تواند تا حدودی به انتقال فرهنگ و هویت بخشی به آن در عرصه فراملی، و نیز شناسنامه دار کردن زبان و ادب ایران بیانجامد. پژوهش حاضر با بررسی شیوه های انتقال زبان وادب یک ملت به زبانهای دیگر در فضای مجازی، به آسیب شناسی نهادهای برجسته متولی زبان وادبیات فارسی در ایران پرداخته و خواهد کوشید راهکارهایی را در این راستا پیشنهاد و ارایه کند.
تا چند سال پیش، رسانه ها به ویژه تلویزیون، از جمله عامل از هم پاشیدگی و دور کردن اعضای خانواده از یکدیگر شناخته می شدند. چرا که اعتقاد بر آن بود که این رسانه به واسطه جذابیت هایی که دارد، سبب شده است تا افراد خانواده علاوه بر آن که ساعات زیادی را صرف دیدن برنامه‌های مختلف آن می کنند، حتی هنگام تماشای سریال های خانوادگی که همه افراد خانواده دور هم هستند، تمام نگاه ها و توجهات، تنها بر صفحه تلویزیون باشد. امروزه این نگاه و توجه، معطوف به حضور در دهکدهای جهانی تحت عنوان «اینترنت» شده است. فضایی مجازی که، بدون این که فرد خود متوجه باشد، ساعتها غرق در آن می شود. به طوری که خواب، خوراک، تفریح، دید و بازدید و... که زمانی برای فرد بسیار مهم جلوه مینمود، ارزش خود را از دست می دهد. بر این اساس، پژوهش حاضر به منظور بررسی سبک زندگی کاربران فضاهای مجازی انجام شده است. روش تحقیق توصیفی (پیمایشی) بوده است و جامعه آماری آن را ۱۱۸ نفر از کاربران فضاهای مجازی که به شیوه نمونه گیری گلوله برفی انتخاب شده اند، تشکیل داده اند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه محقق ساخته ۲۳ سؤالی است. نتایج بدست آمده نشان میدهد که کاربران فضاهای مجازی، به دلیل استفاده بیش از حدشان از فضای مجازی و غرق شدن طولانی مدت در آن، کنترلی بر عادات غذایی، فعالیت های فیزیکی، خواب و استراحت، مصرف دخانیات و استرس در خود ندارند. با توجه به مطالعات سازمان جهانی بهداشت در سال (۲۰۰۹) که بیان نموده است کیفیت و سلامت زندگی فرد، وابسته به رفتار و سبک زندگی اوست، لازم است تا نه تنها از دوره های اولیه ورود کودکان به نظام آموزشی، حتی در مراحل بعدی که فرد وارد نظام آموزشی بزرگتری تحت عنوان دانشگاه می گردد، شیوه زندگی سالم و چگونگی برقراری تعادل بین امور زندگی، از طریق برنامه ریزی صحیح، به افراد آموزش داده شود.
منبع: فضای مجازی و هویت، دکتر شقایق حیدری، انتشارات تمدن ایرانی، چاپ دوم، تهران، 1394
