رادیو موج - کوتاه خارجی، منبع عمده کسب اطلاعات در مورد جهان بیرونی و رخدادهای داخلی محسوب می شد. شبکه بی بی سی، و ویس آو آمریکا، رادیو آسیای آزاد (تحت حمایت ایالات متحده) و ایستگاه اپوزیسیون در نروژ و صدای دموکراتیک برمه، با استفاده از خبرنگاران تبعیدی به تایلند، شنوندگان برمه ای را هدف برنامه های خود قرار می دادند. اما، در صورتی که ثابت می شد شهروندان به رادیوهای بیگانه گوش می دهند، برای آنان مجازات هایی در نظر گرفته می شد. دسترسی به اینترنت شدیدا توسط حکومت کنترل می شد. این دسترسی، خصوصا به واسطه زیرساخت ضعیف ارتباط تلفنی و ذخیره اندک برق محدودتر نیز می شد. این موارد تنها مثال های موجود کنترل امواج توسط دولت نسیتند. هر چند که برمه یک مورد شاخص در این زمینه است و در گزارش خانه آزادی و گزارشگران بدون مرز، همواره، نزدیک به قسمت پایین فهرست رتبه بندی سالانه جهانی آزادی مطبوعات قرار می گیرد، اما، ناظران حقوق بشر بیان می کنند که بسیاری از دیگر کشورها نیز معمولا روزنامه نگاران مستقل را سرکوب کرده و به دستکاری و تحریف گزینشی اخبار به نفع خود می پردازند و انتقاد از رژیم را در رسانه‌ها محدود می کنند.
چین و روسیه موارد دیگری (البته در مقیاس ضعیف‌تر) از این موضوع هستند. این کشورها به طور گسترده به لحاظ اقتصادی در بازارهای جهانی ادغام شده اند. این دو کشور دارای زیرساخت های ارتباطی فراملی توسعه یافته ای هستند؛ آنان قدرت های عمده ای در بحث نهادهای حکمرانی چند جانبه هستند. اما، آزادی رسانه‌ها در این کشورها بسیار اندک است. برای مثال، چین طی دهه ۱۹۹۰ با کاهش سوبسیدهای دولتی به لیبرال سازی بازار رسانه‌ها دست زد، به طوری که ناشران نیاز به جذب خوانندگان پیدا کردند و بنابراین، تبلیغات تجاری به لحاظ مالی ارزشمند باقی ماند. با این وجود، کمیته حمایت از روزنامه نگاران ، ( که سازمانی غیرانتفاعی در نیویورک است)، ادعا می کند که چین، بزرگترین زندان روزنامه نگاران در جهان است و محدودیت های جدی برای گزارش موضوعات سیاسی حساس مانند تضاد قومی و مذهب اعمال می کند. به عنوان مثال، دولت در مارس ۲۰۰۸ از ورود، روزنامه نگاران خارجی که سعی در پوشش خبری قیام مردم تبت داشتند، جلوگیری کرد. محدودیت های شدید بر امواج رادیو و تلویزیون به واسطه نظارت دولتی تلویزیون مرکزی چین یعنی CCTV (تنها تلویزیون ملی) تداوم یافت. این تلویزیون ۱۶ کانال عمده داشت و به عنوان یک وزارت خانه کوچک در درون سیستم مدیریت دولتی رادیو، فیلم و تلویزیون عمل می کرد. حکومت مرکزی و رهبری حزب کمونیست. مالکیت و نظارت بر آژانس خبری سین هوا.
