اشک هاي زير چادر

به مناسبت روز دختران
 

مردمان شهر را آدم به آدم مي شمارم
آشنا تر از پدر، از مادري، از هر که دارم
سال ها دنبال مرواريد بودم در بيابان
بي خبر از اينکه اقيانوس دارم در کنارم
تا نيفتد ديده نامحرمان بر رازهايم
دوست دارم زير چادر اشک هايم را ببارم
خسته از تاريکي ام، از خويش، از محبوبه شب
نام خود را با شما خورشيد گردان مي گذارم
من جوان و ظهر تابستان و داغي در نهانم
برف مي بارد، ولي برگيسوان سوگوارم
تا کسي غير تو روحم را چنين عريان نبيند
کاش پايان مي گرفت اين گريه بي اختيارم
منبع:ماهنامه طوبي شماره 36
/ن