دوش مي‌آمد و رخساره برافروخته بود

تا کجا باز دل غمزده‌اي سوخته بود دوش مي‌آمد و رخساره برافروخته بود جامه‌اي بود که بر قامت او دوخته بود رسم عاشق کشي و شيوه شهرآشوبي
سه‌شنبه، 11 خرداد 1389
تخمین زمان مطالعه:
موارد بیشتر برای شما
دوش مي‌آمد و رخساره برافروخته بود
دوش مي‌آمد و رخساره برافروخته بود
دوش مي‌آمد و رخساره برافروخته بود

شاعر : حافظ

تا کجا باز دل غمزده‌اي سوخته بود دوش مي‌آمد و رخساره برافروخته بود
جامه‌اي بود که بر قامت او دوخته بود رسم عاشق کشي و شيوه شهرآشوبي
و آتش چهره بدين کار برافروخته بود جان عشاق سپند رخ خود مي‌دانست
که نهانش نظري با من دلسوخته بود گر چه مي‌گفت که زارت بکشم مي‌ديدم
در پي اش مشعلي از چهره برافروخته بود کفر زلفش ره دين مي‌زد و آن سنگين دل
الله الله که تلف کرد و که اندوخته بود دل بسي خون به کف آورد ولي ديده بريخت
آن که يوسف به زر ناسره بفروخته بود يار مفروش به دنيا که بسي سود نکرد
يا رب اين قلب شناسي ز که آموخته بود گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان حافظ


ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
مقالات مرتبط
موارد بیشتر برای شما