اي به درگاه تو بر قصه‌رسان صاحب ري

اي به درگاه تو بر قصه‌رسان صاحب ري شاعر : انوري ره‌نشين سر کوي کرمت حاتم طي اي به درگاه تو بر قصه‌رسان صاحب ري سوي ايوان تو آورده به عليين پي اختران در هوس پايه‌ي اعلاي سپهر روي در راي تو آورده که وي شاهد وي و آسمان در طلب واسطه‌ي عقد نجوم قطب تدبير تو را عروه‌ي تقدير جدي فلک جاه ترا خارج عالم داخل وهم را پر ببرد حيرت و فکرت را پي جاه تست اي ز جهان بيش جهاني که درو باز اگر او کند اين لطف چه جعفر چه نبي چه نبي چون تو کني ياد پيمبر چه ابي...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

اي به درگاه تو بر قصه‌رسان صاحب ري

شاعر : انوري

ره‌نشين سر کوي کرمت حاتم طي		اي به درگاه تو بر قصه‌رسان صاحب ري
سوي ايوان تو آورده به عليين پي		اختران در هوس پايه‌ي اعلاي سپهر
روي در راي تو آورده که وي شاهد وي		و آسمان در طلب واسطه‌ي عقد نجوم
قطب تدبير تو را عروه‌ي تقدير جدي		فلک جاه ترا خارج عالم داخل
وهم را پر ببرد حيرت و فکرت را پي		جاه تست اي ز جهان بيش جهاني که درو
باز اگر او کند اين لطف چه جعفر چه نبي		چه نبي چون تو کني ياد پيمبر چه ابي
عقل داند که به جان زنده بود قالب حي		صاحب و صدر جهاني و جهان زنده به تست
که به تدبير برون برد خرابي از مي		ملک را راي تو معمور چنان مي‌دارد
نيز کس چهره‌ي خورشيد نبيند بي خوي		صبح را راي تو گر پرده‌ي کتمان بدرد
قصر ميمون ترا ناقص از آن گردد في		نيل خواهد رخ خورشيد مگر وقت زوال
عالم عافيت از دست حوادث شد طي		اندر آن معرکه گر حمله‌ي شبگير قضا
همتت دست ببر بر زد و گفتا که علي		چرخ مي‌گفت که برکيست تلافي وجود
آسمان گفت که خود را چکني رسواهي		خويشتن بر نظرت جلوه همي کرد جهان
در ازاي نظرت نسيه و نقدش لاشي		التفات تو عنان چست از آن کرد که بود
به وزارت که کند راي ترا قانع کي		به خلافت پدرت سر چو نياورد فرود
عقل صرفي که نظيرت ندهد مطلب اي		وحدت نوع تو بر شخص تو مقصور کند
گرچه در اصل کشيدند طراز بيدي		بر حواشي کمالات تو آيد پيدا
بر بدانديش تو ظاهر نشود رشد از غي		بر نکوخواه تو مشکل نشود وحي از خواب
زانکه غم در نفسش تعبيه دارد مه دي		قطره در چشم حسودت نشگفت ار بفسرد
کفن خود تند اين را به دهان آن از قي		دشمنت کرمک پيله است که بر خود همه سال
تا دهان نغمه بود چون به خروش آيد ني		تا زبان زخمه بود چون به حديث آيد عود
تا جهاني کمر امر تو بندند چو ني		سرو وش در چمن باغ معالي مي‌بال
داروي بازپسين باد برو يعني کي		در هر آن دل که ز اقبال تو درد حسدست