رادیو بین المللی چین، تلویزیون مرکزی چین، روزنامه گوانگ مینگ دایلی و پیپلز دایلی را بر عهده داشت. پیام رسانی متنی منبع مهم و در حال رشدی در بحث ارتباطات بین فردی است، اما، حکومت از تکنولوژی پیچیده ای استفاده می کند و برآورد می شود ۳۰ هزار پلیس سایبری به نفوذ و سانسور موضوعات حساس در ایمیل های افراد و اینترنت (مثلا وب - سایتهای مربوط به حقوق بشر) از طریق دیوارهای آتش، سخت افزارهای مسدود کننده فیلترهای نرم افزاری و دسترسی محدود می پردازند. پکن نیز به شدت به مجازات و زندانی کردن مخالفان سایبری خود می پردازد. در حالی که حزب کمونیست به دنبال حفظ نظارت داخلی شدید است، اما، با چندین چالش روبه رو است. به ویژه، چین با میزبانی بازی های المپیک ۲۰۰۸ پکن، خواهان تقویت عرق ملی و تصور مثبتی از خود در سطح جهان به عنوان یک اقتصاد جهانی نوظهور بود، اما این رخداد به فعالان فرصتی بخشید تا مسائل حقوق بشر برای اقلیت های قومی در تبت و سایر مناطق را به گوش همگان برسانند. در روسیه نیز، همانگونه که بسیاری از ناظران بیان کرده اند؛ با وجود اینکه اشکال قدیمی سانسور و نظارت دولتی آشکار، دیگر قدرت سابق را ندارند، اما این کشور در سالهای اخیر، محدودیت های فزاینده ای بر رسانه‌های مستقل اعمال کرده است؛ محدودیت هایی مانند اشکال ظریف ارعاب و آزار و اذیت روزنامه نگاران و نیز سوگیری به نفع حکومت در اخبار انتخاباتی در تلویزیون از آن جمله هستند. روسیه و چین پتانسیل بازتر شدن در برابر جریان‌های اطلاعاتی فرامرزی، به ویژه از طریق افزایش فرصتهای تجارت و مسافرت های بین المللی را دارند، اما. محدودیت های داخلی جدی بر کانال های رسانه‌ای عمده که اطلاعات مربوط به جهان را پخش می کنند، همچنان باقی خواهد مانده است.
جدایی از شبکه‌های ارتباطی بین المللی تنها محصول سرکوب دولت‌ها نیست. برخی دموکراسی های فقیر مانند مالی، غنا و بنین دارای مطبوعات مستقل متعددی هستند و محدودیت۔ های اندکی بر روزنامه نگاران اعمال می کنند، اما، دسترسی همگانی به شبکه ارتباطات جمعی نیز در این کشورها در سطح پایین قرار دارد. برای مثال در کشور مالی، آزادی مطبوعات توسط قانون اساسی تضمین شده است و تحلیلگران گزارش می دهند که این امر، عموما در عمل نیز مورد احترام حکومت دموکراتیک این کشور هست. بیش از ۴۰ مجله و روزنامه خصوصی با زبانهای فرانسوی، عربی و زبان های محلی در کشور مالی منتشر می شود و علاوه بر، ۱۲۵ ایستگاه رادیویی تجاری و محلی و رادیو و تلویزیون دولتی، امکان دسترسی به ایستگاه های تلویزیونی کابلی و ماهواره ای چند کانالی نیز از طریق اشتراک را فراهم می کنند. رادیوهای بادی رایگان برای مقاصد و پروژه های توسعه ای مانند پخش اطلاعاتی در مورد برنامه تنظیم خانواده و برنامه های زیست محیطی، در بین مردم این کشور توزیع شده اند. کمتر از نیمی از جمعیت بزرگسال این کشور، «باسواده است که همین امر سبب کاهش میزان مطالعه و تیراژ روزنامه‌ها می شود. کشور مالی حدود ۱۰۰ هزار خط تلفن زمینی و سلولی دارد، اما هزینه مخابرات بالا است، پوشش جغرافیایی این ارتباطات نیز ضعیف و مسافت۔ ها زیاد هستند. کسانی که در مالی زندگی می کنند مانند مردم کشورهای بنین و بوتسانا، «در نظر» رسانه‌های خبری نسبتا آزادی دارند، اما در عمل»، دسترسی همگانی به واسطه فقدان زیرساخت پایه برای ارتباطات جمعی و تکنولوژی های اطلاعاتی جدید، شدیدا محدود می شود. مردم، سطح اتصال به اینترنت، دسترسی به پخش ماهواره ای و کابلی و مخابرات بسیار محدودی دارند.
منبع: جهانی شدن و تنوع فرهنگی، پیپا نوریس و رونالد اینگلهارت، ترجمه: عبدالله فاضلی و ساجده علامه،190-186، چاپ و نشر سپیدان، تهران، چاپ اول، ۱۳۹۵
