هم از روي دين و هم از روي دنيي | | دو عيدست ما را ز روي دو معني |
مبارک دگر عيد قربان و اضحي | | همايون يکي عيد تشريف سلطان |
خداوند ما را ز ايزد تعالي | | به صد عيد چونين فلک باد ضامن |
اميري به صورت اميري به معني | | امير اجل فخر دين بوالمفاخر |
چو پيش زمرد بود چشم افعي | | به پيش کف راد او فقر و فاقه |
که در سايهي عدل او ساخت ماوي | | نتابد بر آن آفتاب حوادث |
و يا کلک تو نايب چوب موسي | | ايا دست تو وارث دست حاتم |
دهد دهر بر احتشام تو فتوي | | کند چرخ بر احترام تو محضر |
ز عدل تو بر دست ظلمست حني | | ز امن تودر پاي فتنه است بندي |
کشد بر خط رزق جود تو اجري | | شود بر خط عز جاه تو ضامن |
فرود آمد از آسمان باز عيسي | | ز عدلت زمين است چونان که گويي |
دهد عزمت اندر بلا من و سلوي | | دهد حزمت اندر وغا امن و سلوت |
که آيد ازو لازم احياء موتي | | صرير قلمهاي تو نفخ صورست |
به تن هست لاغر وزو ملک فربي | | به لب هست خاموش وزو عقل گويا |
بود آب تيغ ترا روح مجري | | نهد کشت قدر ترا ماه خرمن |
مزاج عدو چون به گرمي زدفلي | | ز آب حسامت به سردي ببندد |
عجب نيست آن خاصيت زاب کسني | | به سبزي و تلخي چون کسني است الحق |
چنانست چون طورگاه تجلي | | دل حاسد از باد عکس سنانت |
که گويد چنين مصلحت هست ياني | | چو تو حکم کردي قضا هم نيارد |
چه از روي فرمان چه از روي تقوي | | اشارات تو حکمهائيست قاطع |
چه سلطان اعظم چه دستور اعلي | | به تشريف و انعام اگر برکشيدت |
به انعام اين جز تو کس نيست اولي | | به تشريف آن جز توکس نيست درخور |
کنم نثري آغاز يا شعري انشي | | چو من بنده در وصف انعام و شکرت |
کشد در مديح تو شعرم به شعري | | رسد در ثناي تو نثرم به نثره |
ز نعمت تو رفعت ز مدح تو فخري | | عروسان طبعم کنند از تفاخر |
چو پيدا کنم حاجتي گويي آري | | چو انشا کنم مدحتي گويي احسنت |
در احسنت مضمر دوصد گونه حسني | | درآريت مدغم دو صد گونه احسان |
چو مدحت همي بايدم کرد باري | | روا نيست در عقل جز مدحت تو |
کند بر جهان سعد چون نحس املي | | الا تا که دوران چرخ مدور |
که باشد ز دوران چرخت تمني | | همه سعد و نحس فلک باد چونان |
به قصرت تولاي ايوان کسري | | به قدرت مباهات اجرام گردون |