از حال به حالي شده وز خوي به خويي | | مهدي جهاني تو که دجال حوادث |
هرکس که اشارت کند امروز به سويي | | جز در جهت بارهي عدل تو نيفتد |
هر صادر و وارد که درآيند به کويي | | جز رحمت و انصاف تو همخانه نيابند |
آري نرسد ملک به هر گمشده جويي | | جستند و ز کان تو برآمد گهر ملک |
ليکن مثلست آنکه چناري و کدويي | | بدخواه تو خود را به بزرگي چو تو داند |
چون چار عيال آمده در طاعت شويي | | در نسبت فرمان تو هستند عناصر |
کو نيز در اين کوکبه دارد تک و پويي | | بيراي تو خورشيد نتابد غم او خور |
جايي که تو باشي که کند ياد چنويي | | با دست تو گر ابر نبارد کم او گير |
گفتند حديثيست محال از همه رويي | | گفتم که جهان جمله چو گوييست به صورت |
اندر خم چوگان مراد تو چو گويي | | المنة لله که همي بينمش امروز |
آن کرده ز خون حاصل هر معرکه جويي | | نصرت بهلب چشمهي شمشير تو بگذشت |
فرياد برآورد که سنگي و سبويي | | سقاي سر کوي امل خصم ترا ديد |
آن رنگ نيابد به از آن هيچ رکويي | | اي خصم ترا حادثه چون سايه ملازم |
مويي نبرد در مزه توييش به تويي | | حال بد بدخواه تو مانند پيازيست |
تا هست شب آبستن زشتي و نکويي | | تا هست فلک باعث نرمي و درشتي |
کاي ملک ترا عرصهي عالم سر کويي | | در ملک تو اوراد زبانها همه اين باد |
کارساز دولت و فرمانده عالم تويي | | اي خداوندي که مقصود بنيآدم تويي |
گر جهان داند وگرنه نقش اين خاتم تويي | | آفرينش خاتمي آمد در انگشت قضا |
اي ملکشاه معظم سور آن ماتم تويي | | ماتم سنجر اگر قتل ملکشه تازه کرد |
شاه ايران گر تويي داراي توران هم تويي | | ملک مشرق گر ترا شد ملک مغرب هم تراست |
شاه اعظم شان تست و خسرو اعظم تويي | | هرکه دارد از تو دارد اسم و رسم خسروي |
گم مکن انگشتري کاکنون بجاي جم تويي | | مور و مار و مرغ و ماهي جمله در حکم تواند |
شاه يوسف روي و موسي دست و عيسيدم تويي | | يوسف و موسي و عيسي نيستي ليک از ملوک |
خسروا در يک قبا صد رستم و حاتم تويي | | حمله بيشرک پذيري جمله بيمنت دهي |
زانکه اهل پادشاهي از بني آدم تويي | | پادشاه نسل آدم تا جهان باشد تو باش |
آنکه او را صبح رايت وز سحر پرچم تويي | | فايض است از رايت و از پرچمت صبح و سحر |
علو قدر تو برهان آسمان دعوي | | زهي ز روي بزرگي خلاصهي دنيي |
ز التفات تو خارج عداوت دنيي | | به اهتمام تو دايم عمارت عالم |
به امر و نهي امور جهان دهد فتوي | | تويي که مفتي کلک تو در شريعت ملک |
ز گرم و سرد نهان قضا کند انهي | | تويي که منهي راي تو بيوسيلت وحي |
به صدهزار زبان هم زمانه گفت آري | | سپهر گفت به جاه از زمانه افزوني |
شناسد آنکه تامل کند در اين معني | | چو کان عريق بود گوهرش نفيس آيد |
گهر محمد مسعود و کان علي يحيي | | کدام گوهر و کان عريقتر که بود |
از ملک تو تا ملک سليمان سرمويي | | اي ملک ترا عرصهي عالم سرکويي |
با حجت عدل تو ستم بيهده گويي | | بيموکب جاه تو فلک بيهده تازي |
حرفي نستد هيچ زباني ز گلويي | | خاقانت نخوام که سزاوار خطابت |
از سايهي خورشيد نه رنگي و نه بويي | | تو سايهي يزداني و بيحکم تو کس را |