بايد اعتراف کرد که امروزه، مسيرياب ها ( روترها) به يکي از ارکان مهم اتصال هر نوع شبکه ( اعم از داخلي و اينترنت ) مبدل شده اند. براي درک اين اهميت بايد بدانيد که روترها در مسير اتصال کامپيوترهاي فرستنده و گيرنده قرار گرفته و اطلاعات را به گونه اي هدايت و راهنمايي مي کنند که هرچه سريعتر و از مسير مناسب تري به مقصد برسد. به عنوان مثال شايد جالب باشد که بدانيد، يک بسته اطلاعاتي در اينترنت، هنگامي که از کامپيوتر فرستنده صادر مي شود، در مسير سفر خود براي رسيدن به مقصد، شايد به ده ها روتر برخورد کرده و حتي ممکن است که در قسمتي از اين مسير نابود شده و به مقصد نرسد. براي درک بهتر مهمترين وظايف يک مسيرياب، آنها را افسران راهنمايي بر سر چهارراه ها فرض کنيد که با کسب اطلاع از مقصد شما و دانستن وضعيت فعلي ترافيک خيابان ها، مسير خلوت و مناسبي را براي رسيدن به مقصد ارائه مي کنند. خب همانطور که ملاحظه مي کنيد، نام در نظر گرفته شده براي روترها، متناسب با کاري است که آنان انجام مي دهند.
انواع روتر
روترها را مي توان به دو گروه عمده سخت افزاري و نرم افزاري تقسيم نمود.
روترهاي سخت افزاري
سخت افزارهايي هستند که نرم افزارهاي خاص توليد شده توسط توليد کنندگان را اجرا مي نمايند ( در حال حاضر صرفاً به صورت Black Box به آنان نگاه مي کنيم). ضمناً نرم افزارهاي مذکور، قابليت مسيريابي را براي روترها فراهم نموده تا آنان مهمترين و شايد ساده ترين وظيفه خود که ارسال داده از يک شبکه به شبکه ديگر است را به خوبي انجام دهند. لازم به اشاره است که اکثر شرکت ها، روترهاي سخت افزاري را به علت سرعت و اعتماد پذيري بيشتر، به روترهاي نرم افزاري ترجيح مي دهند.
روترهاي نرم افزاري
اين گونه روترها داراي عملکردي مشابه با روترهاي سخت افزاري بوده و مي توانند يک سرويس دهنده NT (مانند Windows 2003) يا Netware و يا لينوکس باشند. در نظر داشته باشيد که تمامي سيستم هاي عامل شبکه اي مطرح در دنيا، داراي قابليت هاي روتينگ هستند. البته ناگفته نماند که در بسياري موارد، از روترها به عنوان فايروال و يا Gateway اينترنت ، استفاده مي گردد که همين مسئله يکي از مهمترين تفاوت هاي موجود بين روترهاي نرم افزاري و سخت افزاري بوده و به همين جهت در اکثر موارد نمي توان يک روتر نرم افزاري را جايگزين سخت افزاري آن نمود. زيرا روترهاي سخت افزاري داراي سخت افزار لازم و از قبل تعبيه شده اي مي باشند که به آنان امکان اتصال به يک لينک خاص WAN ( از نوع Frame Relay، ISDN و يا ATM ) را خواهد داد. يک روتر نرم افزاري ( نظير سرويس دهنده ويندوز) داراي تعدادي کارت شبکه است که هريک از آنان به يک شبکه LAN متصل شده و ساير اتصالات به شبکه هاي WAN از طريق روترهاي سخت افزاري ، انجام مي گيرد. حال با کسب اطلاعات اوليه در مورد مسيرياب ها، در ادامه مقاله به معرفي و بررسي شرايط استفاده عملي از آنها مي پردازيم.
اتصال دو شبکه و ارتباط به اينترنت با روتر
فرض کنيد که از يک روتر ( مطابق تصوير زير) به منظور اتصال دو شبکه LAN به يکديگر و اينترنت، استفاده شده است. در اين شرايط هنگامي که روتر، داده اي را از طريق يک شبکه LAN و يا اينترنت دريافت مي نمايد، پس از بررسي آدرس مبداء و مقصد، داده دريافتي را براي هريک از شبکه ها و يا اينترنت ارسال مي نمايد. در واقع روتر استفاده شده در اين تصوير، شبکه را به دو بخش متفاوت و کاملاً مجزا تقسيم نموده که هر شبکه داراي يک هاب بوده که تمامي کامپيوترهاي موجود ، به آن متصل شده اند. علاوه بر موارد فوق، روتر استفاده شده ، داراي اينترفيس هاي لازم به منظور اتصال هر شبکه به آن است و از يک اينترفيس ديگر به منظور اتصال به اينترنت، استفاده مي نمايد.
استفاده از روتر در شبکه LAN
فرض کنيد از يک روتر ( مطابق تصوير زير) در شبکه LAN استفاده شده است. در اين مدل، هريک از دستگاه هاي موجود در شبکه، با روتر همانند يک Gateway برخورد مي نمايند. بدين ترتيب ، هريک از ماشين هاي موجود بر روي شبکه LAN که قصد ارسال يک بسته اطلاعاتي به اينترنت و يا هر محلي خارج از شبکه LAN را داشته باشند، بسته اطلاعاتي مورد نظر را براي Gateway ارسال نموده و اين روتر نرم افزاري، عمل ارسال داده را با توجه به اين آگاهي انجام مي دهد.
اتصال دو دفترکار توسط روتر
روترها به منظور اتصال دو دفتر کار يک سازمان ( به عنوان مثال دفتر تهران و شيراز) نيز مورد استفاده قرار مي گيرند که هر کدام براي اين منظور، با استفاده از يک پروتکل WAN نظير ISDN به يکديگر متصل مي گردند. از اينرو با استفاده از يک کابل که توسط ISP مربوطه ارائه مي گردد،عملا امکان اتصال به اينترفيس WAN روتر فراهم شده و سيگنال از آنجا مستقيماً به شبکه ISP مربوطه رفته و طرف ديگر آن، به اينترفيس WAN روتر ديگر متصل مي شود. همچنين روترها، قادر به حمايت از پروتکل هاي WAN متعددي نظير HDLC، Frame Relay، ATM و يا PPP مي باشند.
مهمترين ويژگي هاي يک روتر
دستگاه هاي لايه سوم ( مدل مرجع OSI ) هستند.
ماداميکه برنامه ريزي نگردند، امکان توزيع داده را نخواهند داشت.
اکثر آنها داراي سيستم عامل اختصاصي خاص خود مي باشند.
روترها از پروتکل هاي خاصي به منظور مبادله اطلاعات ضروري خود ( منظور داده نيست) استفاده مي نمايند.
سخن پاياني
امروزه فعاليت هاي مربوط به شبکه، از جمله پردرآمدترين شاخه هاي IT در دنيا محسوب مي شود. ضمن اينکه در صورت تمايل به بررسي و کسب دانش دقيق تر در رابطه با موارد مطروحه، مي توانيد دوره هاي Network+ و CCNA ( جهت شروع شناخت روترهاي سيسکو و پيکربندي آنها ) را پيگيري نموده و در اين خصوص به يک متخصص مبدل شويد.
منبع:دانش و کامپيوتر،شماره 87/خ
