مکن، اي شاهد شکر پاره

مکن، اي شاهد شکر پاره شاعر : اوحدي مراغه اي دل و دين را بعشوه آواره مکن، اي شاهد شکر پاره يا ببيگانه راي و روي مکن يا مگرد آشناي و شوي مکن نان شوهر خوري و کير کسان زشت باشد که همچو بوالهوسان گر نه سر با کسي دگر داري؟ بچه از خانه سر بدر داري؟ چون توان يافت بي‌تن عاصي؟ سر بازي و پاي رقاصي چون حلالست و نيست بوسه حلال؟ زلف بشکستن و نهادن خال هم ز ايزد طلب شکيبايي ايزدت داد حسن و زيبايي سگ به از زن، که او سترگ بود ستر زن طاعتي...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

مکن، اي شاهد شکر پاره

شاعر : اوحدي مراغه اي

دل و دين را بعشوه آواره		مکن، اي شاهد شکر پاره
يا ببيگانه راي و روي مکن		يا مگرد آشناي و شوي مکن
نان شوهر خوري و کير کسان		زشت باشد که همچو بوالهوسان
گر نه سر با کسي دگر داري؟		بچه از خانه سر بدر داري؟
چون توان يافت بي‌تن عاصي؟		سر بازي و پاي رقاصي
چون حلالست و نيست بوسه حلال؟		زلف بشکستن و نهادن خال
هم ز ايزد طلب شکيبايي		ايزدت داد حسن و زيبايي
سگ به از زن، که او سترگ بود		ستر زن طاعتي بزرگ بود
از پي پوشش تو شد کرده		سقف و ديوار و چادر و پرده
وز در خانه سر فراز کني		چون تو از پرده روي باز کني
نه به ريش جهان همي خندي؟		پرده در پيش رخ چو مي‌بندي
وز هوي و هوس صبوري به		از چنين حرص و آز دوري به
گردني نرم کن به طاعت شوي		چون شد اندر سرت بضاعت شوي
يا بکن سبلت و سزاش بده		نانت او ميدهد، رضاش بده
راه خواري به خويشتن ندهد		تا دگر دل به مهر زن ندهد
دان که فرداش هم تو باشي حور		گرش امروز داري از غم دور
ريش گيري که: چون غلط گويي؟		شوي پندت دهد سقط گويي
نيمشب هر دو لنگ در بالا		روزت اين کبر و کينه در کالا
يا چو روباه زير بايد بود		يا ز بالا چو شير بايد بود
چکني خانه پر ز وزر و وبال؟		بهر يک شهوت از حرام و حلال
سر خود را فرو کشيده به دام		اي ز سوداي نيم ساعت کام
روي انبان خويش را کيمخت		بسته در پاي مال کودک و دخت
رنج يک روز شير دادن تو		خود نيرزد سه ساله گادن تو
از براي تو خود نداند زاد		شير اگر ديگري تواند داد
که دو من شير داد بايد باز؟		چکني ده ستير دوغ و پياز
به نماز و نياز گشت عزيز		هم زني پير بود رابعه نيز
شير نر نيست، شير ماده بود		نه که هر زن دغا و لاده بود
چوي بري بد ز عيب بدفکري		مريم از محصنات در بکري
کز هوا روي در کنشت نکرد		نام بي‌شوهريش زشت نکرد
دل پاکست و نفس پاکي کوش		طفل گويا و مادر خاموش
آن سه شب در جواب خالد و عمرو		چون بنگشود لب ز حرمت امر
نه به طفل دگر، به طفل سخن		گشت پستان شيرش آبستن
پر شد از شهد نطق پستانش		خان زنبور شد شبستانش
طفل چون خورد مست گشت و خراب		شهد او شير گشت و شير شراب
زانکه با شير خورده بد در مهد		نه عجب بودش آن کلام چو شهد
که جواني دگر نيايد باز		تا جواني بستر کوش و نماز
گرگ باشي و ليک بي‌دندان		چون تبه گردد آن لب خندان
جز غم و حسرت و تاسف نه		گرگ در پوستين و يوسف نه
شهوت و حرص پيرگردد هم		چون شود پشت زن ز پيري خم
مانده سودا و رفته زيبايي		جامه دان و به جامه ديبايي
ديو را در غراره نتوان کرد		بعد از آن هيچ چاره نتوان کرد