که دل گم گشت و دلجويي ندارم | | ز باغ عافيت بوئي ندارم |
بگريم کشنارويي ندارم | | بنالم کرزوبخشي نديدم |
که با غم زور بازويي ندارم | | برانم بازوي خون از رگ چشم |
کز آب عافيت جويي ندارم | | فلک پل بر دلم خواهد شکستن |
که آنجا مجلس آشويي ندارم | | بسازم مجلسي از سايهي خويش |
کز آن سر مرحباگويي ندارم | | چه پويم بر پي مردان عالم |
که اينجا محرم مويي ندارم | | بهر مويي مرا واخواست از کيست |
نه سکباي هر ابرويي ندارم | | گر از حلواي هر خوان بينصيبم |
بدان عالم شدن رويي ندارم | | در اين عالم که آب روي من رفت |
که بکري دارم و شويي ندارم | | من آن زن فعلم از حيض خجالت |
که تاب درد چون اويي ندارم | | نه خاقاني من است و من نه اويم |