قل هوالله لامره قد قال

قل هوالله لامره قد قال شاعر : اوحدي مراغه اي من له‌الحمد دائما متوال قل هوالله لامره قد قال صمد لم يلد و لم يولد احد غير واجب باحد حي و قيوم نزد زمره‌ي حق آنکه هست اسم اعظمش مطلق نامه‌ي ذوالجلال و الاکرام آنکه بي‌نام او نگشت تمام وآنکه کيفيتش نشاني نيست آنکه فوقيتش مکاني نيست وآنکه فارغ ز صحت و مرضست آنکه بيرون ز جوهر و عرضست وآنکه تا هست خورد و جفت نداشت آنکه تا بود يار و جفت نداشت صنع او آفتاب سازد و ماه آنکه زاب سفيد و...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

قل هوالله لامره قد قال

شاعر : اوحدي مراغه اي

من له‌الحمد دائما متوال		قل هوالله لامره قد قال
صمد لم يلد و لم يولد		احد غير واجب باحد
حي و قيوم نزد زمره‌ي حق		آنکه هست اسم اعظمش مطلق
نامه‌ي ذوالجلال و الاکرام		آنکه بي‌نام او نگشت تمام
وآنکه کيفيتش نشاني نيست		آنکه فوقيتش مکاني نيست
وآنکه فارغ ز صحت و مرضست		آنکه بيرون ز جوهر و عرضست
وآنکه تا هست خورد و جفت نداشت		آنکه تا بود يار و جفت نداشت
صنع او آفتاب سازد و ماه		آنکه زاب سفيد و خاک سياه
وآنکه چون نيک بنگري همه اوست		آنکه مغزست و اين دگرها پوست
ذات او فارغ از اشارت ماست		آنکه او خارج از عبارت ماست
مگر از لا اله الالله		نيست انگشت را به حرفش راه
فکر ضبط صفات او نکند		خرد ادراک ذات او نکند
کردگار جهانيان و جهان		دور و نزديک و آشکار و نهان
سر فرو برده زين دقيقه به جيب		همه کروبيان عالم غيب
کس ندارد مجال چون و چرا		هر چه کرد و کند به هر دو سرا
هستيش کرده بر زبانها بند		از حديث چه و چگونه و چند
هر چه دور از هدايت تو نه راست		اي منزه کمالت از کم و کاست
نتوان ديد جز ببينش تو		راز پنهان آفرينش تو
در عيان همچو گل شکفته رخت		در نهان نهان نهفته رخت
آنکه بگشود وانکه بست تويي		خالق هر چه بود و هست تويي
هستي امروز و باشي و بودي		بنبستي دري که نگشودي
پيش خود در سجود ميري		از عدم در وجود ميري
بدهي، عادت توپيشي هست		ندهي،نعمت تو بيشي هست
چه خوريم؟ ار مدد نباشي تو		ما چه پوشيم؟ اگر نپاشي تو
شکر نعمت ز صد هزار يکي		نتوانيم گفت و نيست شکي
فکر کس واقف صفات تو نيست		کس خبردار کنه ذات تو نيست
فرش در موکب عماري تو		عرش کم در بزرگواري تو
چيستي؟بر چه اسم خوانندت؟		اي تو بيچون، چگونه دانندت؟
فکرت اينجا چگونه گام نهد؟		عقل ذات تو را چه نام نهد؟
همه زان تو خود، کرايي تو؟		نيستت جاي، در چه جايي تو؟
قدر در رسم و حد نميگنجد		قدرتت در عدد نمي‌گنجد
پيش دلها هزار و يک پرده		رخت از نور خود درآورده
جان چه گوي؟ ترا همان شنود		دل ز بوي تو بوي جان شنود
لايزال از تو خير زاينده		رحمتت دايمست و پاينده
کس چه گويد ترا که آن باشد؟		چونکه ذات تو بيکران باشد
نه به گنجت طلسم در گنجد		نه به ذات تو اسم در گنجد
سمت و اسم بر تو چون بنديم؟		بسمو تو چون نپيونديم
چون بداند که چيست نام ترا؟		چون نبيند کسي تمام ترا
چه طلسمي؟ که چشم بد دورت		اسم را نار در زند نورت
عقل در جستن تو هم شيداست		ذات و اسم تو هر دو ناپيداست
او پديدار و ديده‌ها بازست		اوحدي، اين سخن نه بر سازست
ورنه معشوق بس پديدارست		سخن عشق کم خريدارست
در جهان ذره‌اي ازو خالي		نيست، گر نيک بنگري حالي
ورنه در کاينات غيري نيست		در تو و ديدن تو خيري نيست
تا بداني که رويت اندر کيست؟		بشناسش که او چه باشد و چيست؟
رقم بود و هست بر چه نهي؟		دوست ناديده دست بر چه نهي؟
هم تو باشي، که پرده برداري		اندرين ره تو پرده‌ي کاري
ما نخواهيم جز حکايت دوست		گر چه هست اين حکايت اندر پوست

قل هوالله لامره قد قال

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته