با تو همه در راه هواخواهي | | اي برده ز شاهان سبق شاهي |
هم وهم ترا از عدم آگاهي | | هم فتح ترا بر عدد افزوني |
گيتي که تو پيروزترين شاهي | | واثق شده بر فتح نخستينت |
رنگ رخ ياقوت شود کاهي | | پاس تو گر انديشه کند در کان |
از نوبتي جاه تو خرگاهي | | گردون ز پي کسب شرف کرده |
شير فلک افتاده به روباهي | | در نسبت شير علم جيشت |
زجر تو فلک را ز ستم ناهي | | عدل تو جهان را به سکون آمر |
چون سايهي شمعست به کوتاهي | | در دور تو دست فلک جائر |
در حمله چپ و راستروي ماهي | | در حزم ره راستروي مهري |
در هرچه کني خالي از اکراهي | | قادر نبود فکرت و زين معني |
دارندهي بدخواه و نکوخواهي | | تا خارج حفظت نبود شخصي |
ار شکر ولينعمت افواهي | | افواه پر است از شکر شکرت |
يارب چه منزه که ز اشباهي | | محوست ز شبهت ورق امکان |
در گردن شب دست ز بيگاهي | | اي روز بدانديش تو آورده |
صد مرتبه هم مالي و هم جاهي | | من بنده که در يک نفسم دادي |
از خوف پريشاني و گمراهي | | اين حال که در بلخ کنون دارم |
آن مخطي کوتهنظر ساهي | | زين پيش اگرم وهم گمان بردي |
چون بط به طبيعت شدمي راهي | | به ز عبرهي جيحون نه به آموزش |
بگذشتمي اندر شکم ماهي | | تا در کنف حفظ تو چون يونس |
يوسف ز ميان دگران چاهي | | آري ز قدر شد نه ز بيقدري |
کارت همه آن باد که آن خواهي | | تا کار کس آن نيست که او خواهد |
تا عدل فزايي و ستم کاهي | | عمر تو و ملک تو در افزايش |