هوس کعبه و آن منزل و آنجاست مرا

شاعر : اوحدي مراغه اي

آرزوي حرم مکه و بطحاست مرا		هوس کعبه و آن منزل و آنجاست مرا
گر يک آهنگ درين پرده شود راست مرا		در دل آهنگ حجازست و زهي ياري بخت
شايد ار بگسلم اين بند که در پاست مرا		سرم از دايره‌ي صبر برون خواهد شد
آب زمزم همه در عين سويداست مرا		از خيال حجر اسود و بوسيدن او
ريگ آن باديه در ديده‌ي بيناست مرا		دل من روشن از آنست که از روزن فکر
از هواي دل آشفته که برخاست مرا		بر سر آتش سوزنده نشينم هردم
کز جهان نيست جزين مرتبه درخواست مرا		دلم از حلقه‌ي آن خانه مبادا محروم
خاک آن خانه و آن خانه خدا باش، اي دل		از هوي و هوس خويش جدا باش، اي دل
به در کعبه‌ي اسلام گذر بايد کرد		عمر بگذشت، ز تقصير حذر بايد کرد
تکيه بر گريه‌ي اين ديده‌ي‌تر بايد کرد		ناگزيرست در آن باديه از خشک لبي
سرمه‌وارش همه در ديده‌ي سر بايد کرد		گرد ريگي که از آن زير قدمها ريزد
خورد آن مرحله از خون جگر بايد کرد		آب و نان و شتر و راحله تشويش دلست
از خود و هستي خود جمله سفر بايد کرد		روي چون در سفر کعبه کنند اهل سلوک
از سر اين نخوت بيهوده بدر بايد کرد		سر تراشيدن و احرام گرفتن سهلست
با دل خويش به تقرير دگر بايد کرد		شرح احرام و وقوف و صفت رمي و طواف
بشناسد که سخن را بجزين رويي هست		هر دلي را که ز تحقيق سخن بويي هست
کام من ديدن کعبه است و به کامم برسان		يارب، امسال بدان رکن و مقامم برسان
عام گردان و بدان دولت عامم برسان		دولت وصل تو هرچند که خاصست، دمي
راه عشق تو، بدان قوت و کامم برسان		جز به کام مدد و عون تو نتوان آمد
به سر تربت اين صدر همامم برسان		صبرم از پاي درآمد، تو مرا دست بگير
به جمال رخ آن بدر تمامم برسان		چون هلال ار بپسندي که بمانم ناقص
صبح بيرون برو روزست به شمامم برسان		هندوي آن درم، ار خواجه جوازي بدهد
عرضه کن عجز و زمين بوس و سلامم برسان		گر بدان روضه گذارت بود، اي باد صبا
به نسيم خوش آن روضه در آييم ز خواب		بوي آن خاک دمي گر برهاند ز عذاب
شرک را گرد جهان خوار بگردانيده		اي رخت قبله‌ي احرار بگردانيده
بهر اقليم چو دينار بگردانيده		سکه‌ي شرع ترا قوت اين دين درست
در ميان بسته و زنار بگردانيده		کافران جمله ز شوق سر زلف تو کمر
عنکبوتي ز در غار بگردانيده		روز هجرت به لعاب دهنش خصم ترا
دست قهرت سر اغيار بگردانيده		سر عشقت دل عشاق به دست آورده
ز آب اين ديده‌ي بيدار بگردانيده		شوق ديدار تو دولاب فلک را هر شب
بوي زلف تو به گلزار بگردانيده		تحفه را هر سحري باد صبا از سر لطف
قصه‌ي يوسف مصري همه در چاه انداخت		«انااملح» که حديث تو در افواه انداخت
بت پرستان ختا روي به دين آوردند		بوي مشک از سر زلف تو به چين آوردند
در قمر وصمت نقصان مبين آوردند		آن عروسست کمالت که سر انگشتان
اي بسا صبح که از شام کمين آوردند		لشکر طره‌ي هندوي تو بر اهل ختا
رخنه در قيمت درهاي ثمين آوردند		تا حديث تو نمود اهل معاني را روي
مردم مکه، که در مهر تو کين آوردند		دلشان سخت و سيه چون حجراسود بود
خود چنينست، نگويم که: چنين آوردند		خفته‌ي عشق تو هر روز فزون خواهد شد
اندر آن شب که يراق تو به زين آوردند		برق دل گرم شد از غيرت و بگريست چو ابر
در دمي بود و از آن دم تو تواني گفتن		سر معراج ترا هم تو تواني گفتن
جز تو چيزي نشنيديم که آگاه بماند		آن شب از هر چه به زير فلک ماه بماند
حاصل آنست که در نيمه‌ي آن راه بماند		جبرييل ارچه در آن شب ز رفيقان تو بود
گشت حيران و در آن آخر بي‌کاه بماند		چون براق تو بديد آتش برق عظمت
رخت آن رقعه چو پرداخته شد شاه بماند		داشت هر رقعه وجود تو ز کثرت رختي
چون شجر سوخته شده «اني اناالله» بماند		آتشي در شجر اخضر هستي افتاد
از شب وصل تو با گريه و با آه بماند		صبح با آن نفس سرد چو دير آگه شد
هر که باور نکند قول تو در چاه بماند		ديدني‌ها همه ديدي و بگفتي به همه
نشنيديم که در هيچ زمان پيدا شد		آنچه در دين تو از امن و امان پيدا شد
دل کوته نظران را ز گمان بيرون آر		سر ز برد يمن، اي برق يمان، بيرون آر
لشکر شرع به صحراي جهان بيرون آر		علم صدق به ايوان فلکها برکش
دسته‌اي گل ز در روضه‌ي جان بيرون آر		خار درياي دل ما ز فراق رخ تست
ز پس پرده رخ فتنه‌نشان بيرون آر		هر نشاني که تو داري همه ديديم، کنون
کيمياي سخن از درج دهان بيرون آر		بي‌سخن‌هاي تو قلب دل ما زر نشود
تيغ اعجاز نبوت ز ميان بيرون آر		بدعت از هر طرفي سر به ميان برد، دگر
اين خطر بنگر و آن خط امان بيرون آر		ما ز کردار بد خويش ز جان در خطريم

هوس کعبه و آن منزل و آنجاست مرا

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته