صرف طاعت کن اين جواني را

صرف طاعت کن اين جواني را شاعر : اوحدي مراغه اي بنگر آنروز ناتواني را صرف طاعت کن اين جواني را کز جهان جز نصيب نتوان خورد عاقلي، گرد نانهاده مگرد از درون زنگ بغض و کين بزادي در دل خود مکن حسد را جاي پادشاهي؟ به خير چستي تو سلطنت چيست؟ تن درستي تو ملکت قاف تا به قافت هست گر دل ايمن و کفافت هست گفتن بيش بار خر باشد رنج و بيشي به يکديگر باشد آنچه داني ز کس دريغ مدار نظر از پيش و پس دريغ مدار گر چراغي درآوري ياريست چشمها تيره،...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

صرف طاعت کن اين جواني را

شاعر : اوحدي مراغه اي

بنگر آنروز ناتواني را		صرف طاعت کن اين جواني را
کز جهان جز نصيب نتوان خورد		عاقلي، گرد نانهاده مگرد
از درون زنگ بغض و کين بزادي		در دل خود مکن حسد را جاي
پادشاهي؟ به خير چستي تو		سلطنت چيست؟ تن درستي تو
ملکت قاف تا به قافت هست		گر دل ايمن و کفافت هست
گفتن بيش بار خر باشد		رنج و بيشي به يکديگر باشد
آنچه داني ز کس دريغ مدار		نظر از پيش و پس دريغ مدار
گر چراغي درآوري ياريست		چشمها تيره، خانها تاريست
دست دستش به ديگران برسان		هر چه دانسته‌اي ز پيش کسان
ظلم خوانندش، ار چه بد نبود		نيکي ار در محل خود نبود
عاقلش عدل خواند، ار چه به دست		وز بدي آنچه او بجاي خودست
با فرومايگان ستيزه نبرد		هر که خود را نخواست کوچک و خرد
عيب کردن ز ديگران عيبست		حکمت نيک وبد چو در غيبست
نيکويي ورز، اگر تواني تو		هر چه ورزش کني هماني تو
دوستي کم کند ترش رويي		مهر محکم شود ز خوش خويي
صفتي بيش ازين چکار کند؟		خلق خوش خلق را شکار کند
وز فزونيش دشمني خيزد		هزل آب رخت فرو ريزد
شهوتت مغز استخوان ببرد		دل به جانان مده، که جان ببرد
وانکه پوشيده داشت مار تو اوست		آنکه عيب تو گفت يار تو اوست
پرده‌داري ز پس دريده مجوي		دوستي از درم خريده مجوي
پخته‌اي، در گذر ز خامي چند		خواجه‌اي، بگذر از غلامي چند
در مکن پنجه و ميلادست		تا تو باشي به کار بالا دست
گوي خيري ببر ز ميدانش		چرخ رام تو گشت و دورانش
دست در کيسه‌ي سعادت کن		گفت خود را به داد عادت کن
ميکند بذل تا درم دارد		ماه گردون که اين کرم دارد
هم به خوبي همي ستايندش		هم به انگشت مينمايندش
چون ببينند مردم انعامش		آنکه ماه زمين بود نامش
سال و مه مدحت و ثنا گويند		در پيش روز و شب دعا گويند
مرد را منهج و طريقي هست		به جزين خورد و خواب و خيز و نشست
احتما يابد از طعام و شراب		چون مزاج هوا تبه شد و آب
نرهد مرد جز به ترک مراد		ز دم رتبت و دوام سعاد
چه نشيني؟ بساز اکسيري		حل و عقديت هست و تدبيري
ورنه رفتيم، هر چه خواهي کن		پند ما گوش دار و شاهي کن
از گواهان شب نشيني من		گوش کن راز و روز بيني من
نيستم بي‌تو در شبان دراز		گر چه روز از کسم نپرسي راز
شب نشينم، که شب نشانم نيست		روز ازين فتنه‌ها امانم نيست
کين سخن‌ها گواه حال منست		خود چه محتاج قيل و قال منست؟
مکن اندر دماغ باد جهان		خود وفا نيست در نهاد جهان