در جستجوي دندان از دست رفته
گفتگو با دكتر سيد مهدي جعفري*
گفته‌اند چاره کارتان فقط ايمپلنت است. حالا مي‌خواهيد ايمپلنت دنداني بگذاريد. اما نمي‌دانيد بر اساس چه معيارهايي ايمپلنت مناسب خودتان را انتخاب كنيد.
اگر اين مشکل، مشکل شما هم هست، گفتگوي ما را با دكتر سيد مهدي جعفري، متخصص جراحي فك و صورت و عضو هيات علمي دانشكده دندانپزشكي دانشگاه آزاد اسلامي، بخوانيد.
پس اين‌طور که شما مي‌فرماييد، ايمپلنت‌ها شبيه هم هستند.
بله؛ ولي در تغييراتي که روي سطح آنها صورت گرفته، با يکديگر متفاوت هستند. ايمپلنت‌هاي اوليه، استوانه‌اي بودند. بعد تبديل به لوله‌هاي سوراخ‌دار (معروف به سبد توخالي) و بعد تبديل به پيچ شدند که فقط روي ماشين تراش از بريدن و به شکل پيچ درآوردن مفتول تيتانيوم به دست مي‌آمدند و سطح آنها نيمه‌صيقلي بود که عملا چيزي حدود 30 تا 35 درصد از سطح تماس آنها با استخوان يکدست مي‌شد. بعدا به کمک روش‌هاي مختلف، سطح پيچ‌ها را زبر و خشن مي‌کردند تا ميزان چسبندگي آنها با استخوان بيشتر شود. اين عمل ميزان يکپارچه‌شدن سطح استخواني در تماس با ايمپلنت را به ميزان 70 تا 75 درصد افزايش داد که موفقيت بزرگي بود. امروزه بعضي از سازندگان ايمپلنت به کمک تکنولوژي‌هاي خاص، موفق به قرار دادن مواد يا پوشش‌هاي خاصي روي سطح خارجي دنده‌هاي پيچي شده‌اند که روند يکپارچگي با استخوان را تسريع مي‌کند. البته بعضي از اين پوشش‌ها مثل هيدروکسي آپاتيت کلسيم چندان نتيجه مثبتي نداشته‌اند.
/ع
گفته‌اند چاره کارتان فقط ايمپلنت است. حالا مي‌خواهيد ايمپلنت دنداني بگذاريد. اما نمي‌دانيد بر اساس چه معيارهايي ايمپلنت مناسب خودتان را انتخاب كنيد.
اگر اين مشکل، مشکل شما هم هست، گفتگوي ما را با دكتر سيد مهدي جعفري، متخصص جراحي فك و صورت و عضو هيات علمي دانشكده دندانپزشكي دانشگاه آزاد اسلامي، بخوانيد.
آقاي دکتر! در يکي از گفتگوهايمان، پيشنهاد داديد که يک جلسه درباره معيارهاي انتخاب ايمپلنت جايگزين دنداني مناسب براي خوانندگان توضيحاتي بدهيد. انگيزه‌تان از طرح اين مبحث چيست؟
يعني براي درمان ايمپلنت، دندان‌پزشک عمومي يا متخصص تفاوتي ندارند؟
اگر موافق باشيد، برگرديم به بحث خودمان. آيا بيماران بايد از دندان‌پزشک خودشان در مورد نوع ايمپلنتي که براي آنها گذاشته مي‌شود، سوال کنند؟
کجاي اين سوال اشکال دارد؟
پس اين‌طور که شما مي‌فرماييد، ايمپلنت‌ها شبيه هم هستند.
بله؛ ولي در تغييراتي که روي سطح آنها صورت گرفته، با يکديگر متفاوت هستند. ايمپلنت‌هاي اوليه، استوانه‌اي بودند. بعد تبديل به لوله‌هاي سوراخ‌دار (معروف به سبد توخالي) و بعد تبديل به پيچ شدند که فقط روي ماشين تراش از بريدن و به شکل پيچ درآوردن مفتول تيتانيوم به دست مي‌آمدند و سطح آنها نيمه‌صيقلي بود که عملا چيزي حدود 30 تا 35 درصد از سطح تماس آنها با استخوان يکدست مي‌شد. بعدا به کمک روش‌هاي مختلف، سطح پيچ‌ها را زبر و خشن مي‌کردند تا ميزان چسبندگي آنها با استخوان بيشتر شود. اين عمل ميزان يکپارچه‌شدن سطح استخواني در تماس با ايمپلنت را به ميزان 70 تا 75 درصد افزايش داد که موفقيت بزرگي بود. امروزه بعضي از سازندگان ايمپلنت به کمک تکنولوژي‌هاي خاص، موفق به قرار دادن مواد يا پوشش‌هاي خاصي روي سطح خارجي دنده‌هاي پيچي شده‌اند که روند يکپارچگي با استخوان را تسريع مي‌کند. البته بعضي از اين پوشش‌ها مثل هيدروکسي آپاتيت کلسيم چندان نتيجه مثبتي نداشته‌اند.
آيا بيماران بايد در مورد طول و قطر فيکسچر هم سوال کنند؟
پي نوشت ها :
*متخصص جراحي فك و صورت
منبع: www.salamat.com/ع
